Nederlandse vader/Ierse moeder en helemaal nix is geregeld.

[sdwv]

Rick van Veen Geplaatst: 30 Apr 2006 01:00 pm Onderwerp: Nederlandse vader/Ierse moeder en helemaal nix is geregeld.

--------------------------------------------------------------------------------
Hallo,

als kind van gescheiden ouders had ik nooit verwacht ooit bij de dwaze vaders terecht te komen, toch, hiep hoi, zit ik zo diep in de problemen met de moeder van m'n zoon, dat ik het even niet meer weet. ik kan wel wat advies gebruiken...

In het kort:

ik ben vader geworden uit een stuk gelopen relatie en op een manier waarmee ik niet echt blij ben. mijn ex kwam ooit met het verhaal dat ze POS heeft, een ziekte aan de eierstokken, waarmee een ernstige complicatie's ontstaan bij een mogelijke zwangerschap. deze ziekte is voor een vrouw die kinderen wil, natuurlijk zeer zwaar en belastend. ik heb haar toen verzocht om naar een arts toe te gaan voor een second opinion, dit alleen al vanwege het feit dat wij sex wouden hebben zonder condooms. ik wou graag kinderen, onze relatie liep niet echt soepel, een stukje zekerheid voor beiden. ze kwam toen terug met een verhaal dat dit absoluut noodzakelijk volgens haar huisarts, het was een ziekte die kon komen en gaan en dit had geen enkele nut. ik heb dit altijd een vreemd verhaal gevonden en heb dan ook het vermoeden dat zij toen niet is geweest. ik kan dit zelfs nog wel begrijpen, het zijn geen leuke onderzoeken om doorheen te gaan. maar toch, het zit me dwars.

overtuigd toen dat zij mij de waarheid had verteld, zijn we toch sex gaan hebben zonder en kijk eens, wat een verrassing, ze was plotseling zwanger. met alle gevolgen vandien. onze relatie boterde al een tijd niet meer, ik kon nogal opgewonden raken en was toen erg explosief, nog meer door alles wat op me af kwam rennen. ik ben dat altijd al geweest. vroeger was dit nog vele malen erger. ik ben ook voor dit probleem naar een arts geweest, vele jaren later kwam ik er pas achter wat het was. m'n ex en ik kregen steeds meer knallende ruzie en uiteindelijk liep de spanningen voor mezelf zo hoog op dat ik naar de psychiater ben gegaan met knikkende knieen omdat ik zo slecht in m'n eigen vel zat, denkende dat ik echt zou doordraaien. uit kwaadheid heeft mijn ex ooit eens haar gram op mij gehaald, geheel verdient misschien, het zorgde er alleen wel voor dat ik meer dan 1 jaar heb rondgelopen met twijffels of ik de vader wel was en ik daardoor gigantisch heb lopen flippen.
na een 2 uur durend gesprek werd me verteld dat ik een lichte depressie had, blijven hangen van een zware depressie toen en dat het op te lossen was dmv medicijnen te gaan nemen. wetende wat m'n probleem was en door veel onderzoek ernaar, kwam ik ook steeds meer verklaringen tegen voor mijn negativiteit en manier van reageren. ik heb ruim een jaar Myrtazapine gebruikt, een zeer heftig werkend spul, waarvan ik strontziek werd voor de eerste 2 maanden. daarna veranderde er van alles met mij, door het echte probleem aan te pakken is mijn leven zo vele malen beter geworden en ben ontzettend verandert erdoor. ik wist niet eens dat ik ziek was, dat werd 15 jaar geleden door een verkeerde diagnose, gewoon een onderdeel van mijn leven en modderde voort. ik heb alle andere adviezen van de psychiater ook nageleefd; gezond leven, veel rust nemen, stabiliteit, kalmer werk zoeken en spanningen proberen te vermijden.

door de woedeaanvallen die je makkelijk krijgt als je een depressie hebt, heb ik mijn toen zwangere ex zoveel spanning bezorgd, dat zij daardoor in 2 maal in het ziekenhuis is beland. en ik heb nog veel meer fout gedaan en voel me godsvreselijk schuldig, was toen zo godsvreselijk van slag af door alles en voelde me zo ziek toen ik echt aan de medicijnen zat. ik praat het niet goed, dat nooit, er was alleen wel wat aan de hand.

ik probeer met man en macht aan te tonen dat ik er voor haar en mijn zoon wil zijn en nix lijkt meer te werken. wat ik ook probeer, ik doe meer fout dan goed. er zat ook van alles fout en moest van ook alles rechttrekken om te zorgen dat het wel goed zit. deze zwangerschap was niet geplanned en wij beiden waren er niet voorbereid. ik had tijd nodig om er klaar voor te zijn. in het begin heb ik geprobeert om de moeder verklaringen te geven voor het gedrag wat ik had en ik moet nu steeds horen dat ik in therapie moet om met m'n jeugd om te gaan, terwijl mijn probleem zat in een vastgeroeste depressie. ik heb dan wel een zware jeugd achter de rug, maar ik kan deze absoluut niet als bezwaarlijk zien, ik heb er juist zoveel van geleerd. ik weet heel goed wat ik wel en niet wil voor onze zoon, ben er zelfs van overtuigd dat ik het best kan oplossen met de moeder, zoveel verschilt onze mening niet over wat we belangrijk vinden voor kinderen. ik blijf alleen nu tegen die zelfde muur van wantrouwen opknallen en weet niet meer zo goed wat er nog is wat ik echt anders zou kunnen doen.

ik wil er zijn voor m'n zoon, met al het goede wat ik kan doen voor onze zoon en voornamelijk met alle liefde en aandacht en warmte die ik voor hem heb. ik mis hem zo erg.

ik heb mijn zoon Fionn sinds zijn geboorte 8 uur gezien, krijg 0,0 informatie en ben een echte vreemde voor hem. ik maak me zorgen. bang dat ze hem straks peert met m'n zoon. bang voor het gat wat aan het groeien is. bang dat het nooit meer in orde komt.

dit doet me geen goed, al deze spanningen. ik maak me echt zorgen. om hem, om mezelf en om haar. overal waar ik kom, krijg ik maar 1 ding te horen, neem een advokaat en vecht het aan, dat heb ik nu gedaan en voel me nog veel kutter dan voorheen. ik doe alles alleen, vecht voor wat ik waard ben en ben zo moe van de pijn en het verdriet. ik heb in de afgelopen weken lopen smeken om m'n zoon even te mogen zien en ze laat het gewoon niet toe. elke keer weer "nee" en ik wil zo graag...

help, wie heeft er nog wat nuttig advies om dit te gaan oplossen? alle tips zijn welkom...

een wanhopige vader...


Rick van Veen Geplaatst: 30 Apr 2006 01:06 pm Onderwerp:

--------------------------------------------------------------------------------
voor die gene die niet weten wat een depressie is...

http://depressiecentrum.nl/pagina/ontstaan.21.html

Een dip of een depressie?
Je hoort mensen vaak zeggen dat ze 'even een dipje' hebben. Daar kijkt niemand van op. Iedereen is wel eens somber of treurig. Zulke gevoelens kunnen opkomen na een tegenslag of ruzie, het verlies van een dierbaar iemand, of zomaar. Meestal trekt zo'n sombere bui vanzelf weg. Maar bij sommige mensen blijft deze stemming aanhouden. Ze hebben nergens meer zin in of belangstelling voor. Hun hele bestaan wordt beheerst door somberheid. Al schijnt de zon en bruist alles om hen heen van leven, het raakt hen niet. Ze missen de energie om iets te ondernemen en het lukt maar niet om minder somber te worden. Mensen die weken- tot maandenlang last houden van zo'n zwaarmoedige stemming lijden aan een depressie.Volgens gegevens van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie heeft 1 op de 10 mannen en 1 op de 5 vrouwen minstens éénmaal in het leven een depressie. Dit betekent dat er op een willekeurig moment in Nederland meer dan 700.000 mensen depressief zijn.
Ernstig depressieve mensen denken veel aan de dood. Ze ervaren het leven als zinloos, uitzichtloos en als een kwelling. Voor enkelen lijkt de dood dan een welkome verlossing uit een ellendige situatie. Het kan ook een manier lijken om een punt te zetten achter een leven dat als onverdiend wordt ervaren. De doodswens kan voorts het gevolg zijn van de behoefte anderen niet meer tot last te zijn. Per jaar maken naar schatting 1.200 mensen die lijden aan een depressie een einde aan hun leven.
Als een depressie aanhoudt, is het aan te raden hulp te zoeken, ook al lijkt dat een grote stap. Het is het beste om met de klachten naar de huisarts te gaan.
Vaak komen depressieve mensen er zelf niet toe die stap te zetten, omdat ze daarvoor geen energie hebben, hulp zinloos vinden of omdat ze zichzelf geen hulp waard achten. Dan is het belangrijk dat de omgeving die stap zet. Zeker wanneer iemand over zelfdoding praat of daarover signalen geeft, is hulp nodig.

Mensen hebben een depressie wanneer ze zich minstens twee weken achtereen erg somber voelen en daarnaast last hebben van meerdere onderstaande verschijnselen:

lusteloosheid en prikkelbaarheid

gebrek aan interesse en plezier

concentratieproblemen, vergeetachtigheid en besluiteloosheid

schuldgevoelens, zelfverwijten en het gevoel niets waard te zijn

het gevoel van binnen dood of leeg te zijn

gevoelens van machteloosheid, wanhoop en angst

grote vermoeidheid

sterke neiging tot piekeren

huilen zonder dat dit oplucht of graag willen huilen maar dit niet kunnen

traagheid in praten, denken en bewegen of lichamelijke onrust

gebrek aan eetlust en gewichtsverlies of juist overdreven eetlust en gewichtstoename

moeite met inslapen of doorslapen of juist niet uit bed kunnen komen

weinig of geen zin in vrijen

lichamelijke klachten zoals: verstopping, een droge mond, onverklaarbare pijn, duizeligheid, hartkloppingen, trillende handen, druk op de borst en hoofd- en rugpijn.

Veel depressieve mensen voelen zich 's ochtends het ellendigst en gaan zich in de loop van de dag beter voelen, bij anderen zijn de verschijnselen 's avonds juist het sterkst.

Dysthyme stoornis

Bij iemand met een dysthyme depressie doen zich minder verschijnselen voor dan bij iemand met een 'gewone' depressie. En de verschijnselen díe zich voordoen zijn minder intens. Wanneer de klachten van zo'n milde depressie zich tenminste twee jaar voordoen, wordt gesproken van een dysthyme depressie. Kenmerkend is dat een dysthyme depressie in ernst kan wisselen: lange perioden waarin men somber is kunnen worden afgewisseld door korte perioden waarin het wat beter gaat.
Overigens kan bij een dysthyme stoornis nog een 'gewone' depressieve stoornis komen. We spreken dan van een depressie die gesuperponeerd (opgestapeld) is op de dysthyme stoornis. Dit wordt ook wel een dubbele depressie genoemd.

Welke klachten treden op?
In vergelijking met de 'gewone' depressie zijn er, naast de sombere stemming, bij de dysthyme depressie veel minder bijkomende klachten. Bovendien wisselen de verschijnselen bij een chronisch depressieve stemming sterk. Ze zijn afhankelijk van de persoon en situatie. Over het algemeen kan men stellen dat naast de sombere stemming die tenminste twee jaar duurt, er sprake is van twee (of meer) van onderstaande klachten:

slechte eetlust of teveel eten;

veel of juist heel weinig slapen;

weinig energie of vermoeidheid;

gering gevoel van eigenwaarde;

slechte concentratie of moeilijkheden om tot een besluit te komen;

gevoelens van hopeloosheid.

Het lijden is juist zwaar, omdat er geen perioden zijn dat diegene zich echt goed voelt. Daarnaast ondervindt hij/zij ook behoorlijke beperkingen in het functioneren, zowel privé als op werk. Mensen met een dysthyme depressie voelen zich in het algemeen zeer ongelukkig en eenzaam. Nog meer dan bij de 'gewone' depressie is het moeilijk om erkenning te krijgen voor de dysthyme depressie. Door de omgeving worden mensen met een dysthyme depressie vaak gezien als negatief en lastig om contact mee te onderhouden.

Dat de verschijnselen van een dysthyme stoornis relatief licht zijn wil nog niet zeggen dat iemand met een dysthyme depressie niet lijdt Het lijden is juist zwaar, omdat er geen perioden zijn dat diegene zich echt goed voelt. Daarnaast ondervindt hij/zij ook behoorlijke beperkingen in het functioneren, zowel privé als op werk. Mensen met een dysthyme depressie voelen zich in het algemeen zeer ongelukkig en eenzaam. Nog meer dan bij de 'gewone' depressie is het moeilijk om erkenning te krijgen voor de dysthyme depressie. Door de omgeving worden mensen met een dysthyme depressie vaak gezien als negatief en lastig om contact mee te onderhouden.