Hun moeder neemt steeds meer afstand van ze

[sdwv]

melletje Geplaatst: 02 Jan 2006 08:18 am Onderwerp: Hun moeder neemt steeds meer afstand van ze

--------------------------------------------------------------------------------
Zes jaar geleden zijn hun ouders gescheiden, en sinds die tijd duiken er steeds weer problemen op. Toen ze 15 en 13 waren wilden ze graag een co-ouderschap, hun vader en zijn "nieuwe"vrouw wilden hier graag aan voldoen, hun moeder in de eerste instantie ook, alleen haar boosheid rond de scheiding was nog niet verdwenen en hun vder merkte dat zijn twee zoons steeds stiller werden. En uiteindelijk heeft hij besloten dat het co-oderschap niet door zou gaan. Kinderen opgelucht, en zo heel veel maakte het niet voor ze uit want ze woonden samen met hun moeder een paar straten verder op. De oudste zoon van 15 kon zich niet neerleggen en vroeg zijn moeder om toch toe te stemmen met het co-oderschap, het resultaat: hij mocht zijn spullen pakken en voorgoed bij zijn vader gaan wonen. Daar was hij meer dan welkom. Om het weekeind ging hij nog naar zijn moeder toe, maar zijn vader en stiefmoeder merkten ook wel dat hij voor zijn broertje ging. Hoe pijnlijk was het voor hem om te weten dat zijn moeder niet meer voor hem wilde zorgen, ze weigerde ook maar 1 cent alimentatie te betalen voor hem, Terwijl zijn vader trouw bleef betalen voor zijn jongere broer. Twee jaar later kwam zijn jongste broer met de vraag: mag ik bij jou komen wonen papa?. Zijn moeder ging weer samen wonen, wat uiteraard haar goed recht is, alleen ging ze van de stad naar een dorp en dat zag de jongste niet zitten. Hier had hij zijn broer en zijn twee "stief"broers en daar had hij niets. Zijn moeder was heel boos op hem. De vader van de twee zoons wilde graag in gesprek met de moeder over hoe de bezoekregeling zou gaan lopen en om practische zaken op te lossen. Het enige wat hij hoorde was dat ze niet met hem wilde praten. Ze weigert alimentatie te betalen, ze gaat niet meer naar de scholen van haar kinderen. Sterker nog toen de jongste zoon belde of ze hen op kwam halen voor het weekend kreeg hij botweg te horen dat ze daar geen behoefte toe voelede aangezien zijn gedrag haar niet beviel. Wel mochten ze eerste kerstdag komen. Zo gezegd zo gedaan, ze hebben met hun moeder afgesproken oud en nieuw daar ook te vieren. Wat een opluchting heerste er dat ze gelukkig toch weer wat contact zocht, maar een dag voor oud en nieuw belde ze af, omdat ze het nutteloos vond ze op te halen 's avonds en dan de volgende dag terug te brengen. Mocht u nu denken beste lezer dat ze zo ver weg woont, nee het is zegge en schrijven nog geen 10 km van waar de jongens wonen.
Ze mogen haar mobile nummer niet hebben. De oudste probeert laconiek te doen onder de situatie maar hoe pijn moet dat doen op 17 jarige leeftijd dat je moeder zo doet. En de jongste, is stil bleek en terug getrokken, hij heeft totaal geen zelfvertrouwen. En hij snapt niet waarom zijn moeder zo doet. Als volwassenen besef je ook wel dat hij gebukt gaat onder schuldgevoel, hij heeft tenslotte gezegd dat hij niet mee wilde verhuizen en nu word hij voor zijn gevoel gestraft voor zijn beslissing.
Weet je mama van deze twee jongens, jij mag je beslissingen in het leven maken en toch willen ze je graag zien, wie ben jij ze het recht te ontnemen jou te zien als zij een beslissing maken? Je hebt er alles aangedaan toen ze nog bij jou woonde om er voor te zorgen dat ze hun vader niet weer zagen, gelukkig pikte hun vader dat niet en deed er alles aan om zijn zoons te blijven zien, zelfs toen hij in Amerika woonde vloog hij iedere maand terug om een paar dagen met zijn jongens door te brengen. Jij woont vlak bij en je neemt nog niet eens de moeite om ze te bellen. En ik.........ik loop met zoveel onmacht rond omdat ik de enige in het hele verhaal niets kan doen tegen dit soort onrecht....dan alleen maar mijn liefde aan ze geven en er alles aan te doen dat ze geen haat gevoelens gaan ontwikkelen omdat dat soort gevoelens een blokkade zullen zijn in hun leven. Wie ik ben...........hun "stief"moeder.
Vaders en moeders zijn "volwassen" en alle verhalen die ik lees dat men zijn of haar kinderen niet meer mag zijn doen pijn. Juist jullie kunnen je voorstellen hoe deze twee kinderen zich voelen.
Het enige verschil tussen jullie en de jongens is: jullie kunnen nog knokken voor een rechter en een rechter kan dwingen tot een bezoekregeling. Deze twee jongens kunnen niets aangezien zij hun moeder wel willen zien, maar zij de jongens niet.
Beste vaders en moeders van nederland en waar dan ook in de wereld: hoeveel boosheid er ook mag zijn rond een echtscheiding, besef wel dat de kinderen die uit het huwelijk voort zijn gekomen er uit liefde zijn. Want kinderen zijn het bewijs dat het ooit eens tussen jullie klikte.Of is juist dat bewijs het grote probleem?

Een stiefmoeder