De hypocrisie van de samenleving.

De topics/onderwerpen van vóór 31 december 2012 waar geen of sinds geruime tijd geen antwoord op is gegeven, zijn hier geplaatst.
Gesloten
Phoenix
Nieuwe schrijver
Nieuwe schrijver
Berichten: 2
Lid geworden op: 23 dec 2006, 09:56
Locatie: Amsterdam

De hypocrisie van de samenleving.

Bericht door Phoenix »

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik volg het nieuws de laatste weken met zeer gemengde gevoelens. De jeugdhulpverlening, anders altijd zo koen en onvervaard op de bres voor het kwetsbare kind, geeft een kind mee aan een totaal geflipte moeder. Kom daar als vader maar eens om. Een keer te hard vloeken en er wordt op instigatie van diezelfde hulpverlening onmiddellijk korte metten gemaakt met het kontakt tussen vader en kind. Maar als een moeder volledig door het lint is gegaan, geen probleem: hier heeft u uw kind. En niet voor het eerst. En daarna zijn de redders diep verontwaardigd als er een aanklacht wordt gedaan. Ze bedoelen het zo goed. Als een moeder haar kind moet missen, nee dat kan niet. Bij vaders, die hebben veel minder gevoel, ach.... geen probleem. Ik heb de Jeugdhulpverlening en Kinderbescherming al eens vaker de Moederbescherming genoemd. Dat hulpverlening en wetgeving maat war aankloten is bij ons allang bekend. Maar wij blijven een roepende in de woestijn. Gefrustreerde vaders, ach.....die neem je toch niet serieus. Vanwaar ineens die commotie? We wisten toch allang dat moeders in dit land veel meer rechten hebben dan vaders?

Waarmee we meteen aangeland zijn bij de kwestie van de ontaarde Syrische vader. (Immers zo wordt hij neergezet in de media). Hij is nog buitenlander ook, dus dat komt goed uit. Ik begrijp dat de kinderen ook bij hun moeder willen zijn en felicitieer zowel kinderen als moeder met de hereniging. Maar de wereld was te klein de afgelopen maanden: een moeder die haar kinderen niet kan zien. Verschrikkelijk! Vergeten wordt dat dit drama zich in ons land tientallen malen per maand afspeelt, als vaders hun kinderen niet mogen zien. Mogelijk gemaakt door hulpverleners en wetgeving. En dan maakt het niets uit of er 1000 km of 10 km tussen vader en kind zitten. Misschien is je kind dat 10 km verderop zit moeten missen wel schrijnender. Daar hoor je de media niet over. Diepe verontwaardiging dat het Syrische recht de vader meer rechten geeft dan de moeder. Middeleeuws natuurlijk. Maar in Nederland is al decennia lang sprake van het omgekeerde. Maar daarover doodse stilte. Hoe kan dat toch?

We doen het verkeerd vaders! Wat vrouwen anders doen is hun verdriet omzetten in huilen en klagen. Snotteren en journalisten erbij halen. Dat wordt gevreten in de media. Dat verkoopt. Dat werkt. Wij vertalen ons leed in een slag met de vuist op tafel. En dat kan natuurlijk niet. En dan wordt je gedwongen om in malle pakjes de publiciteit te trekken. M.a.w. : zorg dat je huilend op TV komt, dat helpt.

Denk daar 10 minuten over na, schrijf een stuk in de krant en zet het dan van je af. We gunnen onszelf immers een goed Kerstfeest en plezierig Oud & Nieuw?

Als je laatste manier van overleven het loslaten is, dan wens ik alle lotgenoten veel 'loslaten' toe. Het kan, het gaat om overleven. Als je verbrand bent, kun je weer uit je as herrijzen. Echt.
De phoenix een een mythische vuurvogel die na te zijn verbrand uit zijn eigen as herrijst.
Gesloten