Forum Stichting de Dwaze Vaders

Mijn zoon, voor wie ik sinds zijn geboorte alimentatie betaal aan mijn ex, is afgelopen augustus 18 jaar geworden. Op vele websites lees ik dat ik het ongewijzigde maandbedrag vanaf nu rechtstreeks aan mijn zoon kan overmaken. Volgens mijn ex is het niet de bedoeling dat zij háár aandeel in het levensonderhoud van onze zoon aan hem gaat overmaken. In een gesprek heeft zij aangegeven helemaal niets te willen bijdragen. Mijn vraag is: wat moet ik hier uit afleiden? Ben ik in mijn eentje financieel verantwoordelijk voor mijn zoon? En is dat dus al 18 jaar het geval? Nu mijn zoon 18 is veranderen er financieel heel veel zaken voor hem. Het lijkt mij logisch dat de kosten van zijn levensonderhoud opnieuw worden gewogen en vervolgens door beide ouders worden gedragen. Hoe hebben jullie dit opgelost?

Het bedrag wat je nu aan alimentatie betaald is een deel van de vastgestelde behoefte. De rest van de behoefte zou altijd al door je ex gedragen moeten zijn en dat moet ze nu aan jullie zoon overmaken, vooropgesteld dat die niet meer bij haar woont.
Als je zoon nog steeds bij zijn moeder woont kan ze natuurlijk gewoon met gesloten beurs met hem verrekenen en het bedrag wat jij aan hem betaald als kostgeld aan hem vragen....
Jouw bijdrage verandert in principe dus niet, je betaald alleen niet meer aan je ex.
Het feit dat hij 18 wordt betekent niet dat zij geen financiële verantwoordelijkheid meer heeft en jij wel, tenzij natuurlijk bij het vaststellen van de alimentatie toentertijd is vastgesteld dat zij helemaal geen draagkracht heeft en jij dus de volledige behoefte betaald.
Als zij jouw zoon haar deel niet wil betalen gaat dat jou overigens niets aan, je zoon zal dan eventueel juridisch actie moeten ondernemen, niet echt de leukste situatie...

Onze zoon woont bij zijn moeder. Ik ben er 18 jaar lang vanuit gegaan dat ik als niet-verzorgende ouder bijdraag in zijn levensonderhoud, en dat daar dus een financiële verdeling tussen mij en mijn ex aan ten grondslag ligt. Nu mijn zoon 18 is geworden, en hij zelf zijn financiën gaat beheren en regelen, lijkt het mij logisch dat wij als ouders onze financiële bijdrage op de bankrekening van onze zoon gaan storten. Vraag is, hoe kom ik er achter wat haar bijdrage zou moeten zijn? Als ik haar vraag de kosten die zij voor onze zoon maakt te kwantificeren (zodat dat deel met onze zoon 'verrekend' kan worden) kijkt ze mij alleen maar glazig aan. Ze geeft aan niets te gaan bijdragen. Trek ik dan de juiste conclusie dat haar draagkracht blijkbaar nul is, en dat ik 100% de kosten voor levensonderhoud van onze zoon draag (en altijd heb gedragen)?

In een ander draadje las ik dit:

Kinderen van 18 tot 21 hebben zelf recht op de kinderalimentatie.
Wie dan wat gaat betalen zal afhangen van het inkomen van beide ouders. Als het kind nog bij één van die ouders woont, zal die ouder zijn of haar deel in natura bijdragen. De rest zal die ouder dan aan het kind in rekening moeten brengen die het dan weer van de andere ouder moet krijgen.

"De verzorgende ouder draagt haar deel in natura bij" De rekensom die hier bij hoort krijg ik niet gemaakt. Verzorgende ouder kookt maaltijden, wast de lakens en zorgt dat er brood in huis is. Dat vertegenwoordigt een bepaald bedrag. Hoezo is dat bedrag altijd precies even groot als het deel van de behoefte van het kind dat door de verzorgende ouder geleverd (betaald) moet worden?

"De rest zal die ouder aan het kind in rekening brengen" Welke rest? Daarmee gaat er toch juist geld de verkeerde kant op? Er moet geld naar het kind toe. Zoals je het beschrijft wordt het een verkapte partner alimentatie.

I'm lost.

Avontuur01 schreef: 24 okt 2018, 13:35 Er moet geld naar het kind toe.

Dat klopt, maar het geld wat naar het kind toe moet is voor de verzorging van het kind. Zolang dat kind dus niet voor zich zelf zorgt, en op zichzelf woont, zal het degene bij wie het in huis is en die dus de verzorging voor zijn of haar rekening neemt voor die verzorging moeten een vergoeding van het kind moeten krijgen. Voor zaken die het kind zelf moet betalen heeft het natuurlijk ook geld nodig.
In principe zijn beide ouders naar draagkracht verantwoordelijk. Er verandert dus niet zoveel sinds de alimentatie oorspronkelijk is vastgesteld. Het enige verschil is dat iemand van 18 juridisch gezien meerderjarig is en zelf kan bepalen hoe hij zijn geld uitgeeft.
Als hij zijn moeder niet wil betalen voor de zorg dan is dat zijn zaak. Logischerwijs zal zijn moeder dan zeggen dat hij ook het huis maar uit moet...
Als hij zelf besluit op zichzelf te gaan wonen, dan zullen jij en je ex hem allebei moeten betalen naar draagkracht. Als hij bij jou wil gaan wonen zal je ex hem voor een deel moeten betalen, en dan zou het ook logisch zijn dat jij hem vraagt dat weer (gedeeltelijk) aan jou te betalen.

Avontuur01 schreef: 24 okt 2018, 13:35 Hoezo is dat bedrag altijd precies even groot als het deel van de behoefte van het kind dat door de verzorgende ouder geleverd (betaald) moet worden?

"De rest zal die ouder aan het kind in rekening brengen" Welke rest?

Dat is precies het punt, dat bedrag is meestal niet even groot als het deel van de behoefte van het kind dat door de verzorgende ouder geleverd wordt.
Meestal is dat bedrag namelijk (veel) groter dan het deel van de behoefte dat de verzorgende ouder moet leveren. Dat is dan ook precies de reden dat de niet verzorgende ouder alimentatie moet betalen. Verzorging is namelijk verreweg het grootste deel van de behoefte van het kind. Die behoefte wordt naar draagkracht verdeeld, en dus alleen in die situatie dat de verzorgende ouder een veel grotere draagkracht heeft dan de niet verzorgende ouder is dat door jou genoemde bedrag misschien ongeveer even hoog, in die situatie zal de niet verzorgende ouder dan ook nauwelijks alimentatie hoeven te betalen.

Overigens, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, ik betaal als verzorgende ouder alimentatie aan de niet verzorgende ouder, zodat zij de kosten van de omgangsregeling kan terug vangen. Welkom in onze rechtvaardige maatschappij!

Ik ben bang dat ik het nog steeds niet begrijp.

Mijn zoon is 18 geworden en daarmee niet alleen volwassen, maar ook zelf verantwoordelijk voor zijn financiële huishouding. Hij betaalt alles zelf; zorgverzekering, lidmaatschap van verenigingen, buskaartje, kleding, noem maar op. Het enige dat hij niet zelf betaalt is het gedeelte dat zijn moeder 'levert', dus onderdak en voeding. Dan zijn de kosten die hij maakt toch hoger dan het bedrag waar moeder verantwoordelijk voor is? Naar mijn idee moet zij het verschil aan hem overmaken.

Maar dan de hamvraag: hoe groot is dat bedrag? Hoe kwantificeren we nou wat mijn ex uitgeeft aan de verzorging van mijn zoon? (Allemaal theoretisch, want de werkelijkheid is weerbarstig, zoals hier wel bekend)

Beste Avontuur01

De draagkracht van je ex is gedaald nu ze geen kinderbijslag en kindgebonden budget meer ontvangt. Ik denk dat de vermindering van haar draagkracht samen met de verblijfskosten van je zoon dan haar aandeel wordt.

Avontuur01 schreef: 25 okt 2018, 13:11 Het enige dat hij niet zelf betaalt is het gedeelte dat zijn moeder 'levert', dus onderdak en voeding. Dan zijn de kosten die hij maakt toch hoger dan het bedrag waar moeder verantwoordelijk voor is?

Normaliter is dit juist verreweg het grootste gedeelte van de behoefte, of wonen ze in een hutje op de hei en eten droog brood? De andere kosten die je opnoemt zijn vaak veel minder, de zorgverzekering kan je eigenlijk helemaal niet meerekenen, want die wordt gecompenseerd door de zorgtoeslag. Het lijkt mij sterk dat ze nog geld naar hem moet overmaken, het omgekeerde lijkt mij veel logischer, dat hij ook voor onderdak en voeding een bedrag aan zijn moeder betaalt, dat kan dan van het bedrag dat jij hem aan alimentatie betaalt.

Ik vind de argumentatie haperen. In mijn ogen kan een van de ouders nooit een "negatief zorgsaldo" hebben, maar dat is meer iets voor een discussie over normen & waarden, opvoedkundige toewijding en de wil om verantwoordelijkheid te nemen. Daarnaast denk ik dat gemiddeld genomen wonen en eten maar een klein deel van de totale kosten van een opgroeiend kind zijn, zeker na de 18de verjaardag. Schoolgeld, schoolboeken, mobiele telefoon, lidmaatschap van verenigingen, kleding, opticien, vakanties. Daar kun je aardig wat boterhammen van smeren.
Maar enfin, het is wat het is. Ik bekostig 100% van het levensonderhoud van mijn zoon, en doe dat waarschijnlijk al 18 jaar. Dat is eerlijk gezegd een constatering van behoorlijke proportie, maar dat heeft te maken met hoe de situatie daadwerkelijk is. Daarover heb ik later misschien nog wel wat vragen.

Avontuur01 schreef: 26 okt 2018, 13:53 Ik vind de argumentatie haperen. In mijn ogen kan een van de ouders nooit een "negatief zorgsaldo" hebben, maar dat is meer iets voor een discussie over normen & waarden, opvoedkundige toewijding en de wil om verantwoordelijkheid te nemen.

Ik snap niet wat je bedoelt met een negatief zorgsaldo, leg eens uit.

Avontuur01 schreef: 26 okt 2018, 13:53Daarnaast denk ik dat gemiddeld genomen wonen en eten maar een klein deel van de totale kosten van een opgroeiend kind zijn, zeker na de 18de verjaardag. Schoolgeld, schoolboeken, mobiele telefoon, lidmaatschap van verenigingen, kleding, opticien, vakanties. Daar kun je aardig wat boterhammen van smeren.

Boterhammen smeren is ook maar een marginaal deel van wonen en eten...
Wat denk je van huur of hypotheek, energierekening, gemeentelijke belastingen en heffingen, internetabonnement, kleding wassen om er maar een paar te noemen. De kosten van zorg noem ik gemakshalve maar even niet omdat daar meestal niemand voor wordt ingehuurd, maar dat neemt niet weg dat het wel kosten zijn.
Ik weet niet naar wat voor school je kind gaat, maar normaal gesproken zijn schoolboeken gratis en bestaat schoolgeld ook uitsluitend uit een meestal vrijwillige ouderbijdrage. Na de 18de verjaardag zou dat best wel eens hoger kunnen worden, dus dan zou je eigenlijk meer alimentatie moeten gaan betalen...

Avontuur01 schreef: 26 okt 2018, 13:53Ik bekostig 100% van het levensonderhoud van mijn zoon, en doe dat waarschijnlijk al 18 jaar. Dat is eerlijk gezegd een constatering van behoorlijke proportie, maar dat heeft te maken met hoe de situatie daadwerkelijk is. Daarover heb ik later misschien nog wel wat vragen.

Daar valt pas echt over te oordelen als je bedragen noemt, zoals de kindbehoefte 18 jaar geleden is vastgesteld en het deel wat jij daarvan betaalt. Uitgangspunt zou kunnen zijn dat gemiddeld genomen ongeveer 17% van het netto inkomen van beide ouders samen uitgegeven wordt aan een kind. Als ik kijk naar jouw onderschatting van de kosten van wonen en eten maak ik op dat je waarschijnlijk geen 100% van het levensonderhoud van je kind betaalt.

Een negatief zorgsaldo heb je, als je zelf beter word van de kinderalimentatie, maar het kind waar het om gaat niet.

Ik vind dat iedere ouder financieel verantwoordelijk is voor het welzijn, de opvoeding en het levensonderhoud van een kind. Als je weinig te besteden hebt, is dat bedrag klein. Maar nooit nul, of zelfs lager dan nul (waarbij dus de betalende ouder volledig de kosten draagt). Al gaat het maar om 100 euro, als ouder heb je een verantwoordelijkheid. Het netto inkomen van mijn ex bestaat voor bijna de helft uit hand ophouden. En nóg is het niet genoeg en word ik tweejaarlijks gedreigd met een advocaat, een herberekening etc. Als je 18 jaar lang weigert iets aan je eigen inkomen te doen, je kind laat verslonzen en onopgevoed de wereld in stuurt, dan ben je mijn respect vrij snel kwijt.

Als je een kind niets te bieden hebt, hou dan fijn je benen bij elkaar en begin er niet aan. Als er dan toch een kind is, neem dan je verantwoordelijkheid. En dat is dus niet uitrekenen welk deel van je huur je besteedt aan de huisvesting van je kind. Of hoeveel douchewater het wassen van zijn haar kost. Op die manier lust ik er nog wel een paar. Want dat huis moet gehuurd worden, kind of niet. Of kan ik de kamer die hier 12 van de 14 dagen leeg staat ook opvoeren als eenvijfde van mijn hypotheek, die ik in mindering mag brengen op de alimentatie? Nee, natuurlijk kan dat niet. Als je op die manier financieel naar kinderen kijkt, heb je ze niet verdiend.

Mijn ex heeft een teringzooi van de opvoeding gemaakt. Dat is al erg genoeg. Maar daarnaast zeurt en blaat ze dat ik te weinig betaal. Wat onzin is, want er ligt gewoon een gerechtelijke uitspraak aan het bedrag ten grondslag. Om van haar gezeik af te zijn heb ik 11 jaar geleden zelfs ingestemd met een verhoging van de kinderalimentatie, maar het heeft niet geholpen. Nu mijn zoon 18 is geworden hoef ik godzijdank de alimentatie niet meer aan haar over te maken. Want er kwam weinig bij hem terecht. Het bedrag ging op aan huisdieren (kat, hond en konijn), haar motorfiets, haar auto en vakanties naar Thailand en Vietnam. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik ken weinig alleenstaande moeders die er zo voorstaan. Als je kind dan in gekregen kleding rondloopt frons je je wenkbrauwen toch wel even, zeker als zij het verdomt haar 21 werkuren per week aan te passen aan wat ze zich allemaal wil veroorloven.

Enfin, veel van jullie herkennen dit wel denk ik. Een ex die gratis geld uit de lucht ziet vallen en te beroerd is verantwoordelijkheid te nemen. Helaas heeft deze fantastische dame zoals ik zei ook nog eens een teringzooi van de opvoeding gemaakt, waardoor er nu een tamelijk speciaal 18 jarig individu op de wereld staat die moeite heeft zich normaal te gedragen. In plaats van hem bij te staan en op te voeden laat mijn ex hem sinds zijn 17de in haar huis aan zijn lot over zonder boodschappen of zakgeld. Ze int geld van andere onderhuurders waar mijn zoon leuk mee “samenwoont” (lees bier drinkt en joints rookt). Zelf is ze 5 van de 7 dagen opgerot naar haar vriend.

Op dit moment heeft zij een indicatie voor een autisme stoornis uit 2008 opgediept om een pgb mee aan te vragen om mijn zoon in een begeleid wonen project te krijgen. Tegen mij geeft ze aan ernaar uit te kijken als hij is verdwenen. Van zo’n moeder moet je het hebben, nietwaar? Mijn oorspronkelijke vraag op dit forum kwam hier uit naar voren. De uitgaven van mijn zoon zullen veranderen. Wonen op een kamer in zo’n project kost 900 euro per maand, waarvan mijn ex heeft aangegeven niets (nul euro) te gaan bijdragen. Ik ben dus zoekende hoe ik dit moet aanpakken, alhoewel het onzeker is of het op zichzelf wonen wel door gaat.

Avontuur01 schreef: 04 nov 2018, 12:21 Wonen op een kamer in zo’n project kost 900 euro per maand, waarvan mijn ex heeft aangegeven niets (nul euro) te gaan bijdragen. Ik ben dus zoekende hoe ik dit moet aanpakken, alhoewel het onzeker is of het op zichzelf wonen wel door gaat.

Op het moment dat je kind 18 wordt en niet meer bij één van beide ouders woont, zullen beide ouders hun bijdrage aan het kind moeten leveren. Voor jou is dat in principe de eerder vastgestelde alimentatie. Voor je ex zal dan gelden dat dat deel wat ze tot nu toe dan in natura betaalde in de vorm van zorg en onderdak, dan in geld moet gaan betalen.
In principe is dat niet jouw zaak, maar die van je zoon om dat af te dwingen.

Mijn dochter wordt binnen kort 18 en staat bij mij ingeschreven.
Ik wil haar zakgeld, kledinggeld en mobielgeld geven, en het restand van de KA opzijzetten voor andere aankopen.
Zij eist dat ik het complete KA naar haar geeft, maar ik weet nu al dat dit op gaat aan andere zaken.
Wat kan ik doen....?

@mtb, ben jij als verzorgende ouder wel verplicht om kinderalimentatie te betalen? Zo ja, dan verandert er niets - ook het bedrag niet, en dit bedrag gaat rechtstreeks naar het kind. Zo nee, dan kun je het bedrag naar eigen inzicht, maar hopelijk in goed wederzijds overleg met je kind, zelf bepalen.