Jantje lacht, jantje huilt - continu heen en weer tussen woede en normaal
Geplaatst: 20 aug 2018, 14:59
In mijn situatie, ben ik een aantal jaar geleden uit elkaar gegaan.
Dit is - zoals bij waarschijnlijk veel van jullie - gegaan met vallen en opstaan. Waarbij we de afspraak hadden altijd positief over elkaar te spreken waar ons kind bij is.
Ik kan met hand op mijn hart zeggen dat ik me hieraan houd, omdat ik ons kind niet wil opstoken en gebruiken in dit proces. ze houd van haar moeder en zo moet dat ook.
Ik merk echter dat mijn ex continu heen en weer gaat van aardig, naar extreem boos. En dat vrijwel uit het niets.
Laatst een enorme ruzie over een tas die bij mij thuis was gebleven. Ik zou onze dochter thuis brengen via mijn huis om eerst haar tas te halen.
Op laatste moment voor ik in de auto stapte belde de moeder dat de tas later kon meekomen met een kennis. Dus ik kon wel ineens door om haar weg te brengen.
Volgende dag krijg ik voicemail: dat er dingen voor school in zaten en dat ik haar niet serieus neem. en dat het allemaal mijn schuld was. Vervolgens enorm boos aan de telefoon, dat dit mijn schuld is. Uiteindelijke afgesproken elkaar halverwege te ontmoeten (aardig stuk rijden). Net voor ik wegrijd, bericht dat het al is opgelost. hoef niet meer. Vervolgens bel ik en wordt ze heel boos, dat het mijn probleem is en dat ik maar het hele stuk zelf moet rijden. Als ik dat niet doe, zegt ze "dan regel je het maar met mijn kennis om de tas mee te nemen'. Net contact opgenomen en krijg ik weer een bericht hoe ik het in mijn hoogd haal het met die kennis te willen regelen.
En helaas ondanks de afspraken gewoon mijn onze dochter erbij. Die helemaal overstuur is.
Dit is een van de vele voorbeelden, van hoe ze heen en weer schiet in emoties en woede. En dit na al die jaren. Daarbij wordt het probleem en de schuld eigenlijk continu bij mij gelegd. Ik ben dan wellicht te zwak geworden en geef dan uiteindelijk maar toe. Waarom? omdat ik zoooo moe ben van jaren achter elkaar dit probleem en omdat dan ook weer de kind-troef wordt gespeeld. Ik stem voor de rust en vrede er dan maar mee in uiteindelijk. Ook al gaat dat ten koste van eigen leven/nieuwe relatie etc.
Hebben jullie vergelijkbare ervaringen en goede suggesties? Want de woede-buien zijn echt extreem en ik weet eigenlijk niet meer hoe ik hier mee om moet gaan.
Alles op papier zetten is gebeurd met degelijk ouderschapsplan, maar dit is helaas niet meer dan een papiertje. Haar eraan houden werkt gewoon niet.
Dit is - zoals bij waarschijnlijk veel van jullie - gegaan met vallen en opstaan. Waarbij we de afspraak hadden altijd positief over elkaar te spreken waar ons kind bij is.
Ik kan met hand op mijn hart zeggen dat ik me hieraan houd, omdat ik ons kind niet wil opstoken en gebruiken in dit proces. ze houd van haar moeder en zo moet dat ook.
Ik merk echter dat mijn ex continu heen en weer gaat van aardig, naar extreem boos. En dat vrijwel uit het niets.
Laatst een enorme ruzie over een tas die bij mij thuis was gebleven. Ik zou onze dochter thuis brengen via mijn huis om eerst haar tas te halen.
Op laatste moment voor ik in de auto stapte belde de moeder dat de tas later kon meekomen met een kennis. Dus ik kon wel ineens door om haar weg te brengen.
Volgende dag krijg ik voicemail: dat er dingen voor school in zaten en dat ik haar niet serieus neem. en dat het allemaal mijn schuld was. Vervolgens enorm boos aan de telefoon, dat dit mijn schuld is. Uiteindelijke afgesproken elkaar halverwege te ontmoeten (aardig stuk rijden). Net voor ik wegrijd, bericht dat het al is opgelost. hoef niet meer. Vervolgens bel ik en wordt ze heel boos, dat het mijn probleem is en dat ik maar het hele stuk zelf moet rijden. Als ik dat niet doe, zegt ze "dan regel je het maar met mijn kennis om de tas mee te nemen'. Net contact opgenomen en krijg ik weer een bericht hoe ik het in mijn hoogd haal het met die kennis te willen regelen.
En helaas ondanks de afspraken gewoon mijn onze dochter erbij. Die helemaal overstuur is.
Dit is een van de vele voorbeelden, van hoe ze heen en weer schiet in emoties en woede. En dit na al die jaren. Daarbij wordt het probleem en de schuld eigenlijk continu bij mij gelegd. Ik ben dan wellicht te zwak geworden en geef dan uiteindelijk maar toe. Waarom? omdat ik zoooo moe ben van jaren achter elkaar dit probleem en omdat dan ook weer de kind-troef wordt gespeeld. Ik stem voor de rust en vrede er dan maar mee in uiteindelijk. Ook al gaat dat ten koste van eigen leven/nieuwe relatie etc.
Hebben jullie vergelijkbare ervaringen en goede suggesties? Want de woede-buien zijn echt extreem en ik weet eigenlijk niet meer hoe ik hier mee om moet gaan.
Alles op papier zetten is gebeurd met degelijk ouderschapsplan, maar dit is helaas niet meer dan een papiertje. Haar eraan houden werkt gewoon niet.