Ermee omgaan als familielid

[Zus]

Zoals mijn nick al aangeeft, heb ik te maken met een familielid die een vechtscheiding meemaakt. Ik merk dat ik het heel moeilijk vind. Je staat zo machteloos aan de zijlijn. Ik zou soms nog liever ruilen. Vandaar mijn vraag: hoe ga je met de situatie om als familielid? Als je ziet dat je broer/zoon (zus/dochter kan natuurlijk ook) het zwaar heeft?

Wat doe je concreet voor je familielid? Behalve een luisterend oor bieden, meedenken e.d. want dat doe ik natuurlijk al. En wat doe je voor jezelf? Tips?

Ik lees weleens uitspraken ten nadele van de vader, waarin argumenten aangehaald worden die ook in onze casus gebruikt zouden kunnen worden, wat misschien handig is om mijn broer van advies te voorzien, maar wat nou niet bepaald voor gemoedsrust zorgt.

[BetsLenie]

Dat ken ik. Ben zelf ook zo'n zus. Ben evenwel blij dat ik niet hoef te ruilen. Ex-schoonzus is zeer boos dat ik broer help. Van haar zou dat niet mogen. Maar daar ben je zus voor. Ik help met praktische zaken en het motto is vooral het hoofd koel houden. Steeds als zich iets voordoet tot 10 tellen en eerst grondig nadenken wat je kunt doen of adviseren. In een vechtscheiding gaan de advocaten voor hun cliënt staan en als er kinderen betrokken zijn wordt hun belang ondergeschikt aan dat van de ouders. Dat geldt bijna altijd voor alle hulpverleners en professionele betrokkenen. Bovendien wordt van ouders verwacht dat ze boven zichzelf uitstijgen en zich in alle bochten wringen om het zogenaamd goed te doen voor de kinderen. Er is heel veel tegenstrijdigs als je goed nadenkt over de adviezen en meningen die iedereen heeft. Dus het advies is zelf heel goed alles op een rij zetten en nadenken. Nadenken over consequenties en nadenken over wat in een slechte situatie toch het beste is voor de kinderen. iedere situatie heeft zijn eigen unieke problemen. En dat kan soms betekenen dat je broer in moet leveren maar niet ten koste van hem zelf. Hij moet ook een leven hebben. Datzelfde geldt ook voor de moeder overigens maar die moet haar eigen beslissingen nemen. En als zus kun je alleen je broer helpen en indirect hebben daar dan ook de kinderen baat bij.
Als je uit emotie en te snel beslissingen neemt over je handelen wordt de ellende alleen maar groter. Het is vooral voorkomen dat de brand groter wordt. Zeker in eerste instantie. Veel succes.

[Zus]

Dank je voor je reactie! Fijn om te horen dat meer zussen zich bekommeren om hun broer. Wat jij beschrijft, is precies wat ik ook doe. Toch blijft het moeilijk. Ik wil hier niet teveel details neerzetten ivm herkenbaarheid. We zitten in ieder geval weer op een moment dat we ons allemaal vreselijk ergeren en zorgen maken over de hele situatie. Pffffft.

[BetsLenie]

Ja die momenten blijven komen. Ergernis en boosheid enzovoorts. We zijn maar mensen. Daarom is diep ademhalen nodig voordat je reageert. Iedereen die betrokken is heeft hetzelfde probleem namelijk. Maar die emoties doen jezelf en de situatie geen goed. Alleen beslissingen die genomen worden die de beste zijn in de slechte situatie zijn nuttig voor iedereen. Het is vooral slecht en ongezond voor jezelf om in boosheid en ergernissen te zitten. De ander heeft daar geen last van namelijk. Maar als je zelf in rust en overweging zo verstandig en nuttig mogelijke keuzes maakt heeft alleen degene nog last die wel zelf in die boosheid en ergernis blijft hangen.
Verder zijn de ontwikkelingen in iedere scheiding niet helemaal te voorspellen. Dus je weet nooit tevoren of je keuze of beslissing wel goed zal uitpakken voor jou. Daar moet je tevoren rekening mee houden en dan weer nadenken of en wat de volgende stap kan zijn. Het is een hele opgave maar denken voordat je doet en nadat er weer iets gebeurt kan alleen maar helpen. Ik heb dat ook moeten leren, niet eenvoudig, maar het helpt wel.