Gehersenspoeld kind is ongenietbaar
Geplaatst: 03 sep 2015, 21:55
Onze zoon heeft een zoontje van 9 jaar. Zijn hex is er een van het gemeenste soort, zelfs al tijdens hun huwelijk gaf ze tegen het kind af op onze zoon, mannen deugen niet, maar je vader is de ergste. Dat PAS-gedrag gaat nu al jaren door, het kind sluit zich steeds meer in zichzelf op en wordt steeds valser tegen de nieuwe vriendin van mijn zoon en haar kinderen, terwijl hij in het begin heel goed met ze overweg kon. Mama zegt immers: 'dat kreng heeft papa van ons afgepakt' en als je dat jarenlang hoort...
Ze zijn in mediation geweest, wat alles alleen maar erger maakte, Jeugdzorg heeft zich er, zonder enig resultaat, mee bemoeid en uiteindelijk de handen van ze afgetrokken (ze gaven toen wel toe dat ze, inderdaad, altijd op de hand van de moeder zijn). Kinderen uit de Knel-therapie was een lachertje. Hex speelt prachtig toneel, liegt alles aan elkaar en speelt het verlaten slachtoffer, terwijl zij degene was die mijn zoon wegstuurde omdat ze een rijker vriendje had gevonden.
Nu het probleem: zoontje van 9 wordt absoluut onhandelbaar, apatisch (hij zit overduidelijk zijn tijd bij papa uit), onsympathiek, als hij bij papa is, en de hele sfeer in het huis van zoon en zijn vriendin en haar kinderen is om te snijden, zo erg, dat de kinderen van vriendin daaronder lijden. Als dit zo doorgaat, moeten we met die kinderen naar Jeugdzorg
(nou, nooit van z'n leven!)
Iedereen begrijpt dat onze kleinzoon opgestookt wordt (iedereen, behalve Jeugdzorg en companen, als we bewijzen overhandigden, zeiden ze ijskoud 'dit doet meer kwaad dan goed'), iedereen begrijpt dat de arme jongen er enorm tussenin zit, zich doodongelukkig voelt en ook niet meer weet hoe hij moet handelen. Hij is, of eigenlijk, was, happy bij papa, maar dat mag mama niet horen. Mama was altijd zo verdrietig als hij vertelde dat het leuk was bij papa, dus dat zegt hij niet meer. Als je negen bent en je hoort al drie jaar dat papa niet deugt, en de vriendin van papa al helemaal niet, dan doet dat toch wat met je. En als mama dan nog zegt, als je haar per telefoon welterusten wenst 'Je weet toch dat ik nooit lekker slaap als jij er niet bent, ik mis je te erg'...
Mijn zoon is nu van plan om met zijn zoontje af te spreken dat hij niet zo vaak meer 'hoeft' te komen. Dat is namelijk wat hex wil, en wat ze altijd voor ogen heeft gehad: een kort weekendje per 14 dagen. Daar zijn al haar lastercampagnes en idiote acties op gericht, om dat te bereiken.
We denken, dat het rust zal geven, vooral voor mijn kleinzoon, als ze overduidelijk wint, maar ook voor het nieuwe gezin van mijn zoon, dat er op deze manier aan onderdoor gaat.
Is het dan toch zo dat gemeenheid wint? Dat oneerlijkheid beloond wordt? En dat alle instanties daar doof en blind voor zijn, terwijl ze heel goed weten hoe de vork in de steel zit? Dat het kind, dat iedereen zegt te beschermen, totaal de vernieling in wordt geholpen en dat helemaal niemand dat iets interesseert, van de instanties, bedoel ik. Want ons, als familie, verscheurt het, dit te zien gebeuren en niets te kunnen doen.
Wat een rare wereld...
Ze zijn in mediation geweest, wat alles alleen maar erger maakte, Jeugdzorg heeft zich er, zonder enig resultaat, mee bemoeid en uiteindelijk de handen van ze afgetrokken (ze gaven toen wel toe dat ze, inderdaad, altijd op de hand van de moeder zijn). Kinderen uit de Knel-therapie was een lachertje. Hex speelt prachtig toneel, liegt alles aan elkaar en speelt het verlaten slachtoffer, terwijl zij degene was die mijn zoon wegstuurde omdat ze een rijker vriendje had gevonden.
Nu het probleem: zoontje van 9 wordt absoluut onhandelbaar, apatisch (hij zit overduidelijk zijn tijd bij papa uit), onsympathiek, als hij bij papa is, en de hele sfeer in het huis van zoon en zijn vriendin en haar kinderen is om te snijden, zo erg, dat de kinderen van vriendin daaronder lijden. Als dit zo doorgaat, moeten we met die kinderen naar Jeugdzorg
(nou, nooit van z'n leven!)Iedereen begrijpt dat onze kleinzoon opgestookt wordt (iedereen, behalve Jeugdzorg en companen, als we bewijzen overhandigden, zeiden ze ijskoud 'dit doet meer kwaad dan goed'), iedereen begrijpt dat de arme jongen er enorm tussenin zit, zich doodongelukkig voelt en ook niet meer weet hoe hij moet handelen. Hij is, of eigenlijk, was, happy bij papa, maar dat mag mama niet horen. Mama was altijd zo verdrietig als hij vertelde dat het leuk was bij papa, dus dat zegt hij niet meer. Als je negen bent en je hoort al drie jaar dat papa niet deugt, en de vriendin van papa al helemaal niet, dan doet dat toch wat met je. En als mama dan nog zegt, als je haar per telefoon welterusten wenst 'Je weet toch dat ik nooit lekker slaap als jij er niet bent, ik mis je te erg'...
Mijn zoon is nu van plan om met zijn zoontje af te spreken dat hij niet zo vaak meer 'hoeft' te komen. Dat is namelijk wat hex wil, en wat ze altijd voor ogen heeft gehad: een kort weekendje per 14 dagen. Daar zijn al haar lastercampagnes en idiote acties op gericht, om dat te bereiken.
We denken, dat het rust zal geven, vooral voor mijn kleinzoon, als ze overduidelijk wint, maar ook voor het nieuwe gezin van mijn zoon, dat er op deze manier aan onderdoor gaat.
Is het dan toch zo dat gemeenheid wint? Dat oneerlijkheid beloond wordt? En dat alle instanties daar doof en blind voor zijn, terwijl ze heel goed weten hoe de vork in de steel zit? Dat het kind, dat iedereen zegt te beschermen, totaal de vernieling in wordt geholpen en dat helemaal niemand dat iets interesseert, van de instanties, bedoel ik. Want ons, als familie, verscheurt het, dit te zien gebeuren en niets te kunnen doen.
Wat een rare wereld...