Ik hou er mee op.
Geplaatst: 18 aug 2015, 13:33
Beste mede-forumleden,
De afgelopen jaren heb ik veel steun gehad van jullie. Na zeven slopende jaren heb ik de moed bij elkaar geraapt om bij mijn vriendin weg te gaan. Let wel: ze heeft niet de officiële diagnose borderline, maar alle symptomen zijn aanwezig en ik ben het meer dan zat.
Enkele maanden geleden verzocht te mij ons huis tijdelijk te verlaten omdat ze rust wilde. Ik heb haar dat gegund ondanks dat ik onze twee kinderen (2 en 6) minder zou gaan zien. Ik veroorzaakte onrust bij haar en alles, maar dan ook alles, was mijn schuld, wat ik ook probeerde en deed. De uitbarstingen om niks, de frustraties, het totale gebrek aan eigen verantwoordelijkheid...brr.. de rillingen lopen over mijn rug.
Ik heb haar nu meerdere malen op kalme en positieve toon verteld dat ik niet verder wil zonder haar maar het idee te geven dat ik haar enige schuld in de schoenen schuit. Ik hou het positief en opbouwend ("Jij wilt toch ook rust? Ik vind dat je dat verdient" / "Vind je het geen fijne gedachte om straks op jezelf te wonen zonder mij als bron van onrust?").
Hierdoor werd ze enkele weken achtereen poeslief en zag ze al mijn kwaliteiten en hield ze ontzettend van me. Zoals verwacht was ik na enkele weken een 'bedreiging' en wist ik haar 'nooit emotioneel te ondersteunen'.
Nu zit ze naar eigen zeggen in de ziektewet omdat ze naar eigen zeggen is opgebrand terwijl ze me juist uit huis wilde om rust te krijgen. Ze ontkent nu dat ze me ooit weg heeft willen hebben. Nogal verwarrend allemaal, niet te spreken over de kinderen: die snappen er inmiddels helemaal niks meer van.
Maar ik ben het zat en ik wil ons huis verkopen en een eigen woning hebben om mijn jongens in te kunnen ontvangen. Natuurlijk zal ze alles in de strijd werpen om dit te voorkomen, zoals dus nu het geval 'ziektewet'. Maar ik trap er niet in.
Heeft iemand tips om relatief ongeschonden door deze situatie te komen? Ik verwacht hel op aarde, maar ik hou me voor dat ook voor mij, en hopelijk ook voor haar, de zon weer gaat schijnen. Ik probeer me sterk te houden, vooral voor de kinderen, maar ik merk dat ze mentaal aan het opvreten is.
Heel erg bedankt!
De afgelopen jaren heb ik veel steun gehad van jullie. Na zeven slopende jaren heb ik de moed bij elkaar geraapt om bij mijn vriendin weg te gaan. Let wel: ze heeft niet de officiële diagnose borderline, maar alle symptomen zijn aanwezig en ik ben het meer dan zat.
Enkele maanden geleden verzocht te mij ons huis tijdelijk te verlaten omdat ze rust wilde. Ik heb haar dat gegund ondanks dat ik onze twee kinderen (2 en 6) minder zou gaan zien. Ik veroorzaakte onrust bij haar en alles, maar dan ook alles, was mijn schuld, wat ik ook probeerde en deed. De uitbarstingen om niks, de frustraties, het totale gebrek aan eigen verantwoordelijkheid...brr.. de rillingen lopen over mijn rug.
Ik heb haar nu meerdere malen op kalme en positieve toon verteld dat ik niet verder wil zonder haar maar het idee te geven dat ik haar enige schuld in de schoenen schuit. Ik hou het positief en opbouwend ("Jij wilt toch ook rust? Ik vind dat je dat verdient" / "Vind je het geen fijne gedachte om straks op jezelf te wonen zonder mij als bron van onrust?").
Hierdoor werd ze enkele weken achtereen poeslief en zag ze al mijn kwaliteiten en hield ze ontzettend van me. Zoals verwacht was ik na enkele weken een 'bedreiging' en wist ik haar 'nooit emotioneel te ondersteunen'.
Nu zit ze naar eigen zeggen in de ziektewet omdat ze naar eigen zeggen is opgebrand terwijl ze me juist uit huis wilde om rust te krijgen. Ze ontkent nu dat ze me ooit weg heeft willen hebben. Nogal verwarrend allemaal, niet te spreken over de kinderen: die snappen er inmiddels helemaal niks meer van.
Maar ik ben het zat en ik wil ons huis verkopen en een eigen woning hebben om mijn jongens in te kunnen ontvangen. Natuurlijk zal ze alles in de strijd werpen om dit te voorkomen, zoals dus nu het geval 'ziektewet'. Maar ik trap er niet in.
Heeft iemand tips om relatief ongeschonden door deze situatie te komen? Ik verwacht hel op aarde, maar ik hou me voor dat ook voor mij, en hopelijk ook voor haar, de zon weer gaat schijnen. Ik probeer me sterk te houden, vooral voor de kinderen, maar ik merk dat ze mentaal aan het opvreten is.
Heel erg bedankt!