Vaders voor kinderen.

[sdwv]

Balance Geplaatst: 10 Mei 2006 11:42 am Onderwerp: Vaders voor kinderen.

--------------------------------------------------------------------------------
Moderator.

Heel veel mannen op deze site snakken ernaar kontakt te hebben/ krijgen, met hun kinderen. Voor kinderen is het soms makkelijker in een forum te reageren als naar je toe te komen. Is het een idee dat U een nieuwe categorie (naast Wetgeving, Alimentatie, enz enz) opent, waarin je kinderen de mogelijkheid biedt om iets te zeggen? In het algemeen of specifiek voor iemand. Over hoe ZIJ dingen beleven, waar ZIJ last van hebben, waar ZIJ tegenaanlopen, waar ZIJ verdriet van hebben. Veel kinderen zitten aan de computer te chatten en weten heel goed de weg op fora enz. Zij kunnen zich anoniem melden, net als wij.

Het heeft bovendien het voordeel dat moeders niet over hun rug mee staat te kijken en ze kunnen zich dus vrij voelen te zeggen wat ze WERKELIJK vinden en voelen.

Mogelijk dat je er als vader op die manier toch nog een beetje (meer) voor je kind kunt zijn. Je kunt je kind vertellen of schrijven dat je onder een bepaalde naam op dit forum bereikbaar bent. Zo hou je meer kontakt met ze en dat is toch wat we allemaal willen? En anno 2006 gaat zoiets nu eenmaal ook via een chat of een forum.

Misschien zal het niet storm lopen in het begin, maar als er een begin komt en je geeft er wat bekendheid aan, zal het misschien een uitkomst zijn. Dus naast het Vaders voor Vaders-karakter, ook het Vaders voor Kinderen - verhaal. En andersom.


marley Geplaatst: 16 Mei 2006 07:18 pm Onderwerp:

--------------------------------------------------------------------------------
Als je zoiets zou willen kan je toch voor je kind een hotmailadres aanmaken en het kind aanmelden bij msn. Leg het kind uit hoe het werkt en spreek een tijdstip/datum af wanneer je elkaar spreekt, stuur elkaar desnoods een sms wanneer je op msn gaat.
Sinds kort doen wij dat ook met de dochter (8) van mijn vriend en het werkt als een trein! We genieten volop ven de leuke/ lieve mailtjes die we krijgen van haar en sturen haar ook regelmatig een mailtje terug!

We bewaren alle mailtjes en kunnen nu dus ook aantonen bij de zogenaamde gezinsvoogd dat het kind schreeuwt om meer contact/aandacht en liefde van ons (welke wij haar dolgraag willen en proberen te geven maar waarin jeugdzorg ons tegenhoud. Wij kunnen pas iets doen als het mis gaat, zijn de woorden van jeugdzorg!)

Op deze manier genieten wij van het contact met het meisje en zij geniet van onze aandacht!
Misschien wel een idee voor meerdere mensen!

succes!


Balance Geplaatst: 25 Mei 2006 09:32 am Onderwerp:

--------------------------------------------------------------------------------
marley schreef:
Als je zoiets zou willen kan je toch voor je kind een hotmailadres aanmaken en het kind aanmelden bij msn. Leg het kind uit hoe het werkt en spreek een tijdstip/datum af wanneer je elkaar spreekt, stuur elkaar desnoods een sms wanneer je op msn gaat.
Sinds kort doen wij dat ook met de dochter ( van mijn vriend en het werkt als een trein! We genieten volop ven de leuke/ lieve mailtjes die we krijgen van haar en sturen haar ook regelmatig een mailtje terug!

We bewaren alle mailtjes en kunnen nu dus ook aantonen bij de zogenaamde gezinsvoogd dat het kind schreeuwt om meer contact/aandacht en liefde van ons (welke wij haar dolgraag willen en proberen te geven maar waarin jeugdzorg ons tegenhoud. Wij kunnen pas iets doen als het mis gaat, zijn de woorden van jeugdzorg!)

Op deze manier genieten wij van het contact met het meisje en zij geniet van onze aandacht!
Misschien wel een idee voor meerdere mensen!

succes!


Geweldig dat het zo goed lukt bij jullie Marley. Ik heb het ook geprobeerd maar is niet gelukt. Inmiddels zijn mijn kinderen ouder en heb ik 8 jaar kaartjes en verjaardagscadeautjes gestuurd en nooit wat teruggehoord. Ik snap het niet. Misschien zijn ze bang voor hun eigen emoties en/of de mijne bij een evt eerste kontakt weer? Ik weet het niet. Ik kan er slechts naar raden.
Ik heb er wel eens aan gedacht om zomaar ineens voor hun neus te staan als ze de school uit komen, maar ik heb geen idee wat ik daarmee aanricht. Dus er rest maar een ding.....afwachten en de drempel zo laag mogelijk houden. Wachten tot ze mischien een keer........


Anonymous Geplaatst: 28 Mei 2006 01:08 pm Onderwerp:

--------------------------------------------------------------------------------
Ik heb er wel eens aan gedacht om zomaar ineens voor hun neus te staan als ze de school uit komen, maar ik heb geen idee wat ik daarmee aanricht.

Beste Balance, ik heb mijn dochters van inmiddels 9 en 5 al twee jaar niet meer gezien en ken jouw pijn. Bovenstaande tekst had van mij kunnen zijn. Maar ook ik denk dat je daar de kinderen niet mee helpt. Misschien hebben ze net weer hun leventje op de rails, dan zitten ze toch niet op een "overval" van hun vader te wachten?
Ik word helemaal debiel van alle (goedbedoelde) opmerkingen zoals, als ze ouder zijn komen ze vanzelf naar je toe. WIE GARANDEERT MIJ DAT??? Dan ben ik misschien allang dood en begraven. Of ze zijn inderdaad bang voor hernieuwd kontakt.
Ik trek het in elk geval nu niet meer en "loop" nu bij de GGZ. Hopelijk kunnen zij mij vertellen/leren om met deze pijn en dit verdriet om te gaan.
Anyway, heel veel sterkte en wijsheid
(ik vind mezelf) 3xnix


sdwv Geplaatst: 30 Mei 2006 09:38 pm Onderwerp: Re: Vaders voor kinderen.

--------------------------------------------------------------------------------
Balance schreef:
Moderator.

Heel veel mannen op deze site snakken ernaar kontakt te hebben/ krijgen, met hun kinderen. Voor kinderen is het soms makkelijker in een forum te reageren als naar je toe te komen. Is het een idee dat U een nieuwe categorie (naast Wetgeving, Alimentatie, enz enz) opent, waarin je kinderen de mogelijkheid biedt om iets te zeggen? In het algemeen of specifiek voor iemand. Over hoe ZIJ dingen beleven, waar ZIJ last van hebben, waar ZIJ tegenaanlopen, waar ZIJ verdriet van hebben. Veel kinderen zitten aan de computer te chatten en weten heel goed de weg op fora enz. Zij kunnen zich anoniem melden, net als wij.

Het heeft bovendien het voordeel dat moeders niet over hun rug mee staat te kijken en ze kunnen zich dus vrij voelen te zeggen wat ze WERKELIJK vinden en voelen.

Mogelijk dat je er als vader op die manier toch nog een beetje (meer) voor je kind kunt zijn. Je kunt je kind vertellen of schrijven dat je onder een bepaalde naam op dit forum bereikbaar bent. Zo hou je meer kontakt met ze en dat is toch wat we allemaal willen? En anno 2006 gaat zoiets nu eenmaal ook via een chat of een forum.

Misschien zal het niet storm lopen in het begin, maar als er een begin komt en je geeft er wat bekendheid aan, zal het misschien een uitkomst zijn. Dus naast het Vaders voor Vaders-karakter, ook het Vaders voor Kinderen - verhaal. En andersom.


Kijk eens op http://forum.fok.nl/


Balance Geplaatst: 01 Jun 2006 11:28 pm Onderwerp:

--------------------------------------------------------------------------------
3xnix schreef:
Ik heb er wel eens aan gedacht om zomaar ineens voor hun neus te staan als ze de school uit komen, maar ik heb geen idee wat ik daarmee aanricht.

Beste Balance, ik heb mijn dochters van inmiddels 9 en 5 al twee jaar niet meer gezien en ken jouw pijn. Bovenstaande tekst had van mij kunnen zijn. Maar ook ik denk dat je daar de kinderen niet mee helpt. Misschien hebben ze net weer hun leventje op de rails, dan zitten ze toch niet op een "overval" van hun vader te wachten?
Ik word helemaal debiel van alle (goedbedoelde) opmerkingen zoals, als ze ouder zijn komen ze vanzelf naar je toe. WIE GARANDEERT MIJ DAT??? Dan ben ik misschien allang dood en begraven. Of ze zijn inderdaad bang voor hernieuwd kontakt.
Ik trek het in elk geval nu niet meer en "loop" nu bij de GGZ. Hopelijk kunnen zij mij vertellen/leren om met deze pijn en dit verdriet om te gaan.
Anyway, heel veel sterkte en wijsheid
(ik vind mezelf) 3xnix


'3x Niks', misschien voel je jezelf zo, maar het kan niet kloppen. Je hebt heel veel goeds gedaan in je leven, maak maar eens een lijstje of laat je daarbij helpen. Focus niet teveel op je evt. fouten. Iedereen maakt ze.
Ik wens je van harte toe dat je psych je helpen kan. Ik kan er alleen van zeggen: ik heb hetzelfde meegemaakt als jij (in de zin van kinderen jaren niet gezien - en ik mag ze nog niet zien). En ik kan je garanderen: je kunt weer gelukkig worden, zelfs als je je kinderen niet meer ziet! Echt. Ik heb een nieuwe vrouw ontmoet en ben echt gelukkig met haar. Zo nu en dan komt het gemis van de kinderen weer boven, laat ik het een tijdje toe, maar kan het dan ook weer wegzetten. In het begin vermeed ik alles wat me aan ze deed denken. Een programma als Spoorloos bvb kon ik niet zien. Nu kan ik zelfs daar met enige moeite naar kijken. In het begin denk je elke dag aan je kinderen, maar na verloop van tijd worden de periodes dat je niet aan je kind denkt steeds groter. Ik heb daar een tijd een schuldgevoel van gehad, maar het is niet jouw schuld. Niet zo. Probeer een punt te zetten achter je verlies, je moet verder!

Je hebt de keus de rest van je leven rouwend door te brengen, dan heb je een rotleven - of je creeert nieuwe kansen voor jezelf. Je hebt al eens gedaan en je kunt het dus nog een keer.

En nogmaals, echt: je kunt weer gelukkig worden! Geloof me.


Balance Geplaatst: 01 Jun 2006 11:38 pm Onderwerp:

--------------------------------------------------------------------------------
Balance schreef:
3xnix schreef:
Ik heb er wel eens aan gedacht om zomaar ineens voor hun neus te staan als ze de school uit komen, maar ik heb geen idee wat ik daarmee aanricht.

Beste Balance, ik heb mijn dochters van inmiddels 9 en 5 al twee jaar niet meer gezien en ken jouw pijn. Bovenstaande tekst had van mij kunnen zijn. Maar ook ik denk dat je daar de kinderen niet mee helpt. Misschien hebben ze net weer hun leventje op de rails, dan zitten ze toch niet op een "overval" van hun vader te wachten?
Ik word helemaal debiel van alle (goedbedoelde) opmerkingen zoals, als ze ouder zijn komen ze vanzelf naar je toe. WIE GARANDEERT MIJ DAT??? Dan ben ik misschien allang dood en begraven. Of ze zijn inderdaad bang voor hernieuwd kontakt.
Ik trek het in elk geval nu niet meer en "loop" nu bij de GGZ. Hopelijk kunnen zij mij vertellen/leren om met deze pijn en dit verdriet om te gaan.
Anyway, heel veel sterkte en wijsheid
(ik vind mezelf) 3xnix


'3x Niks', misschien voel je jezelf zo, maar het kan niet kloppen. Je hebt heel veel goeds gedaan in je leven, maak maar eens een lijstje of laat je daarbij helpen. Focus niet teveel op je evt. fouten. Iedereen maakt ze.
Ik wens je van harte toe dat je psych je helpen kan. Ik kan er alleen van zeggen: ik heb hetzelfde meegemaakt als jij (in de zin van kinderen jaren niet gezien - en ik mag ze nog niet zien). En ik kan je garanderen: je kunt weer gelukkig worden, zelfs als je je kinderen niet meer ziet! Echt. Ik heb een nieuwe vrouw ontmoet en ben echt gelukkig met haar. Zo nu en dan komt het gemis van de kinderen weer boven, laat ik het een tijdje toe, maar kan het dan ook weer wegzetten. In het begin vermeed ik alles wat me aan ze deed denken. Een programma als Spoorloos bvb kon ik niet zien. Nu kan ik zelfs daar met enige moeite naar kijken. Ik heb ook geen zichtbare herinneringen aan ze in mijn huis staan. Wil er niet elke dag aan herinnerd worden.

In het begin denk je elke dag aan je kinderen, maar na verloop van tijd worden de periodes dat je niet aan je kind denkt steeds groter. Ik heb daar een tijd een schuldgevoel van gehad, maar het is niet jouw schuld. Niet zo. Probeer een punt te zetten achter je verlies, je moet verder! Je hoeft het verlies niet te accepteren (dat kun je toch niet), maar misschien kun je het naast je neer leggen. Dat is wat anders.

Je hebt de keus de rest van je leven rouwend en verbitterd door te brengen, dan heb je een rotleven - daar ben je te goed voor en dat heb je niet verdiend. Of je creeert nieuwe kansen voor jezelf. Je hebt dat al eens gedaan en je kunt het dus nog een keer!

Zoek het avontuur een beetje misschien. Dat eist je aandacht op en helpt je te verwerken. Ik had na mijn scheiding een nieuwe vrijheid en heb daar flink gebruik van gemaakt. Dat is mijn redding geweest.

Nogmaals, echt: je kunt weer gelukkig worden! Geloof me.