Wat is het nou eigenlijk echt het belang van je kind(eren)

[Rocco]

Loslaten is moeilijk, mijn hex moet zeker haar eigen plan trekken en zelf voor haar toekomst zorgen, ook al werkt ze nu verplicht voor de sociale dienst in de schoonmaakploeg van een ziekenhuis,. Probleem is natuurlijk wel dat ze door haar gedrag en steeds maar nieuwe "lovers" ook de kinderen beschadigd worden. Inmiddels zijn 4 van de 5 kinderen al op haar verzoek uit huis geplaatst. Haar voorlaatste lover die in haar onderhoud moest voorzien was een alcoholist. De kinderen moesten zelf voor hun warme eten zorgen ( 8 en 13 jaar ) Moeilijk dan hoor om afzijdig te blijven.

Kan begrijpen dat dit een moeilijke kwestie is. Ik begrijp dat je 5 kinderen hebt met je hex? Ik snap dat het heel moeilijk moet zijn om de kinderen uit huis geplaatst te zien worden, maar jij slechts een omgangregeling hebt? Heb je ondanks wat je nu schrijft ook ruzie met je ex over de omgang met de kinderen?

[The Driver]

De oudste 3 kinderen wonen inmiddels op zichzelf en willen geen contact meer met moeder, ik heb gewoon contact met hun.
Nummer 4 zit nog in een zorginstelling met OTS en UHP maar die wil ook geen contact meer met moeder, ik heb er wel een omgangsregeling mee. De jongste woont bij moeder en haar nieuwste lover, die jongste mag ik dus niet zien. Het bekende verhaaltje van een loyaliteitsconflict, omdat moeder al 3 jaar alleen maar slechte verhalen over mij verteld. Moeder heeft het éénhoofdig gezag gekregen.
Adres en school onbekend dus. Inmiddels al 3 ½ jaar geen contact.
Contact met moeder, ook telefonisch, whatsapp en email inmiddels al 1 jaar verbroken, ze zoekt het maar uit. De kinderen komen vanzelf weer bij mij terug.

[Rocco]

De oudste 3 kinderen wonen inmiddels op zichzelf en willen geen contact meer met moeder, ik heb gewoon contact met hun.
Nummer 4 zit nog in een zorginstelling met OTS en UHP maar die wil ook geen contact meer met moeder, ik heb er wel een omgangsregeling mee. De jongste woont bij moeder en haar nieuwste lover, die jongste mag ik dus niet zien. Het bekende verhaaltje van een loyaliteitsconflict, omdat moeder al 3 jaar alleen maar slechte verhalen over mij verteld. Moeder heeft het éénhoofdig gezag gekregen.
Adres en school onbekend dus. Inmiddels al 3 ½ jaar geen contact.
Contact met moeder, ook telefonisch, whatsapp en email inmiddels al 1 jaar verbroken, ze zoekt het maar uit. De kinderen komen vanzelf weer bij mij terug.

Ja, dan zit je er toch wel op de juist manier in qua belang van de kinderen. Als je de band met je kinderen niet beschadigd dat zal die ook gewoon goed blijven. Uiteindelijk worden ze volwassen. Ook voor de jongste zal gelden dat die weer terugkomt. Die heeft ook 4 oudere broers/zussen. Verstand komt met de jaren. Het is iig erg krachtig van je om geen strijd van je rechten te maken over de rug van je nog minderjarige kinderen. Daar zouden ze alleen maar meer problemen van ondervinden.

[robb]

Dat belang worstel ik ook mee, waarom is het altijd in belang van de kinderen om bij moeder te gaan wonen? Alleen omdat ze meer thuis is geweest? Er wordt geluisterd naar de mening van de kinderen zeggen ze, zal mij benieuwen want die willen het liefst bij mij wonen lieten ze wel merken. Ze willen natuurlijk mama ook graag blijven zien en dat vind ik geen probleem.
Maar waarom is het uitgangspunt in het ouderschapsplan dan dat ze toch bij mijn expartner gaan wonen?

[Rocco]

Resumerend:

Volgens mij is de toon overwegend, in het belang van de kinderen, als beide exen vooral elkaar kunnen loslaten. "Loslaten" dus het toverwoord is in het belang van de kinderen.
Alle wettelijke regels zorgen er dus voor dat exen ook niet worden gestimuleerd om de ander los te laten. De regels, het in je recht staan, maken het de ex mogelijk om de ander in zijn of haar eigen ongeluk en verdriet te gijzelen als die de ander niet kan of wil loslaten.

De wetgever zou zich daarom volgens mij ook moeten focussen op het "loslaten". Het beleid achter de rechten van ex partners moet zijn gericht op een zelfstandig leven, waarbij beiden geen deel van elkaars leven uitmaken. Volgens mij moeten exen zich realiseren dat zij geen deel van elkaars leven meer zijn. Moet lotsverbondenheid niet een geheel andere betekenis hebben?

Uiteraard is er een vorm van lotsverbondenheid als er sprake is van minderjarige kinderen. Maar moet die lotsverbondenheid zover gaan dat er rechten op elkaars leven uitgeoefend moeten kunnen worden, "officieel" vanwege de kinderen, maar waar de stiekeme motivatie is dat de ene ex de andere niet heeft losgelaten? Moet een niet verzorgende ouder de verhuizing van de ander kunnen tegenhouden? Is dat het belang van de kinderen? Of is dat dan eigen belang?
Persoonlijk vind ik niet dat dit moet kunnen, omdat je je dan met zaken bezig houdt die jou niet aangaan. Het is niet aan een ex partner om zich in die mate met belangrijke beslissingen van de ander bezig te houden, omdat je de ander niet kunt loslaten. Want is dat het niet heel stiekem? Is een verhuizing nou zo dramatisch voor de kinderen? Nee toch? Wat is dan de legitieme motivatie om je hier dan mee te bemoeien?

Zo zijn er nog oneindig veel meer voorbeelden waarbij kinderen inzet zijn, van de ouder die niet heeft losgelaten, onder het mom van het belang van het kind, maar eigenlijk door "in je recht te staan" de ander terroriseert. Moet de wetgever zich er niet van bewust worden dat zij loslaten moeten stimuleren met maatregelen gericht op die maatschappelijke meer verantwoorde doelstelling?

Moet het bijvoorbeeld niet zo zijn dat er een richtlijn komt die duidelijk is dat bijvoorbeeld gewerkte uren van beide partners in het huwelijk een legitieme leidraad is voor de zorgverdeling in het geval van scheiding?

Moet het recht van omgang niet gewoon zo geregeld worden dat de niet verzorgende ouder dit ten alle tijden krijgt, waarbij de bewijslast bij de ander ligt om aan te tonen dat die ouder eigenlijk geen recht heeft op omgang met de kinderen?

Moet het niet zo zijn dat alimentatie een slechts een verkorte overgangsregeling is tot het zelfstandige leven van beide exen? Moeten de financiën van KA niet veel meer op de primaire levensbehoeften worden afgestemd, dus in tabellen worden vastgelegd in ipv percentages van inkomsten? Immers, een brood kost voor Jan Modaal toch hetzelfde als voor de minister president? Waarom moet de een maar € 25 betalen per kind en de ander € 300?

Ik ben van mening dat er veels te veel liberale regels en wetten zijn ingevoerd onder druk van de publieke opinie, maar dat er niet naar de eigenlijke maatschappelijk doelen van de wetten wordt gekeken. Op deze manier zijn het slechts regels die maximaal het effect van symptoombestrijding realiseren op zwerende wonden. Maar maken zachte heelmeesters geen stinkende wonden?

Moet de wetgever niet gewoon zeggen: Beste ouders, het is een illusie dat jullie de zorgverdeling 50-50 kunnen verdelen? Jullie mogen het onderling zo afspreken, maar jullie hebben er geen recht op.
Beste scheidende ouders, het is een illusie dat jullie welvaart 50-50 verdeeld kan en zal worde!? KA is gericht op de primaire behoefte van de kinderen, alle extra's zijn een keuze en komt uit jullie persoonlijke verdiensten. PA is een tijdelijke overgangsvoorziening gebaseerd op primaire levensbehoefte, niet op welvaartsniveau.

Zijn dit niet maatregelen is het belang van de kinderen, omdat ze het "loslaten" en zelfstandige leven van ex/partner/ouders stimuleren?

[Rocco]

Dat belang worstel ik ook mee, waarom is het altijd in belang van de kinderen om bij moeder te gaan wonen? Alleen omdat ze meer thuis is geweest? Er wordt geluisterd naar de mening van de kinderen zeggen ze, zal mij benieuwen want die willen het liefst bij mij wonen lieten ze wel merken. Ze willen natuurlijk mama ook graag blijven zien en dat vind ik geen probleem.
Maar waarom is het uitgangspunt in het ouderschapsplan dan dat ze toch bij mijn expartner gaan wonen?

Dat is omdat het nu eenmaal historisch zo gegroeid is. De wetgeving is nog steeds gericht op de wereld zoals die er in de jaren 1950 uitzag. Tuurlijk zijn er wetten ingevoerd bovenop die oude wetgeving, maar dat maakt de situatie alleen maar gecompliceerder.

Los daarvan, wat vind jij dan het belang van je kinderen? Hoe was de zorgverdeeld tijdens het huwelijk. Hoeveel uur werkte je ex, hoe veel uur werkte jij? Indien jij gewoon fulltime werkte, is het dan ooit in je opgekomen om bijvoorbeeld 3 dagen te gaan werken? Indien je dat wel hebt gedaan, dan vindt ik dat je recht van spreken hebt om te bekijken of de kinderen niet bij jou mogen wonen.

[EDA]

Het echte belang van elk kind is vrede en verzoening tussen de ouders.

Er is een verschil tussen ouderniveau en partnerniveau.

Vechten is EGOtheater. ( En EGO houdt in angst )

Loslaten is de 4e in het rijtje: begrijpen, accepteren, vergeven en dan loslaten. Die 4 zaken maken Liefde.

EGO/angst en Ziel/Liefde zijn de 2 kernen waaruit een mens opereert. Er is een keuze mogelijk tussen die 2 kernen. Kies je voor EGO/angst, of kies je voor Ziel/Liefde? Dat is de keuze die je elk moment te maken hebt.

Accepteren betekent overigens niet dat je lijdzaam toeziet en "het allemaal laat gebeuren". Accepteren betekent ook dat je de stappen zet die de gegeven situatie vereist. Maar dan vanuit een andere kern gestart/gevoed.

Bezie gewoon, op basis van wat ik hierboven schets, van waaruit je acteert. En kies.

EGO houdt je ( illusoir ) afgescheiden van de ander.
Je Ziel is altijd verbonden met elk ander.

Afgescheiden zijn is illusoir, omdat wij allen EEN zijn ( op zielsniveau ).

Wil je ( nog langer ) in illusie leven, of wil je uitgaan ( en vertrouwen op ) van het feit dat we allen EEN zijn?
Het is een keuze en wij verstoten vaders worden gedwongen om met die keuze ons bezig te houden. Dat is het onderliggende mechanisme.

[Rocco]

Ik snap wat je zegt. Met is dat niet meer in innerlijke strijd in de ziel van de verstoten vader? Dit is toch in feite een levensfilosofie die je over het de 4 stappen van begrijpen, accepteren, vergeven en loslaten helpt?

Dit is dan ook exact waarom ik het over loslaten heb. Ja het is pijnlijk. Maar uiteindelijk moet je je oude leven loslaten. En ja daarmee ook de dagelijkse omgang met je kind(eren).
Ik vind daarom ook dat er overheidsbeleid moet komen gebaseerd of het loslaten van je oude leven. Niet dat de overheid "liefde" of verzoening tussen exen kan bewerkstellingen, maar de overheid kan weldegelijk beleid maken, gebaseerd op het loslaten van het oude leven. Niet op het vasthouden van het oude leven.

Het huidige overheidsbeleid blijft hangen op begrijpen. Men hoeft geen begrip te hebben voor de ander, en mag het leven van de ander blijvend terroriseren.

[EDA]

De factor ANGST is onder rechters, hulpverleners, OM, Politie wijdverbreid.
Beslissingen en beleid, handelen en actie is telkens maar weer gestoeld in angst.

Niet in Liefde.

Daarom KAN het ook niet helpen.

[Rocco]

De factor ANGST is onder rechters, hulpverleners, OM, Politie wijdverbreid.
Beslissingen en beleid, handelen en actie is telkens maar weer gestoeld in angst.

Niet in Liefde.

Daarom KAN het ook niet helpen.

Waarom denk je dat het niet kan helpen om overheidsbeleid te maken op het "loslaten" van je oude leven?
Wetgeving kan de invloed van de ANGST factor immers zeer fors inperken.

[EDA]

Ik ben niet voor BEMOEIZORG.

Mijn leven is MIJN leven.

[Rocco]

Ik ben volkomen anti bemoeizorg, daarom ageer ik ook zo tegen de huidige regelgeving. Die faciliteert mijn inziens de bemoeizucht.

Ik vind ook dat ieder individu zijn/haar leven inclusief keuzes mag leiden daar heb je recht op. Oneindig durende interventies van een ex horen daar niet bij volgens mij.

Ik heb de indruk obv je reactie dat je vind dat ik bemoeizucht zou willen introduceren. Met welke uitspraak doe ik dat volgens jou?

[EDA]

Familierechtszaken moeten gaan over invulling van de agenda, niet over wie de beste ouder is om daar vervolgens de kids onder te brengen, met uitsluiting van de "mindere" ouder.
Met dat laatste is strijd geboren, want niemand wenst als minder te worden neergezet.

Wanneer dat toch gebeurt en dat gebeurt, dan is het zaak voor het individu om ondanks veroordeling ( oa van rechters) toch te leren dat je goed bent zoals je bent.
Ook DAT is weer een weg naar Liefde. Een door omstandigheden gegenereerde weg.

[EDA]

Wat te doen aan de ellende in de wereld en in je eigen leven: http://t.co/1bikLovfes

[Rocco]

Familierechtszaken moeten gaan over invulling van de agenda, niet over wie de beste ouder is om daar vervolgens de kids onder te brengen, met uitsluiting van de "mindere" ouder.
Met dat laatste is strijd geboren, want niemand wenst als minder te worden neergezet.

Zeker, daar is strijd mee geboren. Maar die strijd kan er juist zijn omdat de wet mogelijkheden geeft tot strijd. Ouders kunnen over het algemeen (lees veel te vaak) niet meer fatsoenlijk met elkaar door een deur. Natuurlijk behoort de wet de mogelijkheid te bieden om scheidende ouders er onderling uit te laten komen. Maar in hoeveel procent van de gevallen zullen ouders dit kunnen?
Ik stel dat daar paal en perk aan gesteld zou mogen worden. Vooraf helderheid en inzage hoe de zorg verdeling tijdens het huwelijk richting kan geven qua zorg verdeling na een huwelijk.
Ik vind dat je het erg emotioneel insteekt door met temen als mindere ouder die wordt uitgesloten te spreken. Deze wetgeving werkt dat juist in de hand.
Verandering van wetgeving verandert ook de mentaliteit. Het zal er ook voor zorgen dat vader tijdens het huwelijk ook anders over de zorg van hun kinderen gaan denken én mogelijk zelfs ook meer zorg op zich gaan nemen. Men moet zich niet meer kunnen verschuilen achter op normen en waarde gebaseerde regels uit de vorige eeuw.

Als de scheiding klaar is moeten exen niet meer elkaar leven kunnen interveniëren. Tenzij zij een gezamenlijk document overeenkomen, moet er geen aanpassing meer mogelijk zijn.

Wanneer dat toch gebeurt en dat gebeurt, dan is het zaak voor het individu om ondanks veroordeling ( oa van rechters) toch te leren dat je goed bent zoals je bent.
Ook DAT is weer een weg naar Liefde. Een door omstandigheden gegenereerde weg.

Dit heeft is toch ook brede zin van toepassing op de verwerking van verdriet. Een scheiding in het algemeen. Niet op de verwerking van de verloren wedstrijd om de zorg van je kind alleen lijkt mij.