Zoveel mogelijk andere dingen doen helpt.
Zaken van je af zetten is goed, maar is iets anders dan verdringen.
Mijn ex heeft augustus 2011 besloten van mij weg te gaan, in eerste instantie leek haar bedoeling te zijn alles in goed overleg te regelen en dan zou onze zoon in principe de helft van de tijd bij mij zijn en de andere helft bij haar.
Alles zou ook niet strak geregeld te hoeven worden, kortom een ideale scheiding voor zover dat bestaat.
Ik had het al verschrikkelijk moeilijk als ik mijn zoon van toen nog 10 jaar oud een week niet zag, dus ik begrijp hoe moeilijk je het hebt om je kinderen alleen maar een weekend in de twee weken te zien.
Langzaam maar zeker veranderde mijn ex, ze begon overal moeilijk over te doen.
In de herfstvakantie 2011 zou mijn zoon bij mij zijn, maar ze stond erop dat hij de laatste zondag om 11:00 weer bij haar zou zijn. Dat mijn vakantievlucht pas laat van zaterdag op zondag om 4:00 in de nacht terug kwam en mijn zoon dan niet fatsoenlijk uit kon slapen zat ze niet mee, dat was mijn probleem.
Dat soort zaken verstoorde de verhouding meer en meer.
We besloten om mediation in te gaan zetten, maar op het moment dat ik een mediator had gevonden kwam ze met het idee dat het anders moest, ze had een advocaat ingeschakeld en ik moest dat ook maar doen.
Haar advocaat stelde dat we moesten overleggen en anders zou ze wel naar de rechter stappen.
Vanaf dat moment was er volgens mij geen basis meer voor een co-ouderschap en stond ik dus ook voor de keus hoe nu verder.
Ik heb verschillende keren geprobeerd te overleggen, maar het bleek dat mijn ex met haar advocaat eigenlijk helemaal niet wilden overleggen.
Februari 2013 zijn ze zonder enige form van overleg naar de rechter gestapt om de volledige financiële behoefte van mijn zoon aan mijn ex te laten betalen en daarnaast een co-ouderschap af te dwingen. Ze eiste dus 100% vergoeding voor 50% verzorging. Ik was toen nog zo naïef dat ik dacht dat een rechter dit nooit zou toewijzen, maar ondanks mijn verweer gebeurde dat dus toch. Op zo'n moment raak je ook weer helemaal in de put, maar door toch weer objectief naar verdere mogelijkheden te kijken, veel andere zaken te gaan doen zoals voor je rust wandelen en fietsen kom je daar dan weer bovenop. Ik besloot dat ik het absoluut niet eens kon zijn met de waardeloze uitspraak van de rechter en ben in beroep gegaan. Mijn zoon die ondertussen 13 is en slim genoeg is om door te hebben dat het zijn moeder is die alle ellende veroorzaakt heeft ondertussen gekozen om vooral bij mij te willen zijn en heeft dat de rechter ook duidelijk gemaakt. Nu is door het gerechtshof bepaald dat hij 1x in de twee weken een lang weekend bij zijn moeder is en verder bij mij woont. Moeder heeft door de rechter een riante door mij te betalen vergoeding toegewezen gekregen voor die weekends, maar is daar niet tevreden mee, ze denk aan cassatie.
Het effect is dus dat ik weer iets heb om me zorgen over te maken, maar ik moet zeggen dat het op een gegeven moment went, je krijgt het gevoel er weer depressief van te worden, maar door afleiding te zoeken is dat meestal snel weer over.
Met andere woorden, zoek afleiding, ga geen domme dingen doen, en geef het ook niet bij voorbaat op. Zeker als je kinderen voor de scheiding een goede band met je hadden, zullen ze dit willen houden. Probeer de tijd dat ze bij je zijn zo goed mogelijk te besteden, echte aandacht zullen ze herkennen en waarderen.
Overigens ook het lezen van welke problemen andere vaders hebben en hoe ze die eventueel oplossen helpt.
Persoonlijk denk ik wel dat je zo snel mogelijk het idee dat je nog van je ex houd kwijt moet raken. Ik ken het gevoel heel goed, had het in het begin ook, maar door rationeel te kijken naar wat ze mij ondertussen heeft aangedaan is dat snel overgegaan.