Hallo,
Mijn vrouw is ten ondergegaan aan een postnatale depressie.
Dit is een postnatale psychose geworden en daarna heeft ze allemaal rare afwijkingen ontwikkeld en persoonlijkheidsstoornissen die ook veel lijken op borderline maar eigenlijk veel verder gaan.
Met haar ondergang is ons huwelijk en ons leven, inclusief van ons zoontje, ook koppie onder gegaan.
Maar nu...... ik heb zelf ruim 4 jaar lang moeten vechten, moeten smeken, moet kruipen om de boel te redden maar zonder resultaat omdat mama niet wil en er viel ook niet mee te praten. Overal aangeklopt om hulp, nergens hulp gekregen omdat mama niet wil. Nu loopt de scheiding en amk etc. zijn bezig met onderzoeken.
Ik durf te zeggen dat ik in die 4 jaar behoorlijke tikken heb gehad, er is bijna niemand die begrijpt wat ik heb meegemaakt, de wanhoop en angst waarmee ik ruim 4 jaar geleefd heb in een nachtmerrie die ook nu nog niet is afgelopen omdat de vechtscheiding nog loopt en het einde nog lang niet in zicht is.
Slapeloosheid, problemen op het werk omdat je er niet bij bent, als je het niet trekt omdat het echt veel en veel te veel is durf je je niet ziek te melden omdat je bang bent ook je baan kwijt te raken en nog verder af te dwalen, bij de huisarts hou je je groot omdat je bang bent dat er in het medisch dossier komt te staan dat je waarschijnlijk overspannen bent of een burn-out hebt van de nachtmerrie waar je nog steeds in zit omdat amk en jeugdzorg dat dossier mogen opvragen en je niet wil dat daar staat dat je het niet trekt....je moet tenslotte sterk zijn en blijven om iets voor elkaar te krijgen....... helaas niemand bekommert zich om hoe het met je gaat...
bovenop dit alles mag je belachelijk veel alimentatie betalen en de financiële verplichtingen die ook van mama zijn voldoen waardoor je geld tekort komt en de deurwaarders je kaalplukken tot er niks meer is, eten moet je maar aan vrienden vragen want dat is jouw probleem.....
hoe sterk ben je dan nog???? ga je dan nog lachend naar je werk wat voor jou niets oplevert? is dit slechts tijdelijk of is dit de komende 10-12 jaar je leven na de nachtmerrie waar je al ruim 4 jaar in hebt geleefd?
Wat nu?
Caravan aankoppelen en wegwezen? Ergens waar ze je niet kunnen vinden?
Kind meenemen of bij psychomama achterlaten?
Nee, ik heb gekozen om me aan te melden bij maatschappelijk werk.
Ze vroegen wat ik kwam doen..... ik zei ik kom om het schip gecontroleerd te laten zinken..... ik kom vast kennis maken want ik heb straks alle hulp nodig die er is... schuldhulpverlening, urgentie voor een woning, bijzondere bijstand of een uitkering en is er misschien iemand van de GGZ waar ik mee kan praten.... ik ben namelijk nog niet doorgedraaid maar wil dat ook niet worden en heb eigenlijk behoefte aan een gesprek met iemand die weet wat ik heb meegemaakt de laatste jaren en wat ik nu mee maak.....
helaas......... er is niemand die jou nazorg en begeleiding gaat bieden en er is niemand die jou gaat helpen te vechten voor je kind...... heb je geen geld voor de advocaat????? helaas, heb je wel geld voor de advocaat????
Helaas, advocaat maakt in no time jou geld op ongeacht het resultaat....
we hebben dus niemand, je moet sterk zijn en misschien hier op dit forum bij lotgenoten hulp, advies, begrip en medeleven krijgen want verder krijg je niks.... er is geen hulp voor ons...
Of wel?
Nazorg
Re: Nazorg
Dit is slechts tijdelijk. De meesten van ons kennen de hel die je beschrijft precies. Maar heel langzaam kruip je daaruit, stabiliseert de situatie zich, vallen dingen soms een beetje mee in plaats van altijd maar tegen, ontmoet je andere mensen, doe je nieuwe gezichtspunten op, ga je een andere uitdaging aan, en op een dag merk je dat die hele dag aan andere (leukere) dingen hebt gedacht.is dit slechts tijdelijk of is dit de komende 10-12 jaar je leven na de nachtmerrie waar je al ruim 4 jaar in hebt geleefd?
Dat kost absoluut tijd, het gaat soms ook met eerst een sprong achteruit voordat er vooruitgang is, en je kunt er alle hulp bij gebruiken. Zorg goed voor jezelf is de allerbelangrijkste. Durf te doen, is ook belangrijk.