Beste aanpak..stil blijven zitten of actie

[Seinzeit]

Geachte lezers,

Ik vader van 3 kinderen (9,12,14) heb nu bijna 5 jaar co-ouderschap o.b.v. 50/50. Het is van mij destijds een bewuste keuze geweest om voor mijn kinderen te blijven zorgen op een actieve wijze. Mijn ex vrouw is dat echter altijd een doorn in het oog geweest en ze heeft dan ook vaak geprobeerd om de omgang te frustreren. Ze had het liefst dat ik op gepaste afstand en als staande reserve een ruime hoeveelheid alimentatie betaal en beschikbaar ben voor oppas als dat nodig is. Het is dus een behoorlijk strijd geweest om mijn rol als vader op een goede manier voort te zetten maar tot zover hebben we het gered.
Het afgelopen jaar neemt deze frustratie bij haar echter weer behoorlijke proporties aan en hierover maak ik mij als vader ernstige zorgen te meer omdat het nu versterkt via de kinderen gaat. Zo heeft ze een half jaar geleden geprobeerd om buiten mij om mijn jongste zoon via de huisarts naar een kinderpsychiater te krijgen vanwege vermeende extreme angsten. Gelukkig is mijn handtekening daar voor nodig en heb ik het kunnen afzwakken tot een kindercoach dus gelukkig geen witte jassen. Die angsten heeft hij nu niet meer en het gaat hem goed. Een half jaar geleden heeft ze om opvoedkundige hulp verzocht (GGD) vanwege haar problemen in het omgaan met mijn oudste zoon voor de momenten dat hij bij haar is. Na een verloop van tijd kwam hieruit dat het niet zo zeer aan haar opvoedkunde lag maar aan mijn zoon zelf die gedragsproblemen zou hebben. Deze opvoedkundige (GGD) is tot deze conclusie gekomen zonder dat ze mij als vader er bij heeft betrokken. Alle gesprekken hebben plaatsgevonden zonder mij met als reden dat ik geen aanvankelijke hulpvraag had. Ze heeft hiervoor slechts een matig excuus aangeboden. Als ze er mij er wel bij had betrokken dan had ik haar verteld dat mijn zoon - ondanks zijn pubergedrag -het zowel thuis als op school goed doet. Dat is ook de mening van de school, mijn huidige vriendin (zelf moeder van twee jong volwassen kinderen) en familie. Desondanks wordt mijn oudste zoon binnenkort getest op zijn sociaal emotionele ontwikkeling en aan dit onderzoek zijn we min of meer verplicht mee te werken want deze opvoedkundige had inmiddels al een anoniem advies ingewonnen bij BJZ.
Mijn ex vrouw bezoekt op dit moment een psycholoog voor zichzelf. Op advies van de eerder genoemde opvoedkundige (GGD) heb ik onlangs een gesprek gevoerd met deze psycholoog om van de gelegenheid gebruik te maken mijn licht te laten schijnen op de manier van communiceren tussen mijn ex vrouw en mij en de situatie rond de kinderen. Tijdens dit gesprek werd mij duidelijk dat mijn ex vrouw de situatie voor zichzelf en de toestand van mijn kinderen al enorm aan het opblazen is geweest. Deze psycholoog kwam tot de conclusie dat mijn ex vrouw en ik enorm verschillende zienswijzen hebben als het om de toestand van de kinderen gaat en dat ligt aan het feit dat we niet goed communiceren. Het verschil is dat ik geen problemen zie bij de kinderen zowel in hun omgeving als ook bij mij thuis en indien dat wel het geval is dan krijgen we dat geregeld. Dit is kennelijk een erg groot probleem.
Ook tijdens het huwelijk heeft mijn ex vrouw vaak getracht via de kinderen de aandacht op zich gevestigd te krijgen door de hulp van derden in te schakelen, vaak achter mijn rug om met excuus dat ik aan het werk was.
Hoewel het voor mij dus een speudo-probleem is begin ik mij nu wel zorgen te maken. Inmiddels is er een schare hulpverleners bij betrokken en daar kan ik niet om heen en mijn ex vrouw voelt zich er door gesterkt en gesteund. Ik word er nu als vader bij in gezogen en heb er niets over te zeggen.
Mijn vriendin en ik voelen ons nu behoorlijk geintimideerd en machteloos en we maken ons zorgen over hoe het nu verder gaat en zijn bang dat het nog meer uit de hand loopt. Wij willen niets anders dan samen met onze kinderen een normaal leven leiden en we willen daarbij de rol van mijn ex vrouw als moeder van mijn kinderen respecteren.
Ik heb als co-ouder altijd getracht om zoveel mogelijk door het stof te gaan voor de kinderen, de boel af te zwakken en niet onnodig te problematiseren uit angst in de handen van allerlei instanties te vallen en niets meer over de kinderen te zeggen krijg. Dit dreigt nu wel te gebeuren en misschien zit ik er al midden in. Ik weet wel dat mijn ex vrouw uit rancune, misgunnen, en frustratie bereid is erg ver te gaan ook tussen de genoemde excessen door maar tot dusver is er kennelijk niemand die haar kan stoppen. Die ruimte zit er voor moeders kennelijk in het systeem en zelfs dusdanig dat ze niet hoeft te reflecteren op eigen gedrag. Echter, ik wil niet dat mijn kinderen en mijn gezin verder geschaad wordt. Mijn vraag is wat ik als vader kan en moet doen. Rustig afwachten in de wetenschap dat je als vader beter je mond kan houden en hopen dat het stopt of toch overgaan tot actie? En indien actie, welke zou dan helpen? Ik moet zeggen dat ik weinig vertrouwen heb in de vrouwvriendelijke reguliere hulpverlening gezien de genoemde en gedeelde ervaringen ondermeer op deze site en elders.

Mocht er iemand mijn advies willen of mij persoonlijk willen benaderen dan houd ik mij hier voor aanbevolen.

Groeten

Seinzeit

[Jeroen2102]

Beste Seizeit,

Ik zou allereerst een compliment maken over hoe jij de zorg van jullie kinderen op je neemt, klasse kerel !.
Ik zou beginnen met ervoor te zorgen dat alles wat jij schrijft hier vastligt, afspraken buiten jou om, dingen die je ex geregeld heeft zonder jouw medeweten. Ze is volgens mij wettelijk verplicht om jouw toestemming te vragen bij medische behandelingen, tenzij het acuut is, wat staat hierover in jullie ouderschapsplan ?

Ik zou niet afwachten wat er gebeurd, maar een dossier opbouwen en als het lukt dat bij een of jouw advocaat neerleggen en mocht je ex dus niet aan die afspraken houden haar daarop (desnoods via de rechter) aanspreken.

Ik weet je situatie niet, maar zou jij indien mogelijk het ouderschap volledig op je willen en kunnen nemen ?

Ik wens je heel veel sterkte en ik zou zeggen: go for it !!!