Bulgaars Drama? - Mijn verhaal

[JimG]

A FATHER’S DIARY
by
Jim

Intro
Dit stuk geeft een indruk van de emoties en ervaringen die ik heb meegemaakt in de periode voorafgaand en tijdens de scheiding welke ik op dit moment onderga met mijn Bulgaarse echtgenote. Ik wil niemand veroordelen en niemand in een kwaad daglicht stellen met dit stuk. Ik wil enkel mijn eigen ervaringen en gevoelens kwijt, zodat anderen hiervan kunnen leren, danwel begrijpen waarom ik bepaalde dingen heb gedaan zoals ik ze heb gedaan.
Het voelt de laatste tijd dat ik een soort van afscheidsbrieven schrijf, althans ik heb zelf dit gevoel meer dan ooit tevoren, maar ik blijf mijn rug recht houden en geloof in een toekomst voor iedereen. Een einde maken aan alles is misschien het makkelijkst, maar voor mijn beide kinderen en mijn dierbare familie wil ik blijven vechten voor alles wat goed is. Mijn kinderen, Zoon 2 jaar oud en Dochter 2 maanden oud, zijn alles voor mij. Dit zijn de enige personen die ik op dit moment knuffel en liefheb...

Het volgende verhaal zal voor een aantal veel punten van herkenning geven, maar ieder geval is weer anders. Ik begin bij het moment dat het voor mij uit elkaar begon te vallen. Mogelijk dat een aantal periodes en tijden verkeerd worden weergegeven, ik ben niet iemand die alles tot in detail herinnert en zeker niet als het over het verleden gaat. Het verleden is gebeurd en kan niet meer gewijzigd worden. De toekomst daarentegen moet nog ingevuld worden.
 
Begin van de ellende
Het was de verjaardag van mijn moeder, februari 2012. Mijn vrouw, mijn schoonmoeder en ik waren uitgenodigd om in een klein gezelschap de verjaardag van mijn moeder bij te wonen. Dit was het tweede jaar dat dit samenzijn plaatsvond waarbij mijn vrouw en ik aanwezig zouden zijn. Schoonmoeder woont al sinds de geboorte van Zoon (oktober 2011) in ons gezamenlijk huis.
Het was een koude dag, en mijn moeder had allerlei lekkernijen zelf gemaakt. Roken was een big issue voor mijn vrouw, en ze had minstens een uur met mijn moeder gebeld, o.a. hierover. Mijn moeder rookt namelijk in haar eigen huis en als haar kleinzoon op bezoek kwam, mocht er absoluut niet gerookt worden binnenshuis. Begrijpelijk, en ook geen probleem voor mijn moeder. Roken in het bijzijn van kinderen is in de loop van de laatste jaren steeds meer taboe geworden, en terecht.
Bij aankomst snuffelt mijn vrouw rond in het huis, en komt tot de conclusie dat het naar rook stinkt. Er zal wel gerookt zijn, voordat wij eraan kwamen. Dit was inderdaad het geval. Echter dit was tenminste 2 á 3 uur geleden. Schoonmoeder ging onverstoord naar binnen en kletste gezellig mee. Mijn vrouw besloot om buiten te blijven staan, met het nog geen 4 maanden oude kind bij een temperatuur van -10 graden Celsius. Goed ingepakt in diverse dekens en kleren, Zoon sliep meestal buiten in zijn kinderwagen. Zelfs na meerdere verzoeken van zowel mij als andere gasten was er geen mogelijkheid dat Zoon ook maar een voet (wiel) binnen dit huis zou zetten. Dit leidde ertoe dat iedereen om de beurt naar buiten ging om te wandelen om ook maar enig contact te hebben met mijn vrouw. Mijn gedachten: “stel je niet aan”. Ik merkte eigenlijk de eerste keer dat ik tegen mijn vrouw was. Ik was het niet eens met haar stelling en heb toen gekozen om haar niet bij te staan. Achteraf bezien, had ik meteen moeten inpakken en haar naar huis moeten brengen. Deze keuze werd bemoeilijkt door de afstand van 50 km en een reistijd van meer dan een half uur (enkele reis). Ik koos voor mijn moeder.
Mijn broer heeft een woordenwisseling met mijn vrouw gehad, op het moment dat mijn vrouw voor de deur stond met Zoon. Mijn broer, recht-toe recht-aan, vertelde haar dat ze belachelijk gedrag vertoont en de verjaardag van onze moeder tot een zeer ongezellig samenzijn maakt. Om eerlijk te zijn, dat vond ik ook. Omslagpunt?
 
Vervolg
Naar aanleiding van het debacle op de verjaardag, besloot mijn broer (en moeder) een uitvoerig betoog te houden in een mail. Dit ging verder dan enkel deze verjaardag, maar het was een opeenstapeling van alle gebeurtenissen, waarvan deze verjaardag de druppel was. Nadat deze uitvoerige mail verstuurd was naar mijn vrouw, belde mijn broer mij. Ik heb toen aangegeven dat ik de frustraties begrijp, maar communicatie via mail leek mij niet de beste manier om dit te bespreken. Mijn vouw vond dit echter ook een juist communicatiemiddel, hetgeen leidde tot zware verwijten en beschuldigingen van beide kanten. Ik stond er tussenin en maande iedereen tot kalmte. Details zal ik besparen, maar deze zijn voor eeuwig vastgelegd in de berichten die bewaard zijn gebleven.
Mijn vrouw en ik zijn tot een aantal besluiten gekomen. We zullen niet meer huizen betreden waar gerookt wordt/is. Om toch een omgang met mijn moeder en broer mogelijk te maken, zouden we dan maar een wandeling of iets dergelijks maken. Dit heeft nooit meer plaats gehad aangezien de verwijten via mail continueerden. Resultaat: een breuk tussen mijn familie en mijn vrouw, waar ik als mediator heb proberen op te treden voor tenminste een half jaar. Zonder resultaat.

Mijn familie is me heel dierbaar. Op het moment dat mijn vader overleed op 49 jarige leeftijd, is het bergafwaarts gegaan met mijn moeder. Dit resulteerde in een faillissement van een eigen zaak en in een traject welke via de Kredietbank is verlopen. Mijn moeder heeft 3 banen op hetzelfde moment gehad om te voldoen aan alle eisen.
 
Zomer 2012
Schoonmoeder woont nog steeds in ons gezamenlijk huis. Ik heb geadviseerd om ons ‘eigen’ leven op te pakken, en schoonmoeder naar huis te laten gaan. De definitieve beslissing is door mijn vrouw genomen: schoonmoeder blijft nog even. Respect voor schoonmoeder, want ze heeft haar baan als Engels lerares verloren aangezien ze uiteindelijk langer dan een jaar sabbatical heeft opgenomen.
Ik zat zelf in een extreem veeleisende job, waar ik veel plezier aan beleefde. Misschien wel te veel. Ik moest iets bereiken, althans dat was mijn gevoel. Ik had enige teleurstellingen meegemaakt en moest er hard aan trekken om mijn ‘gelijk’ te krijgen. Ik moest iedere dag naar Eindhoven reizen (enkele reis was ongeveer 1 uur reizen). Mijn vrouw had gekozen haar zwangerschapsverlof te verlengen met haar vakantie. Dit betekende dat zij ongeveer een half jaar niet hoefde te werken, maar voor Zoon kon zorgen samen met schoonmoeder. Vanaf april 2012 moest mijn vrouw zelf weer gaan werken, full time.
Ik had toestemming om 4 weken aaneengesloten vrij te nemen in de zomer van 2012. Eerst was het de gehele maand september, maar dit kwam op het laatste moment niet uit voor schoonmoeder. Ik heb toen a-la-minute nog weten te regelen om de gehele maand augustus vrij te nemen. Schoonmoeder moest terug naar huis (Bulgarije) in verband met afspraken en afhandeling van whatever. Trots als een pauw kwam ik thuis met het goede nieuws dat ik de vakantie heb kunnen verplaatsen naar augustus, en dat ik 4 weken lang voor Zoon kon gaan zorgen (zonder schoonmoeder). Alleen de gedachte al dat mijn vrouw en ik zonder schoonmoeder zouden zijn, was al geweldig. Laat staan dat ik eindelijk meer tijd kon doorbrengen met onze zoon.
In de auto had ik gefantaseerd over deze 4 weken. Ik zou Zoon meenemen naar de dierentuin, naar het zwembad, naar familie, vrienden etc. Een gelukzalig gevoel: “Hè hè, eindelijk!”. Toen ik dit gelukzalige gevoel vertelde aan mijn vrouw, sloeg mijn gevoel per direct om. Ik wist niet hoe, wanneer en wat ik moest doen om Zoon te verzorgen. Ik wist niets van zonnebrand crème, van zijn slaapritme, van eten maken etc. Noem maar op, ik wist helemaal niks. Ik ben niet perfect, dat is een ding wat zeker is, en had ik nog veel te leren, dat is ook zeker, maar deze beschuldigingen gingen me aan mijn hart. Ja, het klopt dat ik de opvoeding meer in handen van mijn vrouw en haar moeder had gelegd, maar ik had zelf in mijn vorige relatie ook 2 kinderen (niet van mijzelf) van een leeftijd van 2 jaar en ouder meegemaakt. Ik kreeg alle vertrouwen en kon heel goed overweg met deze kinderen. Ze hielden van me, ondanks dat ik veel strikter was dan hun eigen moeder. Ik kreeg geen enkel vertrouwen van mijn eigen vrouw, al sinds dag 1. Echter werd het nu opeens erg zichtbaar en tastbaar.
Een vraag die ik mezelf vaak heb gesteld: “Ben ik een slechte vader?”. Mijn antwoord: nee. Ik had er meer kunnen zijn voor zowel moeder als onze zoon in de eerste maanden, dat is een gemiste kans. Ik heb mijn ‘rol’ in het gezin ingenomen. Mijn vrouw en schoonmoeder waren uren aan het koken met allerlei nieuwe aangeschafte apparaten en zorgden samen voor Zoon. Ik deed de ‘mannen’-dingen: de tuin, de auto’s onderhouden, allerlei kleinere klusjes in en om het huis. Poetsen deden we samen, ik de benedenverdieping, zij de bovenverdieping. De badkamer deed ik 1x per maand grondig schuren, aangezien mijn vrouw vreesde voor de chemicaliën van schoonmaakmiddelen. Zoon eten geven was niet voor mij bestemd, aangezien borstvoeding
9 maanden heeft geduurd. Kolven en melk met een flesje geven was niet goed genoeg; het moest vers zijn. Luiers verschonen, billen poetsen, Zoon naar bed brengen: ik deed alles. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat mijn aandeel hierin minder is geweest dan mijn vrouw/schoonmoeder.
Was ik een nietsnut? Nee, wat mij betreft niet. Ik was minimaal 10 uur per dag bezig met mijn werk, en op sommige momenten was het veel meer. Ben ik hier trots op, nee, maar ik heb uiteindelijk wel bereikt wat ik wilde bereiken: een respectabele job met een gepast salaris. Alles voor ‘onze’ toekomst, die er nooit is gekomen, en ook nooit meer zal komen.

De Bulgaarse manier van opvoeden verschilt nogal van de Nederlandse manier van opvoeden. Waarschijnlijk heeft dit gezorgd voor een vooroordeel in mijn hoofd, en is het meer een persoonlijke kwestie dan een ‘Bulgaarse’ kwestie. Mijn vrouw vond dat een kind niet mag huilen, en op het moment dat de babyfoon ook maar aanstalten maakte om geluid te gaan maken, werd de kleine dreumes aan de borst gehangen. Dit resulteerde in een aantal zaken; 1) Zoon werd te zwaar; 2) mijn vrouw en ik verschilden zo veel van elkaar qua opvoeding dat ik me steeds verder genegeerd voelde.
Eén van die dingen was bijvoorbeeld dat het ‘naar bed brengen ritueel’ op de Bulgaarse manier tenminste 2 uur in beslag nam. Iedere dag! Eerst even spelen, dan een boekje lezen, licht aan, licht uit, dan nog even spelen, Zoon in bed leggen en nog een boekje lezen, licht uit, muziekje aan etc. En op het moment dat er een geluid werd geproduceerd, werd Zoon meteen opgepakt en aan de borst gelegd. Ik heb Zoon ook een aantal keren naar bed gebracht, even lezen en dan lekker slapen.
Zoals gezegd, werkte ik (te)veel. En eigenlijk had ik simpelweg geen tijd om dit ritueel van minimaal 2 uur te kunnen doen. Na thuiskomst van het werk (rond 18.30u) kookte ik meestal, waarna Zoon werd voorbereid op het slapengaan. Eerst wassen, kinder-massage, pyjamaatje aan. Rond 20.30u begon dan het ritueel. Ik had vanaf die tijd ook wat rust nodig, en heb mij niet meer eraan gewaagd om het ritueel te veranderen.
Mijn vrouw leefde op de bovenverdieping en ik op de onder verdieping. Ik was meestal zo uitgeput dat ik op de bank in slaap viel. Deed ik dit bewust? Nee, een aantal keren wel als we ruzie hadden gehad. De continue vermoeidheid had vele oorzaken. Was ik hier trots op, nee. We groeiden uit elkaar en het onbegrip en de frustraties namen toe. Zelfs schoonmoeder ging zich ermee bemoeien.
Een privéleven hadden we niet meer. Schoonmoeder kon elk moment binnenlopen en schoonmoeder ging zich steeds meer aansluiten bij haar dochter. Ik was de lamzak, en kon niets goed doen. Ik heb een aantal schreeuwbuien van schoonmoeder van me af ge-thai-chiëd. Ik heb haar laten uitrazen zonder te reageren. Ik had respect voor mijn schoonmoeder en enige tegenspraak zou niet geholpen hebben. Ik heb toen voorgesteld om schoonmoeder terug naar huis te sturen, maar wederom kon mijn vrouw zich niet vinden in dit voorstel.

 
Eerste ‘scheiding’
De eerste keer dat ik besloot om ons gezamenlijk huis te verlaten, was 1 week voor mijn vakantie in de zomer van 2012. In verband met mijn zogenaamde ‘onkunde’ wat betreft het opvoeden van Zoon, heeft mijn vrouw besloten dat haar moeder toch maar niet naar huis zou gaan. Of schoonmoeder hier zelf iets over te zeggen had, geen idee. Maar het was besloten.
Na een zoveelste mislukte verzoeningspoging tussen mijn vrouw en mijn moeder (mijn broer was het volgende project) en het vooruitzicht om 4 weken met mijn schoonmoeder vakantie te vieren, heb ik besloten dat ik niet zo verder kan. Ik kon niet meer, ik was opgebrand door zowel het werk als de thuissituatie.
Mijn vrouw verstopte mijn autosleutels op het moment dat ik weg wilde gaan. Ik was ontzettend woest, en herkende mezelf niet meer. Ik heb alle kasten en laden doorgespit, en meerdere malen gesmeekt om de sleutels, zodat ik weg kon gaan. De meest agressieve daad gedurende dit hele verhaal vond plaats: ik smeet de handtas van mijn vrouw over het bed heen waarin mijn vrouw borstvoeding lag te geven aan Zoon. Dit leidde weer tot beschuldigingen van het bijna pijn doen van mijn eigen kind. Ik ben uiteindelijk met een plunjezak met kleren weggegaan en heb mijn broer gebeld om mij op te halen. Een veel grotere vernedering had ik nog niet meegemaakt tot dat moment.
Bij mijn broer kwam ik tot de conclusie dat ik nog een sociaal leven had (lees: had). Vrienden kwamen op bezoek, ik ging weer bij vrienden op bezoek. Oude contacten werden weer opgepakt, en dat gaf me eigenlijk een heel goed gevoel. Ik kon niet slapen door alles wat door me heen ging, ik ben toen op zoek gegaan naar ‘iets’ dat mij kan helpen. Ik kwam bij een relatie-therapeute terecht van Stichting Manna. Dit was een goed gesprek, en ik heb mijn vrouw verzocht om hierbij aan te sluiten. Na enig wikken en wegen zijn we uiteindelijk samen terecht gekomen bij de huis-psychologe van onze huisartsenpraktijk. Haar conclusie, samengevat: mijn vrouw moet en zal haar gelijk krijgen en zal hier alles aan doen (steeds groter worden) en ik werd steeds kleiner en vluchtte uiteindelijk. Er heeft nooit een 2de sessie plaats gehad.
Ik was bereid om naar mezelf te kijken, mijn vrouw kon alleen maar naar anderen wijzen die ‘fout’ waren in haar ogen. Dit is eigenlijk altijd zo geweest, en is het nog steeds.

Gedurende de zomervakantie is het contact tussen mij en mijn vrouw en Zoon zeer beperkt geweest. Ik had rust nodig om alles te overdenken. Enig serieus gesprek over 1) hereniging met mijn moeder/broer; 2) het gebrek aan vertrouwen in mij als vader, liepen continu uit op vervelende discussies. Mijn moeder werd beschuldigd van het bijna vermoorden van haar eigen kind (ik) en van mijn zoon Zoon. Mijn broer was ook slecht op meerdere vlakken. Gedurende de vakantieperiode heb ik een Facebook account aangemaakt om weer een sociaal leven op te bouwen. Alles wat hierop gezet werd, was een doorn in het oog van mijn vrouw. Ik zou alleen maar uitgaan en feesten en leven als een vrijgezel. Dit was ook wel een beetje zo, maar ik voelde me niet geroepen om triest voor me uit te gaan staren in een hoek van de kamer. Ik heb er geen relaties op nagehouden, omdat ik dit zelf ook niet zou waarderen. Ik was immers een getrouwd man, en heb mijn trouwring altijd gedragen.
Gedurende deze periode werden ook vrijwel al mijn vrienden afgeschilderd als slecht. Roken, drinken en partying werden niet geaccepteerd. Eén voor één kregen mijn vrienden ruzie met mijn vrouw.

Begin september begon de onderlinge verhouding weer iets te verbeteren. Ik kon mijn eigen zoontje weer zien, en mijn vrouw en ik hadden nog één vurig moment van liefde. We grapten zelfs een beetje over een broertje of zusje voor Zoon. Er leek weer licht aan het einde van tunnel te ontstaan. We bleven nog enkele weken apart wonen en oude problemen werden niet opgelost.
Ergens eind oktober moest ik als laatste van iedereen, vernemen dat mijn vrouw voor een 2de keer zwanger was. Ik heb toen een hele avond naar een muur zitten staren vol ongeloof... Mijn vrouw verwachtte dat ik super-blij was en dit samen met haar zou vieren op dat moment. Blij was ik in ieder geval niet, en het verwachtingspatroon van mijn vrouw leek meer op een lapmiddel om onze relatie te helen.
Ik was het zelf schuld dat mijn vrouw zwanger was geworden, en besloot een goed gesprek aan te gaan met mijn vrouw over deze nieuwe situatie. Tijdens een wandeling met Zoon kwam naar voren dat mijn vrouw dolgelukkig was, en ik meer sceptisch. Is deze zwangerschap wel verstandig? Ik heb mijn vrouw toen ook gevraagd of zij zeker ervan was om deze zwangerschap door te laten gaan. Er waren nog mogelijkheden om het af te breken. Geen denken aan, en hoe kon ik zoiets voorstellen, was de reactie. Ik heb dit geaccepteerd en ben kort daarna weer terug bij mijn vrouw gaan wonen. We pikten ons gezamenlijk leventje weer op. Ik was bewust geen enkele discussie aangegaan over onze ‘probleemonderwerpen’. Dit heeft een 4-tal weken geduurd, waarna ik voorzichtig aan mijn vrouw vroeg of zij zelf eens kon nadenken over een mogelijk verzoening met mijn familie. Ik probeerde het met fluwelen handschoenen bespreekbaar te maken, maar dit was het lont dat de bom weer deed ontploffen.
 
Tweede ‘scheiding’
Het was aan het begin van de maand december dat ik voor een tweede keer ons gezamenlijk huis verliet. Tijdens de Kerst zouden wij naar Bulgarije gaan om met haar familie Kerst te vieren. Al vrij snel kwam ik tot de conclusie dat ik dit niet wilde, maar ik gunde mijn vrouw wel dit weerzien met haar familie. Daarnaast had ik een paar materiële zaken nodig, zoals mijn computer en wat DJ-gear.
In verband met het reizen naar Bulgarije had mijn vrouw een notarieel stuk nodig, waarin ik bevestigde dat zij alleen mocht reizen met ons zoontje. Ik had dit stuk eerder geweigerd te ondertekenen, maar met Kerst vond ik het een goed idee dat zij de feestdagen met haar familie kon doorbrengen. Het ophalen van de materiële zaken moest ook maar meteen vastgelegd worden in een officieel stuk (Property Separation Agreement). Dit was eigenlijk een voorloper op de verdeling van de boedel.
Aangezien mijn vrouw de meeste materiële zaken had aangeschaft, was ik het eens met een verdeling in haar voordeel. Tot op detailniveau is alles vastgelegd, en uiteindelijk heb ik beide stukken ondertekend onder het toezicht van de notaris.
Ik woonde nog steeds bij mijn broer, en heb samen met hem Kerst doorgebracht. Deze feestdagen zijn aan mij voorbij gegaan en ik kon er niet echt van genieten. Met Oud-en-Nieuw hadden we een feestje in gedachten, maar als snel bleek dat het organiseren te laat was. Iedereen had reeds iets gepland, waardoor het aantal aanwezige personen geslonken was naar 5. Hoe dan ook zouden we er een gezellige avond van maken. Mijn vrouw zou tot na nieuwjaar in Bulgarije blijven, echter was zij onverwacht eerder teruggekomen.
Op oudejaarsdag hebben wij een zeer heftige ontmoeting gehad en het was een now or never situatie om onze relatie te redden, volgens mijn vrouw. Ik stond hier (natuurlijk) weer net iets anders in. Ik had het afgelopen halfjaar bij mijn broer ingewoond en hij heeft mij met alles ontzettend geholpen. Oud-en-Nieuw hadden we samen georganiseerd, en het was een speciaal moment voor ons. Ik stond wederom voor een keuze tussen mijn familie en mijn vrouw. Ik heb uiteindelijk besloten, na een paar uur huilen en discussiëren met mijn vrouw, om niet bij mijn vrouw te blijven met Oud-en-Nieuw. Ik had meer tijd nodig om aan onze relatie te werken. Ik had meer compassie met mijn broer dan met mijn eigen vrouw op dat moment. De keuze die ik gemaakt had, voelde als de enige juiste. Ik kon niet meer. Ik was opgebrand en wilde niet ook nog mijn eigen familie verloochenen, na alles wat er gebeurd was.
Mijn vrouw vertelde mij dat ze speciaal voor mij terug was gekomen, van haar broer (waar ik nog geregeld contact mee heb) vertelde iets heel anders. Ook in Bulgarije had ze ruzie gekregen met o.a. haar eigen broer, omdat hij vond dat zij de grootste boosdoener was voor onze problemen. Mijn vrouw was vertrokken uit Bulgarije, omdat ze geen rust kon vinden daar. Haar eigen zus zat ook in een relatie-dip. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen, maar dat maakt verder niet uit.
Ik heb mijn hart gevolgd en niet mijn gevoel. Ik hield me vast aan de mensen die mij respecteren en die mij geholpen hadden het afgelopen jaar. Voor mijn vrouw was dit de druppel; het was nu of nooit. Ik koos in haar ogen voor nooit.
 
De definitieve beslissing
Een laatste poging om te komen tot een oplossing. Ik besloot om nogmaals via de huisarts een traject met psychologen/relatietherapeuten in te gaan. Mijn vrouw was inmiddels al bezig om definitief terug te keren naar Bulgarije met kinderen en al haar materiële zaken. Een zeer gewaardeerd collega adviseerde mij een advocaat, en adviseerde mij ook om een eerste gesprek te plannen.
Het toeval bepaalde dat zowel een eerste gesprek met onze huisarts, als ook het eerste gesprek met mijn advocaat op dezelfde dag vielen. Dit was in de 2de week van januari ergens. We zouden eerst met onze eigen huisarts een gezamenlijk gesprek hebben, alvorens een definitieve doorverwijzing te krijgen naar een psycholoog. Ik heb mijn vrouw meerdere malen hierover gesproken, en heb haar verteld dat dit gesprek met de huisarts voor mij erg belangrijk is. Met name de instelling die zij zou tonen. We moeten aan onszelf werken om uiteindelijk er samen sterker uit te komen.
Bij de huisarts mocht ik de reden vertellen waarom wij hier zaten. Mijn verhaal was in essentie redelijk kort:
“Ik voel mij onzeker op dit moment. Mijn vrouw en ik hebben veel problemen gehad de laatste maanden, en door een gebrek aan vertrouwen jegens mij en onophoudelijke kritiek richting mij, mijn familie en mijn vrienden, voel ik me niet goed. Ik wil hier graag met iemand over spreken, zodat ik dit een plek kan geven.”
De huisarts vroeg vervolgens mijn vrouw naar haar reden. Dit was het moment waarop ik hoopte op enige zelfreflectie van mijn vrouw uit, echter dit bleek een hoop die snel uit de wereld werd geholpen. Mijn vrouw ging weer naar alles en iedereen wijzen die iets fout gedaan hadden. De hele rataplan kwam weer boven, mijn man doet niet zus, mijn man doet niet zo, zijn familie is dom, zijn vrienden zijn slechte ouders voor hun kinderen, ... Ik ga niet meer opschrijven, want dan voel ik weer de irritaties van dat specifieke moment.
Ik heb haar op enig moment onderbroken, en haar gevraagd om over zichzelf te beginnen. Waar zitten de aandachtspunten voor jezelf, hoe kun jij als echtgenote bijdragen aan een verbetering van onze situatie? Dit zette haar even aan het denken, maar als snel werd er weer gewezen naar alles wat iedereen fout had gedaan. Ik heb zeker 2 momenten gehad, waarop ik dit niet meer aankon en bijna opstond en wegliep.
De huisarts oordeelde niet, maar stelde wel de vraag: “Willen jullie dit nog wel?”. Als er geen wil is, dan is het traject van een psycholoog gedoemd te mislukken. Ik heb toen aangegeven dat ik daar nog geen antwoord op kon geven. Ik had sowieso de afspraak met de advocaat nog staan diezelfde dag, en de instelling van mijn vrouw beviel me absoluut niet en was zeer teleurstellend. Ik had gehoopt op enige zelfreflectie van mijn vrouw, maar helaas. We hebben de huisarts vriendelijk bedankt, en wij zouden over een week met een reactie komen op zijn vraag.
Mijn vrouw en ik zijn samen naar buiten gelopen. Ik had even een sigaret nodig. We stonden voor de praktijk nog even na te praten. Die sigaret werd afgekeurd met een zwaaiend hand voor het gezicht van mijn vrouw, ik liet het aan mij voorbij gaan. Ik vroeg mijn vrouw waarom ze niet inziet dat ze zelf mogelijk ook iets moet veranderen om de situatie te verbeteren. Nu komt het antwoord dat voor mij doorslaggevend was. Mijn vrouw zei ongeveer zoiets als: “Ik weet wie ik ben. Ik hoef niet te veranderen omdat alles wat ik bereikt hebt, komt door de manier zoals ik ben.” Ze zei het in het Engels, maar het kwam erop neer dat zij perfect is, en de rest moet zich maar aan haar aanpassen. Vol ongeloof en onbegrip ben ik er zo snel mogelijk vandoor gegaan. Wat een deceptie, wat een bummer. Na zoveel pogingen (idem als alle pogingen om mijn familie te herenigen met mijn vrouw) een resultaat van noppes. Helemaal niks, nakkes, nada, niënte, om het in de woorden van Urbanus te zeggen. Ik ben veel te hard weggescheurd van de parkeerplaats met een mindset die ik niet wil verwoorden hier.
Dan de afspraak met de aanbevolen advocaat. Ik begon hem te vertellen over de situatie, waarop hij in eerste instantie zei: “alle emotionele verhalen wil ik niet weten op dit moment, het gaat mij om de feiten. Een psycholoog kan jullie helpen met jullie emoties”. De belangrijkste trigger tijdens dit gesprek, was dat ik aangaf dat mijn vrouw had aangegeven te vertrekken naar Bulgarije. In een laatste mail had ze aangegeven dat ze reeds alles was aan het inpakken om per 1 februari terug te keren naar Bulgarije. De advocaat wees mij op mijn rechten als mevrouw eenmaal vertrokken is: helemaal niets meer. Bulgarije is dan wel lid van de EU, maar de rechtspraak is een groot bedrog en is gebaseerd op chantage. Als mevrouw in Bulgarije is, zal de rechtspraak zowel via NL als Bulgaars recht moeten worden uitgevochten. Dit was ook net in de periode dat op televisie het programma ‘Ontvoerd naar het buitenland’ aandacht besteedde aan dit soort gevallen. Vaders zien hun kinderen nooit meer terug, en draaien op voor alle kosten en ellende die achterblijft. Zijn advies: zorg ervoor dat mevrouw het land niet verlaat middels een kort geding, en op basis van alle informatie zou ik voorstellen om een scheiding aanhangig te maken.
Dit advies van deze advocaat bevestigde eigenlijk alle adviezen die ik reeds had gehad van vrienden, collega’s en mijn familie. Daar bovenop ook het besef dat ik alles zou kunnen kwijtraken, maakte mijn beslissing definitief.
 
Het moment tot aan de eerste rechtszaak
De eerste rechtszaak betrof het verweer van mijn vrouw in verband met het vertrek naar Bulgarije. De mails die ik had, en het verweer dat mijn vrouw ingediend had, spraken elkaar tegen op meerdere vlakken. Er werden meerdere datums genoemd waarop zij wilde vertrekken naar Bulgarije. Februari 2013 en oktober 2013 werden genoemd. Oktober in verband met het opgroeien van ons 2de kindje.
De verwijten en beschuldigingen jegens mij als vader, mijn familie en vrienden werden in een lang betoog mondeling gegeven door de advocaat van mijn vrouw. Onderbouwd met honderden mails en stukken die dit zouden bewijzen. Dit alles heeft geleid tot helemaal niks. Wat een verlaging van haar zelf, dacht ik.

Er werd mondeling overeengekomen dat mijn vrouw niet zou vertrekken naar Bulgarije voordat de scheiding afgerond was, hier stemde ze mee in. Haar advocaat, een half-Bulgaarse Amsterdammer maakte er een potje van. Ze moesten een artikel 1257a (of zoiets) aanvragen. Dit zou een nieuwe rechtszaak worden, waarbij mij vrouw officieel aan de rechter moest voorleggen om naar het buitenland te vertrekken. De Raad voor de Kinderbescherming zou ook bij deze behandeling aanwezig zijn, aangezien er kinderen in het spel zijn. Deze rechtszaak zou over een paar maanden dienen.

Even een sprong in de tijd, naar de behandeling van art. 1257a. Wederom een enorm betoog, waarbij zelfs schoonmoeder een officiële verklaring heeft toegevoegd, met exact dezelfde verwijten naar alles en iedereen. Dit werd vrijwel compleet genegeerd en het advies van de Raad voor de Kinderbescherming luidde als volgt: “Wij achten het niet in het belang van de kinderen dat mevrouw vertrekt naar Bulgarije voor een periode van 6 maanden of langer. Dit zal de vader-kind relatie niet ten goede komen.”
Reactie van haar advocaat hierop: “Ik vind de vader-kind relatie helemaal niet belangrijk”. Deze specifieke uitspraak was hetgeen mijn advocaat aangreep om de onkunde van zijn collega advocaat aan te pakken. Hij zei tegen de rechter: “Meneer de rechter, het feit dat mijn collega vindt dat de vader-kind relatie niet belangrijk is, zegt al voldoende.”

De definitieve uitspraak was dan ook dat een vertrek naar Bulgarije niet toegestaan was. Er waren geen zwaarwegende redenen om dit wel toe te staan. Case closed.
 
Voorlopige Voorzieningen
Medio maart 2013 hadden we een eerste rechtszaak in verband met de voorlopige voorzieningen. Ik had inmiddels een eigen huurhuis, en de vraag wie in het ouderlijke huis mag blijven, kon snel afgehandeld worden. Resteerden nog 2 openstaande punten.

Punt 1, alimentatie, danwel een bijdrage in het levensonderhoud van de kinderen. Mijn vrouw heeft een zeer goede baan, en verdient meer dan ik verdien. Mijn advocaat had alles volledig uitgerekend en kwam op een minimale alimentatie uit. Mijn vrouw vroeg een bedrag van 1.250,- euro netto voor het levensonderhoud van de kinderen. Uiteindelijk is het gehele alimentatie-vraagstuk van tafel geveegd, echter heb ik er wel in toegestemd om de helft van de eigenaarslasten te betalen van ons gezamenlijk huis. Dit komt neer op ongeveer 700,- euro per maand.

Punt 2, een omgangsregeling met Zoon. Ons 2de kindje was nog niet geboren op dat moment. Weer alle drama-verhalen kwamen op tafel. Ik ga ze niet herhalen, maar het doet iedere keer weer pijn om het te moeten aanhoren. De rechter prikte hier meteen doorheen, en stelde mij een aantal concrete vragen. Heb je luiers verschoond, heb je Zoon naar bed gebracht, eten bereid etc. Zoals eerder aangegeven heb ik toegegeven dat mijn aandeel minder is geweest dan mijn vrouw met deze taken, maar dat ik zeker in staat ben om voor mijn kinderen te zorgen. Ik had zelfs al een complete kinderkamer ingericht met alles erop en eraan. De rechter kwam met een voorstel. De eerste 3 zondagen zouden mijn vrouw en ik samen Zoon opvoeden van 12-18u in het huis van mijn vrouw. De 2 zondagen daarna zou dit ritueel bij mij thuis plaatsvinden. Dit zorgt voor een geleidelijke overgang van moeder naar vader. Om eerlijk te zijn vond ik het écht overdreven, maar begreep ook dat ik dit moest doorstaan om uiteindelijk een gestructureerd contact met mijn kinderen te kunnen opbouwen. Mijn broer had zijn neefje al meer dan een jaar niet meer gezien, en mijn moeder al ongeveer een half jaar niet meer.
Ik heb tot slot de vraag gesteld, wie gaat beoordelen of de eerste paar zondag ‘succesvol’ zijn? Mijn vrouw was alleen maar negatief, en mijn verwachting dat zij positief zou zijn over deze zondagen was er niet. Daarop reageerde mijn vrouw ook richting de rechter, waarop deze besloot om een onderzoek in te laten stellen door de Raad voor de Kinderbescherming. Wat ze precies zei, is mij ontgaan. Ik was wel blij dat we een onafhankelijk advies zouden krijgen.

Deze eerste 5 zondagen samen gingen in principe prima. Ik heb alles genoteerd qua eet- en slaapgedrag. De frustraties onderling bleven bestaan, en zorgden soms voor vervelende discussies.
 
Zondagen zonder moeder
De eerste zondag dat Zoon zonder moeder bij mij zou verblijven, was op voorhand al een moeilijke dag. Mijn vrouw wil alles onder controle hebben, en je kind aan iemand geven waar je geen vertrouwen in hebt, is lastig.
Mijn vrouw kwam samen met Zoon aan rond 12u. Ik heb Zoon overgenomen, en mijn vrouw kreeg opeens overal pijn. Ze kon niet meer autorijden, en of ik haar naar huis kon brengen. Een glaasje water en een kwartier later besloot ze dan toch om mijn huis te verlaten. Gaat ze een halfuur voor mijn huis staan wachten in de auto... Toen heb ik de rolluiken maar al eens gesloten, omdat ik me zeer ongemakkelijk voelde. Belt ze weer aan. Het ging zo slecht met haar, ze had wat water nodig en blablabla. Heb ik haar toch maar weer binnen gelaten, waarna ik haar vriendelijk heb verzocht om nu echt op te hoepelen. Gaat ze weer voor mijn huis staan wachten in de auto.
Ik wilde toch iets maken van deze 1ste dag samen, dus ik besloot om naar het speeltuintje te gaan 2 straten verder. Jasje aan, schoenen aan, capuchon van het jasje op. Ik denk dat het zo’n 15 graden buiten was. Mijn vrouw zag mij naar buiten komen, en wilde iets zeggen. Ik heb Zoon opgepakt en op mijn nek laten zitten, zodat we iets meer vaart konden maken.
Blijkt dat mijn vrouw toch opeens kan autorijden en ze komt naast me rijden met het raam open: hij moet een mutsje op, want het is te koud. Omdat Zoon op mijn nek zat, kon ik niet zien dat de capuchon was afgewaaid. Snel naar de speeltuin, waar Zoon welgeteld 2 minuten heeft kunnen spelen. Mijn vrouw kwam op mij afgelopen met allerlei verwijten over dat stomme mutsje (sorry voor mijn frustratie in deze zin). Ik ben opeens heel goed geworden in het negeren van mijn vrouw. Tot het moment dat ze zei dat ze Zoon weer ging meenemen, en dat ze via de rechter andere afspraken ging maken. Toen voelde ik me zelfs bedreigd. Ik had recht op deze tijd, en ik wilde Zoon niet dit soort drama’s laten meemaken. Ik heb Zoon op de arm genomen, en snel weer teruggelopen naar huis. Op het moment dat ik de sleutel in de voordeur steek, rijdt mijn vrouw naast mij de oprit op. Ik heb me nog nooit zo gehaast gevoeld als dat moment. Ik heb de deur opengemaakt en weer snel achter me dicht gegooid. Net op tijd. Ik heb Zoon lekker laten spelen, en mijn vrouw vond het noodzakelijk om tenminste 10 minuten op de deurbel te blijven duwen.
Tijdens het gerinkel heb ik de politie gebeld (iets wat zij ook even later heeft gedaan). De politie heeft eerst met haar buiten gesproken, en daarna zijn ze bij mij naar binnen gekomen. Zoon was ontzettend bang en kroop compleet in me. De politieagenten hebben eens een blik geworpen in mijn huis, en zagen een normaal huis zoals zovelen. Toen we even spraken over de uitspraak van de rechter, werd het al vrij snel duidelijk dat mijn vrouw geen recht had op het meenemen van Zoon. Toen is ze eindelijk vertrokken, gelukkig. Ze had nog voor mijn deur kunnen blijven staan de hele dag, omdat dit een openbare weg is.
Het was Pasen trouwens, deze zondag. Mijn moeder en broer, en peettante zouden een paar uur op bezoek komen. Ook verheugd om Zoon weer eens te zien. Al met al een drukke en bewogen dag voor mij en Zoon, en Zoon was nog een beetje onwennig deze eerste zondag, maar werd gedurende de dag steeds losser. Door alle commotie was slapen geen succes. Wat we ook probeerden, het ging niet gebeuren. Ik heb Zoon om 18u netjes teruggebracht naar z’n moeder.

Opvolgend werd ik beschuldigd dat ik Zoon niet op tijd zijn lunch had gegeven, en dat ik niet voor een rustige omgeving had gezorgd, waardoor hij niet kon slapen. Ik deed alles enkel alleen maar voor mijn eigenbelang.
Ik heb dit allemaal gedocumenteerd in mails, en dacht dat dit wel beter zou gaan als we gewend raken aan de situatie.

De komende zondagen durfde ik niet meer buitenshuis te gaan, en hield mij strikt aan zijn regime. Dit leverde weinig problemen op verder. Ik had besloten mijn vrouw niet meer mijn huis binnen te laten, maar bezweek op deze momenten en liet haar toch even binnen.

De eerste zondag dat ik erop uitging met Zoon. We gingen naar de kinderboerderij in de buurt. Ik vertel(de) alles wat ik ging doen. Vrouw gaf aan dat Zoon een beetje verhoging had, en dat ik hier rekening mee moest houden. Geen probleem, echter een uurtje naar de kinderboerderij leek mij geen probleem. Zoon heeft zich echt kostelijk geamuseerd. Helemaal niet bang voor welk beest dan ook. Hij vertrapte nog bijna een konijntje en heeft nog geschommeld. Een dubbele jas, met muts, handschoenen etc. Het was absoluut niet koud, maar ok. Ik was hier samen met een vriend en zijn 2 kinderen. Hij vroeg of Zoon een ijsje mocht. Ik durfde het gewoon niet aan, en heb Zoon een banaan gegeven. Thuisgekomen heeft Zoon zijn lunch gehad, en is direct naar bed gegaan. Om 18u weer terug naar moeders.
Bleek dat hij een oorinfectie had opgelopen. Naar het ziekenhuis met hem. Hij was écht ziek. Reactie van mijn vrouw: “Jij hebt hem ziek gemaakt. Je hebt niet naar mij geluisterd en neemt hem ziek mee naar een kinderboerderij, dus het is jouw schuld dat hij ziek is.”
Ik wist niet wat ik hoorde en was ontzettend geschokt. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Heb ik dit echt gedaan? Ik had zelf ook als klein kind veel last van mijn oren.
De zondag daarna, was Zoon nog steeds ziek en ben ik enkel op bezoek gegaan. De zondag die daar weer op volgde kreeg ik weer het bericht dat hij nog steeds ziek is, en dat ik hem beter niet kon ophalen.

Ik ben toen onverwacht vroeg naar mijn vrouw toegegaan. Zoon was springlevend en was leuk aan het spelen en rende rond. Toen werd ik kwaad en heb geëist dat de volgende zondag weer als normaal zou verlopen. Toen zijn we weer naar de kinderboerderij geweest, dit keer had ik maar niks verteld. Dit ging verder prima. Zoon begon zich steeds meer op zijn gemak te voelen bij mij (en ik ook met Zoon) en we genoten van elk moment.

Als routine ging ik iedere zondag met Zoon naar de Albert Hein om inkopen te doen. Ik wilde een normaal leven opbouwen, met de dagelijkse zaken. Commentaar van mijn vrouw: waarom doe je niet op zaterdag boodschappen? Zoon gooit alle boodschappen netjes in het winkelwagentje en helpt met het in- en uitladen bij de kassa.
Op een bepaalde zondag had Zoon weinig eetlust. Hij krijgt altijd 1 Liga voor kinderen vanaf 6 maanden, en hij had een banaan gehad. Slapen ging prima, maar om 17.30u moest ik hem wakker maken, omdat ik niet te laat thuis wilde zijn. Alles snel-snel en in de auto had ik hem nog maar een banaan gegeven, omdat hij anders heel weinig zou hebben gegeten. Liga’s waren slecht, en mocht ik niet meer geven, en 2 bananen is niet goed voor een kind in verband met obstipatie. Ik heb moeten toegeven dat 2 bananen inderdaad niet zo handig is. Wederom verwijten over de lunch etc. Ik begon eraan te wennen.
 
Geboorte Dochter en vervolg zondagen
Op 2 juni 2013 wordt onze dochter Dochter geboren. Ik ben niet bij de bevalling zelf aanwezig geweest, aangezien we dit ook zo hadden afgesproken. De eerste bevalling duurde in totaal 14 uur, en deze tijd samen met schoonmoeder doorbrengen, zou geen rust brengen. Ondanks de situatie was ik zo trots als een pauw. Mijn kindje, mijn eigen bloed en zaligheid. Alles was perfect, ondanks de vele stress die wij hadden doorgemaakt. Mijn vrouw begon vanaf dat moment weer affectie naar mij te tonen. Over mijn been wrijven, dichtbij me komen staan, tot ik op enig moment dit heb afgekapt. Ik heb gezegd dat dit beter is dan alle eindeloze discussies, maar dat dit ook niet gezond is voor onze situatie. Er was geen weg meer terug, er was teveel schade aangericht.

De zondag na de geboorte van Dochter, kwam ik Zoon weer ophalen. De kraamzorg was nog steeds aanwezig, en ik wilde gaan zwemmen met Zoon. Ik had reeds advies van meerdere mensen om mij heen verzameld. Zorg voor zonnebrand, zwemluiers, zwembandjes en in verband met zijn oorinfectie, zorg voor oordopjes/watjes. Tot slot heb ik ook nog de kraamhulp gevraagd voor advies. Niet veel meer advies dan ik reeds had gekregen. Ik was er klaar voor!
Toen ik mijn vrouw vroeg om slippertjes mee te geven, werd ze al achterdochtig. Toen heb ik haar ook verteld dat ik wilde gaan zwemmen met Zoon. Dit kon niet, want hij moest meteen eten en hij moest vroeg slapen etc etc. “Waarom vertel ik toch alles?”, dacht ik. De kraamhulp werd betrokken bij de discussie en mijn vrouw was op zoek naar haar gelijk. Ik heb uiteindelijk het advies van de kraamhulp en mijn vrouw opgevolgd. We zijn niet gaan zwemmen. Ik heb een vriend alleen gelaten in het zwembad. Ik heb Zoon teruggebracht zonder iets te vertellen. Alles wat ik vertelde werd als negatief gezien, en ik was hier helemaal klaar mee.
De volgende dag belt de kraamhulp mij. Een goed gesprek, waarbij ik aangegeven heb dat ik niet ben gaan zwemmen en het advies heb opgevolgd. Daar was ze wel blij mee. Het feit dat ik niet had verteld wat Zoon had gegeten en hoeveel uur Zoon had geslapen, had ze gemeld bij haar leidinggevende. Dit was toch wel belangrijke informatie om een goede overdracht van vader naar moeder mogelijk te maken. Ik heb hiermee ingestemd en medegedeeld dat ik enkel deze informatie deel (slapen + eten) en alle overige dingen die ik doe met Zoon zijn mijn eigen zaken.

Een week daarna, heb ik simpelweg niet verteld wat ik ging doen. En eindelijk kon ik gaan zwemmen met Zoon. We gingen 2 uur naar het lokale zwembad (buitenzwembad). Een plekje onder een boom gezocht voor de schaduw, factor 50 mee, alles erop en eraan. Fruit, een potje, water. Ik was met 2 tassen aan het slepen + Zoon op de arm om 2 uur te gaan zwemmen. Ik heb Zoon nog nooit zoveel plezier zien hebben met een balletje en water tot kniehoogte. Hij had niks anders nodig. Dit heeft super-foto’s opgeleverd, die ik nog steeds als achtergrond heb op mijn telefoon. Geweldig dat gezicht van hem, het plezier dat ervan af straalt. Tijdig weer naar huis, slapen ging moeizaam. De foto’s kwamen op Facebook, en als snel had mijn vrouw deze ook gezien. Geen probleem, want ik heb niks te verbergen. Toen bleek hij een infectie aan zijn plasser te hebben. Ook hier werd ik weer van beschuldigd. Het zal wel door het vieze water komen, en hij had schoentjes aan waarmee hij normaal buiten loopt en waar mogelijk katten- en hondenpoep aanzit. Dit is allemaal slecht. En hij had geen hoedje op. Zijn fontanel is nog niet helemaal dichtgegroeid en direct zonlicht kan zorgen voor kanker. Ook nog een beschuldiging erbij dat ik mijn kind kanker aandoe. En bedankt...

Wat rustige zondagen, alleen maar gezeur over het eten dat hij kreeg. Heb je niks anders dan appel of banaan? Liga is niet gezond. Een sneetje brood met leverpaté is slecht, omdat er teveel vitamine A inzit. Dit kan ik redelijk loslaten en gaat aan mij voorbij. De beschuldigen van infecties, kanker etc begonnen mij steeds dieper te raken.

Vrij recent was het één van de warmste zondagen van het jaar. We zouden gaan zwemmen in Panheel. Het enige dat ik heb gevraagd is om de zonnebrand-crème te mogen gebruiken. Geen probleem. Aangekomen in Panheel om 15u hebben we alles geregeld om een plekje in de schaduw te hebben. Factor 50 dik opsmeren, hoedje op, T-shirt aan. Zoon heeft zich alleen maar geamuseerd met het water. De hele tijd spetteren met z’n handen was voldoende. Hij kreeg voldoende aandacht van alle mensen die mee waren gegaan. Eten tussendoor, veel drinken, nogmaals insmeren met factor 50. Aan het einde hebben we nog een kasteeltje gebouwd van zand door middel van het volscheppen van een emmertje. Om 17u ben ik al eerste er vandoor gegaan. Ik wilde Zoon eerst nog even wassen alvorens hem terug te brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Zoon viel in slaap op de weg terug naar moeders. De auto was warm, en Zoon voelde ook warm. Toen Zoon wakker werd, keek mijn vrouw mij aan alsof ze water zag branden. Heeft hij niet geslapen, hoe ziet hij eruit!? Zoon wilde nog niet eens terug naar zijn eigen moeder. Toen mijn vrouw hem naar binnen bracht hoorde ik op de achtergrond haar moeder iets in het Bulgaars zeggen. Het enige dat ik kon verstaan was “Egoïst”. Schoonmoeder wilde Zoon mee naar boven nemen, maar Zoon wilde alleen maar naar mij toe komen en begon te tieren en te schreeuwen. Toen ik hem oppakte was het weer goed. Dit was het moeilijkste afscheid tot dan toe. Hij wilde weer terug mijn auto in. Na een beetje pushen, bleef hij dan toch bij mama. Ik ging naar huis met het woord “egoïst” in mijn gedachten.

Ik ging maar iets voor mezelf te eten maken. Belt mijn vrouw me op. Zoon is ziek en hij moet naar het ziekenhuis!!! Ik vraag een beetje door, omdat ik al meerdere keren naar het ziekenhuis ben geweest voor noppes, en het enige dat hij heeft is koorts van 39,5 graden. “En verder?”, vroeg ik. Dat was het dan wel. Ik zal met de huisartsenpost telefonisch contact opnemen, zei ik.

Huisartsenpost had het razend druk, blijkbaar. Ik denk veel kinderen met warmte-klachten. De mevrouw van de huisartsenpost adviseerde om het kind koel te houden, rust te geven en een paracetamolletje. Als Zoon niet meer zou drinken dan meteen langskomen, eten kan wel iets minder voor een korte periode. Ik vroeg haar wat is een cruciale temperatuur om zeker naar het ziekenhuis te komen bij een kind van Zoon’s leeftijd. Bij 41,5 is het belangrijk om zeker even langs te komen. Ik kon de reactie van mijn vrouw al voorspellen, en meldde dit meteen maar bij de huisartsenpost.
Ik mijn vrouw gebeld, verhaal uitgelegd. Blijkt dat ze geen kinderparacetamol in huis heeft, helemaal niks. Ik kon het eigenlijk niet geloven en was woest. Belt mijn vrouw mij even later terug, ze gebruikte de volgende woorden (die ik nooit meer zal vergeten): “Ik heb een afspraak gemaakt in het ziekenhuis om 21.30u en jij moet met Zoon daarnaartoe gaan om te zien wat JIJ hem hebt aangedaan”. Nu nog, sla ik op mijn toetsenbord. Ik kookte van woede.
Het enige wat ik kon doen, was naar het ziekenhuis rijden en paracetamolletjes kopen bij de nacht-apotheek. Dit zou voorlopig voldoende moeten zijn. In de auto naar mijn vrouw toe, heb ik de keuze gemaakt om niet het huis te betreden. Zowel mijn vrouw als mijn schoonmoeder zitten op dezelfde lijn, en ik voelde de beschuldigingen op me afkomen. Ik heb aangebeld, en mijn vrouw stond met Zoon op de arm voor de deur. Zoon zag me, en wilde meteen in mijn armen komen. Hij tierde en schopte zijn eigen moeder om bij mij te kunnen zijn. Echt heartbreaking. Hij had een ietwat rood hoofde, maar brabbelde er nog steeds op los, en wees naar iets. Er was iets, dat is zeker, maar hij zag er niet heel slecht uit.
Ik heb de afspraak van 21.30u aan mij voorbij laten gaan. Dit tot woede van mijn vrouw, die meteen de Raad voor de Kinderbescherming 2 mails stuurde dat hun onderzoek volledig verkeerd was, en dat ik opzettelijk mijn eigen kinderen beschadig etc.

De maandag hierop was ik toch wel erg bezorgd. Ik was weer eens onzeker en dacht dat het misschien aan mij had gelegen. Het was tenslotte een enorm warme dag, en mogelijk had hij water ingeslikt van het meer waarin we gezwommen hadden. Na heel veel berichten en pogingen om mijn vrouw te bereiken, heb ik besloten om onze huisarts te bellen aan het einde van de dag. Weer een lastig verhaal (had ik al eerder meegemaakt) in verband met privacy en ze konden niks vertellen. Ik ben potverdorie de vader van Zoon, ik heb toch wel recht om te weten wat zijn medisch dossier is? Blijkbaar ligt dit moeilijk. Ik kreeg een telefoontje terug na wat intern overleg bij de huisarts, en het enige dat zij mij konden vertellen, was dat Zoon in orde is. Opluchting van mijn kant was groot.

De woensdag erna, kreeg ik eindelijk bericht van mijn vrouw. Zoon is al 3 dagen ziek met koorts tot 40,5... Ze was al 3x naar het ziekenhuis geweest. Op donderdag kwam de definitieve diagnose, hij heeft de 6de ziekte. Ik ben dit meteen gaan opzoek om te achterhalen wat dit nu betekent. Het komt inderdaad regelmatig voor bij kinderen tot 2 jaar, en mensen waarmee ik sprak herkenden het en zeiden dat hun kinderen dit ook hadden gehad. De 6de ziekte wordt gekenmerkt door 3 dagen koorts, waarna er bulletjes over het hele lichaam kunnen ontstaan. Een soort van mazelen, zeg maar. Ik ben geen medisch specialist, maar ik ben ook op zoek gegaan naar de incubatietijd. De incubatietijd was 5-15 dagen. Mijn simpele conclusie is dat dit dus nooit van afgelopen zondag had kunnen zijn. Dit maakte me nog meer woedend en heb in een aanzienlijk betoog gevraagd voor excuses van de valse beschuldigingen. Deze zijn er nooit gekomen.

Ik heb mij op meerdere vlakken uitgelaten over onze situatie, en heb met redelijk harde toon mijn vrouw bekritiseerd. Een kind dat ziek is, heeft rust nodig en niet een omgeving waarin alleen maar stress is. Ik heb zelfs een artikel doorgestuurd aan mijn vrouw wat stress allemaal met je kan doen, en geloof me, dan valt roken misschien nog wel mee.

Toen heb ik besloten dat het beter is om elkaar even niet meer te zien. Ik was mentaal doormidden gehakt en kon het gewoon niet meer aan. Ik begrijp het gewoon niet. Hoe kan iemand zo kortzichtig zijn en beschuldigingen uiten zonder alle opties te hebben bekeken? En dan nog niet eens excuses als de beschuldigingen niet terecht zijn. Ik heb zelfs het idee dat mijn vrouw de thermometer als in de aanslag heeft op het moment dat ik Zoon terug naar huis breng. Ieder moment om mij te kunnen slaan met iets, wordt ten volste benut. Wil ze mij dood hebben? Wil ze dat ik doormidden knak, en misschien domme dingen doe? Ik zeg nu: dat gaat nooit gebeuren, maar soms twijfel ik aan mezelf. Ik heb een goede baan, en ben gepromoveerd tot manager sinds mei 2013. Waarom heeft het bedrijf zoveel vertrouwen in mij, en mijn vrouw absoluut niet? Bijzondere tegenstelling.

Een latere woensdag. Ik had de zondag omgeruild voor de woensdag. Ik was op die zondag nog niet in staat om mijn vrouw en schoonmoeder te zien. We zijn naar een kleine speeltuin in de stad geweest. Zelfde vriend met z’n 2 kinderen was meegegaan. Weer een ijsje... Eerst heb ik nee gezegd, daarna dacht ik: “Fuck it”. Dus ik ook een ijsje voor Zoon gaan halen. Hij vond het heerlijk. Smikkelen dat ie deed. Hij heeft ontzettend leuk gespeeld, stond met z’n schoenen onder water. Schoenen uit en verder spelen. Tractors, emmertjes, schopjes alles was leuk. Geen problemen, buiten de gebruikelijke Liga, en banaan en appel discussie.

Laatste zondag voor mijn welverdiende vakantie. Ik heb maar een hotelletje geboekt in Oostenrijk voor 4 nachten. Ik moest even alles ontvluchten, en hier zit ik dan op dag 4 een heel boekwerk te schrijven. Het voelt eigenlijk wel heerlijk om het op papier te zetten, ondanks dat het weer herinneringen boven brengt, die ik eigenlijk even had willen vergeten.
Deze laatste zondag was echt een moment van Zoon en mij alleen. Boodschappen gedaan, lekkere versje broodjes, geitenkaas, witte chocoladepasta, druiven. Gewoon verwennerij. Ik kreeg nog wat speelgoed en een Maxi-Cosi van onze overburen. Zoon heeft bijna alleen maar op de Nijntje-computer gespeeld. Hij vond het geweldig. Zoon heeft genoten van de lunch. At bijna alleen maar het beleg tussen zijn boterhammen op, waaronder dus ook de witte chocoladepasta. Druiven erbij, een beetje diksap. Het was één grote vieze bende, heerlijk! Oh ja, en een banaantje.
Zoon zag mij drinken uit een pak drink yoghurt (Goede Morgen) en hij vond het reuze interessant. Volgens mijn vrouw heeft Zoon een koemelk-allergie. Dit zou kunnen, maar kan pas echt bewezen worden vanaf 2 jaar oud. Toch rekening hiermee houdende, heb ik Zoon een klein slokje laten nemen van mijn yoghurtdrankje. Hij wilde meer, maar dit mocht niet van mij. Echt een geweldige knuffel dag ervan gemaakt. Over de grond rollen, alles uit de kasten halen van zijn slaapkamer. Ook hier één grote teringbende. Geweldig, boeide me helemaal niks. Slapen ging een beetje moeizaam. Uiteindelijk is Zoon in mijn armen in slaap gevallen, en heb ik hem heel voorzichtig in het grote bed neergelegd. Nog even na sputteren toen ik hem losliet, maar het was voldoende. Om 17.30u moest ik hem dan toch weer wakker maken. Even alles oppoetsen, schone luier, nieuwe kleren, gezichtje afvegen. Beneden gekomen, wil Zoon weer opnieuw met alles gaan spelen. Een beker met water, en een wit zacht broodje met een millimeter witte chocolade pasta voor in de auto. Superdag, leuke foto’s gemaakt, genieten. Ik zou hem in ieder geval een week niet meer zien, omdat ik op vakantie ging.

Ik kom aan bij het huis van mijn vrouw. Het eerste wat ze zegt: “je moet hem geen koekjes geven”... En ook geen brood net voor het avondeten! Dus toen heb ik het broodje van hem afgepakt. Hij had het voor de helft opgepeuzeld. Mijn vrouw ging in haar auto zitten met Dochter op haar borst. Ik wilde Dochter nog 1x over haar gezicht strelen als zijnde tot ziens, en tot over een week. Ik raakte haar aan met de buitenkant van mijn wijsvinger op haar wang. Reactie van mijn vrouw: “Zijn je handen schoon?”. Mijn reactie toen ik maar snel wegliep: “You are such a .......... stupid women!”. Ik hield me maar weer eens in. Alles wat mijn vrouw en ik tegen elkaar zeggen is in het Engels. Deze laatste zin klinkt gewoon beter in het Engels daarom even de switch naar het Engels.

Een uur later, krijg ik een mail van mijn vrouw. Ik zal de tekst letterlijk overnemen, en er zat ook nog een foto bij, maar die voeg ik maar niet toe. Ze zei: "Zoon has again an allergic reaction. You are deliberately hurting him and damaging his health”. Het bijgevoegde fotootje in de mail laat enigszins vaag zien dat Zoon een paar rode vlekjes op zijn wang heeft.
 
Conclusie
Ik merk op dat ik weinig over Dochter vertel. Ik heb 2x 2 uur per week die ik met haar doorbreng. Dit zijn voornamelijk knuffel-momenten, met een enkele keer een luier verschonen. Ik ben super-trots op mijn dochtertje en vertel haar iedere keer dat ik heel veel van haar houd. Qua ervaringen zoals met Zoon kan ik niet veel bijzonders vertellen. Ik voorzie eenzelfde drama, dat wel.

Ik heb mijn vrouw meerdere keren gevraagd om ook maar enig inleveringsvermogen te tonen; empathie. Het doen van beschuldigingen en negatief reageren, heeft zo’n impact op mij. Het is nogal wat als je beschuldigd wordt van het opzettelijk pijn doen van je eigen kind. Of dat je moet horen dat je moeder als (bijna) moordenaar wordt uitgemaakt. Zo zijn er nog tal van voorbeelden, ook richting haar eigen moeder te vertellen, die laten zien dat ze niet in staat is om ook maar enige empathie te tonen. Ik dacht bij mezelf: daarom zijn Oost-Europeanen zo nors in hun uitdrukking. Ze mogen geen emoties tonen, en al helemaal geen emoties verwachten. Dit is wel heel stereotiep, en ik ken ook een aantal Oost-Europeanen die niet zo zijn. Haar moeder is van hetzelfde kaliber, en ik kan me niet prettig voelen in het huis waar zowel mijn vrouw als schoonmoeder wonen. Ik zal echter wel moeten, want anders krijg ik Dochter niet te zien.

Op sommige momenten wil ik het opgeven. Ga dan maar lekker naar Bulgarije en laat me verder met rust. Een aantal mensen om mij heen hebben dit ook al eens ter sprake gebracht. “Je kunt dit niet volhouden je hele leven lang”. Ik heb de meest uiteenlopende psychische ziektes voorbij horen komen, als ik mijn verhaal vertel aan anderen. Bijna iedereen komt tot de conclusie dat er iets mis is met mijn vrouw. Maar ja, wat kun je ermee... Helemaal niks. Ik houd ontzettend veel van mijn kinderen, en ik haat mijn vrouw. Mooie k-situatie dus.

Deze vakantie heeft me echt goed gedaan, en mijn batterij is weer voor 75% opgeladen. Meteen de maandag na deze vakantie heb ik een afspraak staan met Stichting Partners in Welzijn. Ik kan mijn vrouw niet veranderen, maar misschien kunnen zij mij handvatten geven hoe ik het beste met mijn vrouw om kan gaan. Ik zit er ook nog over na te denken om een aantal meldingen bij de politie te doen van laster, danwel smaad. En dan voornamelijk voor de valse beschuldigingen van het zogenaamd opzettelijk beschadigen van mijn eigen kind, en de beschuldiging jegens mijn moeder als zijnde moordenaar. Ik zal dit nog eens overwegen.

De scheiding zal afgerond worden in september 2013, dit zal echter niet veel veranderen aan de situatie.

Alles bij elkaar een dramatisch verhaal, maar er zijn ook zeker lichtpuntjes in mijn leven. Ik ga weer genieten van alles dat het leven te bieden heeft. Misschien een nieuwe relatie beginnen, gezonder gaan leven, veel sporten. Succesvol zijn in mijn werk en mogelijk mijn Masterplan ten uitvoer brengen. Het verleden kan niet meer veranderd worden, de toekomst ligt nog helemaal open. Mijn oplossing om mijn vrouw de baas te zijn: zoveel mogelijk negeren. Ik focus mij op mijn kinderen en hun welzijn.

[Casper]

JimG, bedankt voor het opschrijven van je verhaal, met zoveel details die zo herkenbaar zijn.

Ik denk wel dat je nu klaar bent voor de toekomst en, zoals velen, hier sterker uit gaan komen dan je er een paar jaar geleden in stond. Je weet nu ontzettend veel meer van de wereld, van anderen en -vooral- van jezelf dan toen.

Ik hoop dat de toekomst zich langzaam uitkristalliseert in gunstige patronen voor jou en je kinderen. Blijf alert en verdedig jouw en hun rechten. Als je daarbij hulp nodig hebt of een klankbord, dan horen we het graag. Succes!