graag advies
Geplaatst: 30 mei 2013, 00:12
hallo allemaal,
ik huiver een beetje om dingen op het internet te gooien maar ik moet wel omdat ik overal al geweest ben. huisarten, smd, kinderggd, you name it .
situatie: getrouwd voor lange tijd en 2 opgroeiende kinderen op de basis school.
mijn vrouw is vermoedelijk borderline achtige en slingert om het minste geringste allerlei wilde verhalen en verdraaide feiten naar mijn hoofd waar mijn kinderen bij zijn die kinder oren niet horen te horen.
Met als kern "vreemdgaan" met anderen die steevast "hoeren" zijn. Elk gesprek wat omdraait naar een discussie is plop "same old story." Ze heeft een geheugen die er voor zorgt dat haar argumenten telkens meer haar kant op praten. En zelfs als ik met de feiten kom waar uit blijkt dat ze het fout heeft, draait ze die langzaam om naar "feiten" die juist bewijzen dat ze gelijk heeft......
Nu heb ik na jaren "training" met vallen en opstaan een zelfbeheersing en onverschilligheid ontwikkeld zodat ik persoonlijk nog denk "ben even weg val je moeder maar lastig, doei zoek het uit!" (Ook om te voorkomen dat ik na uren schelden, zuigen en zeuren zelf ontplof met alle gevolgen van dien wat daarvoor nog wel eens gebeurde.) maar mijn kinderen worden getiraniseert en ik zie ze qua persoonlijkheid steeds meer veranderen in schichtige wezentjes die als mams ontploft op de commando's van mams alles doen om maar niet ook het slachtoffer te worden van haar woede, Mams vind dat het haar kinderen zijn dus ik heb geen rechten.(wel plichten) Ze is een controlfreak van het zuiverste water en alles moet zoals zij wil. Nu is dat eh niet altijd het geval en ik ben ook nogal koppig/ eigengereid aan mijn vrijheid gehecht dus dat botst nogal vaak wat weer resulteert in .....
De vreemde stemmingswisselingen die van "rij tegen een boom" en nog meer van die doodverwenzingen in 24 uur naar totaal anders en "lief gedrag" is niet meer vol te houden. Elke afspraak die in die "liefgedrag periode" gemaakt is zal backfire-en in mijn gezicht.
Al haar beschuldigingen zijn onjuist al ben ik wel zo eerlijk te moeten zeggen dat ik ondertussen alleen uit verantwoordelijkheid naar de kinderen toe nog in 1 huis woon. En door mijn onverschilligheid en afstandelijkheid naar haar, haar angsten en waanideeën nog meer trigger.
Ik heb al meerdere malen aangegeven te willen scheiden maar ze weigert dit pertinent. Elke keer als ik de druk er op zet en stappen neem om het te regelen dan schakelt ze in een ander persoon en is ze weer even de oude van vroeger die ik aardig en van hield. Gevolg: schuld gevoel naar de kinderen die dan eindelijk rust hebben, dus dan wil ik niet de man zijn die de strijdbijl opgraven houd.
Ik heb zelfs een financieel plan laten opmaken voor de alimentatie en dergelijke maar dat was uiteraard niet goed en ze eiste meer. Maar op mijn verzoek dit dan uit haar visie uit te (laten) werken is nooit iets voortgekomen.
De angstige blikken en de verschrikte konijntjes bewegingen van mijn kinderen tijdens haar uitbarstingen snijden door mijn ziel maar ik kan niks doen:
+ vol de ruzie aan gaan en de kinderen proberen te beschermen voor de controlefreak acties? hmm als ik naar mn werk ga of weg ben dan krijgen ze het alsnog te verduren.( En ik loop het risico dat ze fysiek geweld gebruikt naar mij of de kinderen "in de heat of the moment" waar door ik in reflex reageer en dingen doe waar ik spijt van krijg.)
+ rol over en jaknikken op alles wat ze zegt? sorry ik beken geen dingen die ik niet gedaan heb (heb ook zo mijn trots en eergevoel) En heb ook mijn eigen leven te leven.
+ praten met anderen zoals haar familie? ik moet nog steeds alle "messen uit mijn rug halen" die daarna onverhoeds er in gestoken zijn. (ze is zeer bedreven in slachtoffertje spelen) Vrienden hebben het geprobeerd en branden hun handen er niet meer aan.
+ ggd/ smd/ huisartsen? tja als ze zelf niet erkent dat ze hulp nodig heeft mogen ze het niet opdringen of dwingen.
+ Kinderbescherming? pffff, is als kiezen tussen de wolf en de beer....
+ relatie therapie? vreemd genoeg elke keer als het er op aan komt kan ze even niet of is "alles vergeten en vergeven" tot de volgende uitbarsting....
+ ik heb zelfs geluidsopnames van haar uitbarstingen naar een psychiater in de buurt gestuurd met de vraag hoe ik in hemelsnaam dit moest oplossen of waar ik naar toe moest voor hulp. Ze heeft geweigerd er naar te luisteren en me doodleuk verteld ga maar scheiden.....
Scheiding afdwingen? pff dodelijk voor de leefomgeving van de kinderen:
financieel is het belachelijk duur voor de man. (word 2x bijstand-leven)
kinderen komen in een gevecht terecht waar ze geestelijk door vermorzeld kunnen worden of hun vader kwijt raken om dat ik afstand hou uit zelfbescherming.
Ik wil niet meer dat mijn kinderen in deze shit zitten en dat ze in een zo veilig mogelijke omgeving opgroeien maar ik ben het strijden moe na 8 jaar.
Vrienden verklaren me voor gek dat ik na al die jaren nog "thuis" kom maar ik kan gewoon niet opgeven. Ik pak mijn spaarzame momentjes met mijn kinderen alleen om ze te knuffelen en te zeggen dat ik ondanks alles wat ze zeggen en doen in opdracht van mams van ze hou.
WAAR MOET IK ZIJN OM MIJN VROUW TE LATEN INZIEN DAT ZE HULP NODIG HEEFT en dat ze haar kinderen geestelijk mishandeld?
ik huiver een beetje om dingen op het internet te gooien maar ik moet wel omdat ik overal al geweest ben. huisarten, smd, kinderggd, you name it .
situatie: getrouwd voor lange tijd en 2 opgroeiende kinderen op de basis school.
mijn vrouw is vermoedelijk borderline achtige en slingert om het minste geringste allerlei wilde verhalen en verdraaide feiten naar mijn hoofd waar mijn kinderen bij zijn die kinder oren niet horen te horen.
Met als kern "vreemdgaan" met anderen die steevast "hoeren" zijn. Elk gesprek wat omdraait naar een discussie is plop "same old story." Ze heeft een geheugen die er voor zorgt dat haar argumenten telkens meer haar kant op praten. En zelfs als ik met de feiten kom waar uit blijkt dat ze het fout heeft, draait ze die langzaam om naar "feiten" die juist bewijzen dat ze gelijk heeft......
Nu heb ik na jaren "training" met vallen en opstaan een zelfbeheersing en onverschilligheid ontwikkeld zodat ik persoonlijk nog denk "ben even weg val je moeder maar lastig, doei zoek het uit!" (Ook om te voorkomen dat ik na uren schelden, zuigen en zeuren zelf ontplof met alle gevolgen van dien wat daarvoor nog wel eens gebeurde.) maar mijn kinderen worden getiraniseert en ik zie ze qua persoonlijkheid steeds meer veranderen in schichtige wezentjes die als mams ontploft op de commando's van mams alles doen om maar niet ook het slachtoffer te worden van haar woede, Mams vind dat het haar kinderen zijn dus ik heb geen rechten.(wel plichten) Ze is een controlfreak van het zuiverste water en alles moet zoals zij wil. Nu is dat eh niet altijd het geval en ik ben ook nogal koppig/ eigengereid aan mijn vrijheid gehecht dus dat botst nogal vaak wat weer resulteert in .....
De vreemde stemmingswisselingen die van "rij tegen een boom" en nog meer van die doodverwenzingen in 24 uur naar totaal anders en "lief gedrag" is niet meer vol te houden. Elke afspraak die in die "liefgedrag periode" gemaakt is zal backfire-en in mijn gezicht.
Al haar beschuldigingen zijn onjuist al ben ik wel zo eerlijk te moeten zeggen dat ik ondertussen alleen uit verantwoordelijkheid naar de kinderen toe nog in 1 huis woon. En door mijn onverschilligheid en afstandelijkheid naar haar, haar angsten en waanideeën nog meer trigger.
Ik heb al meerdere malen aangegeven te willen scheiden maar ze weigert dit pertinent. Elke keer als ik de druk er op zet en stappen neem om het te regelen dan schakelt ze in een ander persoon en is ze weer even de oude van vroeger die ik aardig en van hield. Gevolg: schuld gevoel naar de kinderen die dan eindelijk rust hebben, dus dan wil ik niet de man zijn die de strijdbijl opgraven houd.
Ik heb zelfs een financieel plan laten opmaken voor de alimentatie en dergelijke maar dat was uiteraard niet goed en ze eiste meer. Maar op mijn verzoek dit dan uit haar visie uit te (laten) werken is nooit iets voortgekomen.
De angstige blikken en de verschrikte konijntjes bewegingen van mijn kinderen tijdens haar uitbarstingen snijden door mijn ziel maar ik kan niks doen:
+ vol de ruzie aan gaan en de kinderen proberen te beschermen voor de controlefreak acties? hmm als ik naar mn werk ga of weg ben dan krijgen ze het alsnog te verduren.( En ik loop het risico dat ze fysiek geweld gebruikt naar mij of de kinderen "in de heat of the moment" waar door ik in reflex reageer en dingen doe waar ik spijt van krijg.)
+ rol over en jaknikken op alles wat ze zegt? sorry ik beken geen dingen die ik niet gedaan heb (heb ook zo mijn trots en eergevoel) En heb ook mijn eigen leven te leven.
+ praten met anderen zoals haar familie? ik moet nog steeds alle "messen uit mijn rug halen" die daarna onverhoeds er in gestoken zijn. (ze is zeer bedreven in slachtoffertje spelen) Vrienden hebben het geprobeerd en branden hun handen er niet meer aan.
+ ggd/ smd/ huisartsen? tja als ze zelf niet erkent dat ze hulp nodig heeft mogen ze het niet opdringen of dwingen.
+ Kinderbescherming? pffff, is als kiezen tussen de wolf en de beer....
+ relatie therapie? vreemd genoeg elke keer als het er op aan komt kan ze even niet of is "alles vergeten en vergeven" tot de volgende uitbarsting....
+ ik heb zelfs geluidsopnames van haar uitbarstingen naar een psychiater in de buurt gestuurd met de vraag hoe ik in hemelsnaam dit moest oplossen of waar ik naar toe moest voor hulp. Ze heeft geweigerd er naar te luisteren en me doodleuk verteld ga maar scheiden.....
Scheiding afdwingen? pff dodelijk voor de leefomgeving van de kinderen:
financieel is het belachelijk duur voor de man. (word 2x bijstand-leven)
kinderen komen in een gevecht terecht waar ze geestelijk door vermorzeld kunnen worden of hun vader kwijt raken om dat ik afstand hou uit zelfbescherming.
Ik wil niet meer dat mijn kinderen in deze shit zitten en dat ze in een zo veilig mogelijke omgeving opgroeien maar ik ben het strijden moe na 8 jaar.
Vrienden verklaren me voor gek dat ik na al die jaren nog "thuis" kom maar ik kan gewoon niet opgeven. Ik pak mijn spaarzame momentjes met mijn kinderen alleen om ze te knuffelen en te zeggen dat ik ondanks alles wat ze zeggen en doen in opdracht van mams van ze hou.
WAAR MOET IK ZIJN OM MIJN VROUW TE LATEN INZIEN DAT ZE HULP NODIG HEEFT en dat ze haar kinderen geestelijk mishandeld?