Ze vertellen er tevens bij dat ook al geef ik geen toestemming, ze toch deze informanten benaderen...
Dolkomisch toch, als het niet zo triest zou zijn.....
Ze doen maar wat, je hebt als ouder dus niks in te brengen, want er wordt toch niet geluisterd.
Zinloos dus, zo'n raadsonderzoek, alleen al om die reden.
............................................
Verder is er nog de kwestie van het klemcriterium ( nee, geen wielerkoers )
Een mama behoeft slechts niet te communiceren ( daar heb je als papa geen enkele invloed op ) en er is sprake van een klemcriterium, waardoor je als papa machteloos moet toekijken dat je kind je afgenomen wordt.
Zinloos dus om naar de rechter te gaan.... Je bent altijd de lul. En het staat in de wet, waar wij ons allen aan dienen te houden... Dus je hebt al geen poot om op te staan.
................................................
En als den rechter een omgangsregeling vaststelt, dan behoeft mama er simpelweg maar ( om welke reden dan ook, altijd te maken hebbende met angst ) geen uitvoering aan te geven en daar sta je dan.....
Zinloos dus, om de rechter te verzoeken een omgangsregeling vast te stellen.
......................................................
Een vrouw kan je als man simpelweg vals beschuldigen.
Hoppa, kind kwijt.
Een vrouw kan simpelweg een kind ontvoeren, met INSTEMMING van de rechter...
Hoppa kind kwijt.
.........................................................
Dus wat levert een juridische procedure nou op?
Niks.
Je raakt alleen je geld kwijt, je leven kwijt, je kind kwijt., je kracht kwijt, je werk kwijt, je vrienden kwijt, je zelfvertrouwen krijgt een deuk.
Het is al vanaf de start van een juridische procedure een ongelijke strijd, die als het er op aan komt, niet te winnen is.
Er zijn zoveel valkuilen ingebouwd, de mama's hebben alle steun. De papa's kunnen domweg nooit iets winnen. Dat is al in de wet en in de dagelijkse gang van zaken bij de RvdK en BJZ's ingebed.
Maak je dus geen illusie.
Een vrouw die NIET wil is in dit land belangrijker dan een man die WEL wil en wel hart heeft voor zijn kind.
Angst wordt in dit land hoger gewaardeerd en weegt zwaarder dan Liefde en hart hebben voor.
Niet weten weegt zwaarder dan wel weten.
En de rechter, de RvdK, BJZ, allemaal weten ze niet. Ze KUNNEN ook niet weten. Ze kunnen hoogstens een SUBJECTIEVE mening hebben/ontwikkelen. Objectief zijn kan niet.
En je kind is er per definitie de dupe van.
Verdeel en heers.... Dat is wat mama's doen met hun geblaat.
En het werkt.
En het kan werken omdat er lui bij onze zaken betrokken zijn die verdeelt raken, zich laten verdelen. Waardoor de mama's heersen.
Slechts een rechter een RvdK een BJZ die zich NIET laat verdelen, zou een stap in de goede richting zijn. Maar dat is een illusie. Een utopie.
En dan hebben we nog de wet die een verdeling in de hand werkt, polariserende 2-advocaten praktijken/zaken... nee, we zijn nog ver af van objectiviteit en een eerlijk oordeel.
Het is een troebele soep van angst, waarin nog altijd geroerd wordt. En in die soep worden de kinderen in kwestie door de mangel gehaald. De soepkokers en verorberaars varen er wel bij, die worden vet betaald. En ze zullen niet snel iets anders willen vreten dan die troebele soep, want het smaakt hen uitstekend zo. Dus waarom ook wat anders op het menu, heren en dames rechters??? Toch???
Je kunt de allerbeste vader in de wereld zijn, het haalt niets uit. Het speelt geen rol, omdat er niet naar gekeken wordt en als er al gekeken wordt, dan wordt het niet gezien, niet begrepen en derhalve niet geweten. Laat staan dat het een rol speelt in welke besluitvorming dan ook.
Dus waarom leggen we ons lot in handen van dergelijke idioten?
Waarom verwachten wij van lui die niet weten, dat ze het wel weten?
Ze doen hun eigen ding en jij speelt geen rol.
Het is een circus, om het circus.
Vaders en vooral weerloze kinderen zijn de brandstof waarop het circus draait.
......................................................
Als ik gezamenlijk gezag wil MOET ik naar de rechter en beland ik per definitie in een strijd die om bovenstaande redenen nooit te winnen is.
Hoppa, kind kwijt.......
Mijn kind is ontvoert en de enige die dat ongedaan kan maken is mama zelf.
Nou, maak je borst maar nat...
En dat is dus de reden dat ik ben gestopt met elke juridische strijd. Het is juist de ( juridische ) strijd die maakt dat polarisering zijn intrede doet en derhalve de afstand tot mijn kind juist vergroot, i.p.v. verkleind.
Inmiddels weet ik wat een roepende in de woestijn betekend. Hoe dat voelt.
Het enige positieve dat ik me eigen heb gemaakt intussen, is een hogere mate van zelfbewustzijn. En dat is wel goed natuurlijk.
Ik weet meer en ik weet het beter dan die rechters die we versleten hebben, weet het beter dan die raadsmedewerker. Dat steek ik in mijn zak. En daar kan ik wat mee. Uiteindelijk geeft me dat rust.
Uiteindelijk maakt me dat vele malen sterker dan al die lui die mee gaan met het geblaat van een onwetende mama.
En nou maar hopen dat de schade voor mijn kind beperkt blijft. Ook daarop heb ik geen invloed, dat is kennelijk mijn verantwoordelijkheid niet. Die verantwoordelijkheid wordt mij afgenomen. Althans dat wordt gepoogd. Maar dat lukt ten lange leste natuurlijk nooit.
Dus na veel omzwervingen komt het er op neer dat mama en ik het alsnog zelf motten opknappen.
Tsja, dat was in den beginne al zo.
Zo is er dus een hoop geblaat voorbij gegaan en zitten we NOG met een relatieprobleem. Alleen inmiddels wel veeeeeeel meer op de spits gedreven dan nodig was geweest.
Als het niet zo triest was, dan was het een hele grote grap. Toch?
Lieve kind, ik hou van je....
