Je bent toch al vader… waarom opnieuw kwalificeren?

[Raymond70]

Beste vaders,

Er staan vele schrijnende gevallen van vaders die hun kinderen niet meer zien op deze site. Veel leed voor zowel vader, kind en familie en dat gaat mij door merg en been. Ik ben zelf al weer 2,5 jaar geleden gescheiden en heb hard voor mijn recht als vader heb moeten vechten. In vergelijk met de verhalen op deze site is het waarschijnlijk een “light” versie maar ik wil met dit verhaal wijzen op de nog steeds dominerende dogma’s over scheiding, moeders, vaders en de consequenties voor kinderen. Op basis hiervan wil ik u graag meegeven welke grondhouding ik mij als vader (en 50% co-ouder) van drie jongens van 11,10 en 7 jaar waarvan de middelste gehandicapt door schade en schande heb verworven. Een grondhouding die mij verder helpt in het opvoeden van mijn zonen en mij vertrouwen geeft dat je er als vader toe doet.
Onze scheiding verliep uiterst moeizaam. Mijn ex-vrouw heeft vanaf het eerste moment getracht de opvoeding alleen te verzorgen en van mij een om-het-weekend-vader te maken. Ik had en heb nog steeds een full time baan en hoe kon ik nu vaderschap met werk combineren? Alle bewijs werd daarom aangevoerd dat dit beter is voor de kinderen anders wordt het een heen en weer getrek. Ook was voor haar het financiële plaatje erg aantrekkelijk want zij kon zo voldoende partner en kinderalimentatie eisen en daardoor parttime (16 uur) blijven werken. De mediator - teven notaris - heeft geen duidelijke stelling genomen over de mogelijkheid van gedeeld ouderschap anders dan dat er een ouderschapsplan opgesteld moet worden maar dat elke keuze zowel fiscale als gevolgen voor de te betalen alimentatie kan hebben. De focus lag hierdoor op het zogenaamde belang van de kinderen en alimentatie. Ik was zeker in het begin erg gevoelig voor het argument “het belang van de kinderen” en het financiële plaatje voor hen na de scheiding. Je voelt je namelijk al schuldig genoeg en falend dat je de kinderen dit allemaal moet aandoen dus je krijgt zwakke knieën als het om het belang van de kinderen gaat. Tijdens deze “onderhandelingsperiode” van circa zes maanden heb ik echter de kinderen steeds de helft van de week gehad en ik kon dat ook combineren met mijn werk. Zij heeft dat verder ook niet meer langer kunnen frustreren omdat ik mij in die periode steeds schrapper begon te zetten en mijzelf de ruimte gaf voor het recht om actief vader te kunnen zijn. Ook heb ik het maatschappelijk werk er bij betrokken. Zij hebben na enkele gesprekken mijn ex vrouw duidelijk kunnen maken dat kinderen ook vaders nodig hebben en dat kinderen flexibel genoeg zijn om meerdere verblijfplaatsen te hebben. Natuurlijk was het bezoeken van maatschappelijk werk een risico omdat ik veelal hoor dat ze eerder geneigd zijn om voor het lot van vrouwen op te komen. De dame in kwestie doorzag het gelukkig allemaal snel. Ik ben tot aan de dag van vandaag nog steeds co-ouder en combineer dat met een meer dan fulltime baan omdat ik nog steeds een flink deel alimentatie aan ex-vrouw moet betalen want zij wil niet van dat recht afzien. De mogelijke arbeidsruimte die ze heeft om compleet onafhankelijk opvoeder te kunnen worden benut ze niet en hier zien we meteen hoe verstikkend het huidig op traditionele waarden rustende alimentatieregime is. Het ironische van het verhaal is daarom ook dat ik haar de financiële mogelijkheden verschaf om überhaupt co-ouder te kunnen zijn. “The best of both worlds” zal ik maar zeggen, een probleem waar nog maar weinig aandacht voor is. Ondanks dat blijft ze een goede moeder en daar heb ik nooit enig twijfel over gehad. Omgekeerd is dat helaas wel het geval en daar gaat dit verhaal over.
Hoewel bovenstaande misschien nu als een positief verhaal uit de verf komt is het bij mij zeker niet zonder slag of stoot gegaan. Na al deze ervaringen ben ik tot enkele vaststellingen gekomen en vragen komen te zitten die mij helpen om scherp te blijven en mij een grondhouding geven als het om scheiding en ouderschap daarna gaat. Ik realiseer mij dat deze vragen en stellingen diep geworteld zijn in de samenleving maar het is dezelfde samenleving die ze door reproductie in stand houdt en daarmee het product zelf wordt. Door er kritisch over te zijn en ze vaak te benoemen kunnen we dat veranderen.

Waarom wordt het moederschap na een scheiding zelden in twijfel getrokken en moeten vaders zich opnieuw gaan bewijzen als vader?

Waarom begrijpen moeders zich vaak als slachtoffer van een scheiding en krijgen daarbij alle hulp en voelen vaders zich schuldig en gaan zich daar naar gedragen door vaak compensatiegedrag te vertonen? (los van wat de scheiding veroorzaakt heeft)

De “scheidingsindustrie” van mediators, hulpverleners, tot rechters zijn over het algemeen slecht geïnformeerd over de verschillende rollen van beide ouders in de opvoeding na de scheiding. Traditionele waarden prevaleren nog steeds en deze komen het kind niet ten goede.

Er is erg weinig bekend over de rol van een vader in de opvoeding van een kind. Hoewel vaders het instinctief al lang weten zijn ze gebaat bij heldere argumenten over wat vaders betekenen in de opvoeding van hun kinderen. Ik verwijs in dit verband ook even naar het werk van Prof.dr Louis Tavecchio (UvA) (zie http://www.youtube.com/watch?v=1r8V9ZsFtdo)

Blijf uiterst kritisch wanneer men constant begint over “belang van het kind”. Het is een belediging als iemand u daar aan herinneren moet. Alsof u dat als vader al niet wist. Waarom het gaat is dat het belang van het kind wordt gediend als u uw recht als vader kan uitoefenen. Natuurlijk realiseer ik mij dat er uitzonderingen zijn maar deze mogen nooit afhangen van geslacht.

Ik wens jullie allen erg veel sterkte.

Groeten
Raymond

[debeurs]

Hoi Raymond,

in mijn optiek moet niet zozeer naar de rechten van de vader worden gekeken maar naar de rechten van het kind. En een kind heeft recht op zijn beide ouders! Ik denk dat dat altijd het uitgangspunt moet zijn. Ik wordt nu zelf ook van alle kanten belaagd en heb ook het gevoel dat ik moet bewijzen een goede vader te zijn. Totaal absurde situatie want ik ben gewoon een hele leuke lieve en zorgzame vader.

Moeders frustreren maar te vaak de omgang omkleed met kulredenen. In mijn geval de reden dat het het beste is als hij zoveel mogelijk in zijn eigen bedje blijft slapen. Gelukkig is in de Wet bevordering voortgezet ouderschap vastgelegd wat de rechten van het kind zijn en hoe ouders dienen te handelen. Ik heb nog geen ervaring met rechters en zittingen maar ga binnenkort zelf meemaken of er ook naar de geest van de wet gaat worden gehandeld of dat moeders de ruimte krijgt alle vuil over mij te spuien.

Wees in ieder geval blij met die 50% omgang. Ik ben helaas nog lang niet zover. Zoontje is vandaag bij mij en dat is de mooiste dag van de week. Tegelijkertijd ook de verdrietigste omdat ik hem strakjes weer voor een week kwijt ben....

[Raymond70]

Hallo Debeurs,

centraal staat natuurlijk ook de rechten van het kind voorop staan en dat het kind recht heeft op beide ouders. Daarin heb je volledig gelijk maar wat we zien, net zoals in jouw geval, is dat er in de praktijk gemakkelijk gemanipuleerd wordt door moeders. Vaders worden daarom soms tot wanhoop gedreven en kunnen geen kant meer op. Ik zoek dus naar een weg die de rol van de vader centraal zet in de opvoeding van een kind. Voor moeders is deze rol al impliciet maar voor vaders is dat minder het geval. Het gaat dus niet alleen om het recht van een vader om zijn kind te zien maar om het recht dat de vader heeft om zijn ouderschap goed te kunnen uitoefenen in het belang van het kind. En dat moet, helaas maar waar, veel explicieter gemaakt worden zodat moeders, instanties, rechters, en familie ook weten hoe het zit. We leven nog steeds in een tijdperk waarin dat nog onderbelicht is. Ik wens jou erg veel succes en ik hoop dat het jou lukt. Jij en je kind(eren) hebben er recht op.
groeten
Raymond

[EDA]

Anderen ZIEN je, of niet.

Dat staat los van jou.
Het gaat er om dat JIJ dat goed weet, beseft en leeft!