Vechten voor zijn dochtertje!
Geplaatst: 15 aug 2006, 00:37
marley
Geregistreerd op: 16-4-2006
Berichten: 5
Geplaatst: 16 Apr 2006 08:09 pm Onderwerp: Vechten voor zijn dochtertje!
--------------------------------------------------------------------------------
Mijn vriend is ruim 6 jaar geleden gescheiden van zijn exvrouw, ze hadden op dat moment een dochtertje van net twee jaar. Ik leerde hem op dat moment kennen en zijn ex ging terug naar haar exvriend. Om de twee weken mag het meisje een "weekend" (van zaterdagochtend 10.00 uur tot en met zondagmiddag 16.00 uur bij ons zijn, deze regeling is tijdens de scheiding opgelegd door de rechter en de raad voor kinderbescherming). Zodoende weet het dochtertje van mijn vriend niet beter of het hoort zo, maar de moeder van het kind is al ruim 5 jaar ernstig ziek (ziekte van huntington), wordt alleen steeds maar zieker en kan haar dochter (en de later geboren tweeling, van haar "nieuwe" vriend, van inmiddels 4 jaar) niet meer verzorgen op welke manier dan ook. Haar nieuwe vriend is hier ook niet toe in staat want hij rijdt op de vrachtwagen, buitenlandse en binnenlandse ritten en is daardoor nauwelijks thuis. Al jaren lopen wij van hot naar her en later van het kastje naar de muur om ervoor te zorgen dat het dochtertje bij ons kan komen wonen en dat de omgangsregeling omgedraaid kan worden, we zijn bij maatschappelijk werksters, huisartsen, leraren, schoolartsen en uiteindelijk bij het AMK terecht gekomen. Iedereen was het volkomen met ons eens: dat kind (die kinderen) moet(en) daar weg en zo snel mogelijk! Het AMK heeft uiteindelijk na maanden (!!) meedere meldingen gedaan bij de raad van kinderbescherming. Na heel veel verschillende en tijdrovende onderzoeken (waarin gelukkig wel vast werd gelegd dat de moeder inderdaad op welke manier dan ook niet in staat is om de kinderen op te voeden)heeft de kinderrechter afgelopen november (2005) een OTS uitgesproken voor minimaal een jaar. Omdat dit gewoon niet de oplossing voor dit probleem is en omdat het dochtertje van mijn vriend duidelijk op zoek is naar, structuur, vastigheid, vertrouwen en geborgenheid hebben wij een advocate aan het werk gezet om het dochtertje hier in huis te krijgen, het eenhoofdig gezag te krijgen of om minimaal de omgangsregeling te veranderen naar minimaal ieder weekend. Na een hele zware/ dure periode, waarin het dochtertje af en toe niet meer wist hoe ze eraan toe was omdat haar door moeder en "stiefvader" vanalles werd ingefuisterd, hebben wij half maart 2006 te horen gekregen dat deze verzoeken aan de rechtbank allemaal afgewezen zijn! De kinderrechter geeft de touwtjes aan bureau jeugdzorg (welke de moeder de handen boven het hoofd houdt en de mening/rechten van mijn vriend naast haar neer legt en alleen maar oog heeft voor "het gezin" en niet voor het kind als individu!)Als vader tel je dus niet mee, je hebt absoluut geen rol. Het meisje schreeuwt om contact met haar vader, komt regelmatig bij oma (moeder van vader) en belt zodra ze daar is haar vader gelijk op en stuurt van daar uit bergen e-mailtjes naar haar vader. Als het meisje bij haar moeder thuis is mag ze niet bellen en niet e-mailen met haar vader. Want zoals moeder zegt: mijn nieuwe vriend is nu haar vader! Wij zijn ten einde raad, zien het dochtertje langzaam geestelijk ten onder gaan door de situatie waarin zij dagelijks leeft bij haar moeder (totaal geen structuur, geen vastigheid, geen geborgenheid, veiligheid niets van datgene waar een kind zoveel behoefte aan heeft, maar zoals bureau jeugdzorg zegt: jullie zijn een gezin met structuur en alles wat een kind nodig heeft en het gezin van de moeder is er een zonder maar daar leren kinderen juist van!) en wij mogen/kunnen totaal niets anders doen dan toekijken en het allemaal laten gebeuren! Bureau jeugdzorg zegt keihard: als ze 12 is (over ruim 4 jaar!) mag ze zelf kiezen waar ze wil wonen, op dit moment kunnen wij niets doen, er moet eerst iets ernstigs gebeuren voordat wij het kind daar uit huis kunnen plaasten!
Afgelopen weekend was het dochtertje weer bij ons, dolblij want ze mocht nu eens een keertje twee nachtjes logeren bij ons! Na die twee nachtjes heel verdrietig (zoals iedere keer) omdat ze nu weer terug moest naar mama! Gelijk vraagt ze: wannneer mag ik weer bij jullie?antwoord; over twee weken! Dan pas? zegt ze heel verdrietig.
Wij staan machteloos, met onze rug tegen de muur maar kunnen dit niet langer aanzien!
Wie heeft er tips en/of kan/wil ons helpen?
Wat kunnen wij nu nog doen om ervoor te zorgen dat het dochtertje bij ons komt te wonen? Of om ervoor te zorgen dat het kind in ieder geval een stabielere leefomgeving krijgt!
Geregistreerd op: 16-4-2006
Berichten: 5
Geplaatst: 16 Apr 2006 08:09 pm Onderwerp: Vechten voor zijn dochtertje!
--------------------------------------------------------------------------------
Mijn vriend is ruim 6 jaar geleden gescheiden van zijn exvrouw, ze hadden op dat moment een dochtertje van net twee jaar. Ik leerde hem op dat moment kennen en zijn ex ging terug naar haar exvriend. Om de twee weken mag het meisje een "weekend" (van zaterdagochtend 10.00 uur tot en met zondagmiddag 16.00 uur bij ons zijn, deze regeling is tijdens de scheiding opgelegd door de rechter en de raad voor kinderbescherming). Zodoende weet het dochtertje van mijn vriend niet beter of het hoort zo, maar de moeder van het kind is al ruim 5 jaar ernstig ziek (ziekte van huntington), wordt alleen steeds maar zieker en kan haar dochter (en de later geboren tweeling, van haar "nieuwe" vriend, van inmiddels 4 jaar) niet meer verzorgen op welke manier dan ook. Haar nieuwe vriend is hier ook niet toe in staat want hij rijdt op de vrachtwagen, buitenlandse en binnenlandse ritten en is daardoor nauwelijks thuis. Al jaren lopen wij van hot naar her en later van het kastje naar de muur om ervoor te zorgen dat het dochtertje bij ons kan komen wonen en dat de omgangsregeling omgedraaid kan worden, we zijn bij maatschappelijk werksters, huisartsen, leraren, schoolartsen en uiteindelijk bij het AMK terecht gekomen. Iedereen was het volkomen met ons eens: dat kind (die kinderen) moet(en) daar weg en zo snel mogelijk! Het AMK heeft uiteindelijk na maanden (!!) meedere meldingen gedaan bij de raad van kinderbescherming. Na heel veel verschillende en tijdrovende onderzoeken (waarin gelukkig wel vast werd gelegd dat de moeder inderdaad op welke manier dan ook niet in staat is om de kinderen op te voeden)heeft de kinderrechter afgelopen november (2005) een OTS uitgesproken voor minimaal een jaar. Omdat dit gewoon niet de oplossing voor dit probleem is en omdat het dochtertje van mijn vriend duidelijk op zoek is naar, structuur, vastigheid, vertrouwen en geborgenheid hebben wij een advocate aan het werk gezet om het dochtertje hier in huis te krijgen, het eenhoofdig gezag te krijgen of om minimaal de omgangsregeling te veranderen naar minimaal ieder weekend. Na een hele zware/ dure periode, waarin het dochtertje af en toe niet meer wist hoe ze eraan toe was omdat haar door moeder en "stiefvader" vanalles werd ingefuisterd, hebben wij half maart 2006 te horen gekregen dat deze verzoeken aan de rechtbank allemaal afgewezen zijn! De kinderrechter geeft de touwtjes aan bureau jeugdzorg (welke de moeder de handen boven het hoofd houdt en de mening/rechten van mijn vriend naast haar neer legt en alleen maar oog heeft voor "het gezin" en niet voor het kind als individu!)Als vader tel je dus niet mee, je hebt absoluut geen rol. Het meisje schreeuwt om contact met haar vader, komt regelmatig bij oma (moeder van vader) en belt zodra ze daar is haar vader gelijk op en stuurt van daar uit bergen e-mailtjes naar haar vader. Als het meisje bij haar moeder thuis is mag ze niet bellen en niet e-mailen met haar vader. Want zoals moeder zegt: mijn nieuwe vriend is nu haar vader! Wij zijn ten einde raad, zien het dochtertje langzaam geestelijk ten onder gaan door de situatie waarin zij dagelijks leeft bij haar moeder (totaal geen structuur, geen vastigheid, geen geborgenheid, veiligheid niets van datgene waar een kind zoveel behoefte aan heeft, maar zoals bureau jeugdzorg zegt: jullie zijn een gezin met structuur en alles wat een kind nodig heeft en het gezin van de moeder is er een zonder maar daar leren kinderen juist van!) en wij mogen/kunnen totaal niets anders doen dan toekijken en het allemaal laten gebeuren! Bureau jeugdzorg zegt keihard: als ze 12 is (over ruim 4 jaar!) mag ze zelf kiezen waar ze wil wonen, op dit moment kunnen wij niets doen, er moet eerst iets ernstigs gebeuren voordat wij het kind daar uit huis kunnen plaasten!
Afgelopen weekend was het dochtertje weer bij ons, dolblij want ze mocht nu eens een keertje twee nachtjes logeren bij ons! Na die twee nachtjes heel verdrietig (zoals iedere keer) omdat ze nu weer terug moest naar mama! Gelijk vraagt ze: wannneer mag ik weer bij jullie?antwoord; over twee weken! Dan pas? zegt ze heel verdrietig.
Wij staan machteloos, met onze rug tegen de muur maar kunnen dit niet langer aanzien!
Wie heeft er tips en/of kan/wil ons helpen?
Wat kunnen wij nu nog doen om ervoor te zorgen dat het dochtertje bij ons komt te wonen? Of om ervoor te zorgen dat het kind in ieder geval een stabielere leefomgeving krijgt!