Oudervervreemding, hoe aanpakken

[Condat47]

Beste forumleden,

Al een aantal keren hebben we gemerkt dat het ophalen van mijn vriend zijn zoontje (3 jaar) problemen geeft. Het is een tijdje goed gegaan maar afgelopen keer was het weer helemaal mis. Huilen en mama vastklemmen als hij hem komt ophalen.
En volgens zijn ex wil hij niet mee (ze heeft de stelling: als hij niet wil krijg je hem niet mee), wat er ook in het ouderschapsplan staat.
Ik moet er wel bij vertellen dat als hij wel huilend mee gaat dit al over is als we de hoek van de straat om zijn.

Vrijdag kreeg hij hem dus niet mee.

Volgens zijn ex zou zijn zoon van drie hebben gezegt dat papa te ver weg woont naar zijn zin (we wonen 90 kilometer van zijn oude woonplaats af) en dat dat de rede is dat hij niet mee wil.
Vreemd dat een kind van 3 hier zelf mee zou komen net nadat zijn ex toevallig een mail heeft gestuurd waarin ze haar ongenoegen uit over het feit dat mijn vriend bij mij is komen inwonen (afgelopen zomer).
Zijn zoon zegt het ook niet uit zich zelf maar ze vraagt bevestiging aan zijn zoon waar hij bij is (jij vind toch dat papa te ver weg is gaan wonen?), hij hoeft alleen maar ja te zeggen en voor haar is het duidelijk.

Daarnaast houd ze hem stevig vast waardoor het kind geen kans krijgt om uit zich zelf naar papa toe te komen bij het ophalen.
Bovendien merken we dat er te veel negatief wordt gepraat over de scheiding en alles wat er mee te maken heeft.
We krijgen regelmatig opmerkingen van zijn zoon:
Mama zegt dat jij dik bent, mama zegt dat jij plastick borsten heb. Als jij er bij bent mag papa de auto niet voor de deur parkeren van mama en ga zo maar door. Vervelend maar het kind kan er niets aan doen dus gewoon over je heen laten komen en je er niets van aan trekken.

Zelf strijden we al lang niet meer en reageren we niet meer op haar mails die vol staan met frustraties en meningen. We reageren alleen op de praktische zaken omtrent de omgangsregeling.

Verder kan ik overigens melden dat zijn zoon het bij ons reuze naar zijn zin heeft. Des te vreemder natuurlijk dat hij na twee weken weer niet mee wil. Tussendoor bellen we om het contact in stand te houden.

Op internet heb ik gelezen dat veel zaken die we constateren overeenkomen met het begin van oudervervreemding.

Daar kunnen we informatie vinden wat het inhoud enz. maar niet welke instantie je eventueel verder zou kunnen helpen.
Heeft iemand een idee wie ons verder zou kunnen helpen of staan we machteloos?

Wie heeft er ervaring met ouderverstoting en heeft de omgangsregeling weer op gang kunnen brengen met hulp van anderen?

Ex is nauwelijks tot rede vatbaar dus praten heeft niet zo veel zin met haar.

Groeten,

Vriendin van een liefhebbende vader.

[Casper]

Velen hier hebben die ervaring, persoonlijk ondervonden.

Ik geef hier nog eens een lijst van aanbevelingen die veel houvast biedt. Je doet alles goed, en mijn vaste overtuiging is dat dan alles uiteindelijk ook goed komt.

----
Ik vond op een Engelse website algemene adviezen/kenmerken van ouders (meestal vaders) die zo'n periode succesvol overwonnen.

Wat is de beste manier om om te gaan met ouderverstoting?

Ouders die met succes een situatie van ouderverstoting overwonnen hebben, hadden de volgende kenmerken:

* Ze hadden een evenwichtige, rationele persoonlijkheid en konden hun emoties onder controle houden. Ze handelden nooit uit wraak. Een persoon die in woede reageert toont het punt van de verstotende ouder aan, namelijk dat hij of zij instabiel is.
* Ze hebben zeker gedacht aan opgeven, maar hebben het nooit gedaan. Ongeacht hoe verschrikkelijk de pesterijen waren, ze maakten zich zorgen over het verblijf van hun dochter of zoon in die omgeving. Zij bleven proberen om de rechter te overtuigen van de ernst van de problemen en hun het gezag toe te kennen.
* Ze waren bereid en in staat om de financiële last te dragen.
* Ze kregen hulp van een ervaren advocaat in het familierecht die ervaring had met het ouderverstotingssyndroom.
* Ze begrepen goed hoe de rechter en het rechtssysteem werkt, en de wetten die voor hun zaak van toepassing waren. In veel gevallen konden ze voor sommige gevallen zonder advocaat optreden.
* Ze hadden een onafhankelijke verklaring van een forensisch onderzoeker over de oudervervreemding/verstoting en een advies hoe daarmee juridische en psychologisch om te gaan.
* Ze volhardden in een rationele, redelijke opstelling die altijd was gerelateerd aan het belang van het kind.
* Ze konden de rechter een passend ouderschapsplan laten zien dat beschreef hoe het kind goed verzorgd zou worden gehouden onder hun toezicht.
* Ze begrepen de aard van het probleem en waren erop gericht er wat aan te doen, hoewel zij en hun kinderen het slachtoffer waren. (Vervreemde ouders die stil stonden bij "hoe verschrikkelijk het allemaal was" gingen emotioneel ten onder)
* Ze leefden niet het leven van een slachtoffer.
* Ze waren pro-actief bij het zoeken naar constructieve oplossingen.
* Ze probeerden het probleem niet te vergroten. Een vader drukte dit als volgt uit: "Ik weet niet hoe ik de situatie met de moeder kan verbeteren, maar ik weet wel hoe het nog slechter kan."
* Ze hielden een dagboek bij van de belangrijkste gebeurtenissen, waarin zij beschreven wat gebeurde en wanneer.
* Ze documenteerden de oudervervreemding met bewijs dat ontvankelijk was in de rechtszaal.
* Ze belden altijd of kwamen om hun kinderen op te halen, zelfs als ze wisten dat de kinderen niet aanwezig zouden zijn. Dit was vaak erg pijnlijk, maar dan konden ze gedocumenteerd weerleggen dat ze geen belang zouden stellen in het kind, zoals de vervreemdende ouder stelde.
* Ze richtten zich zich op het genieten van het gezelschap met de kinderen en spraken nooit met hun kinderen over hun zaak. Ze waren altijd ruimhartig en spraken nooit kwaad over de andere ouder tegen hun kinderen. Ze lieten absoluut nooit rechterlijke bevelen of andere gevoelige documenten aan hun kinderen zien. Hun kinderen waren nooit getuige van telefoongesprekken die hun betroffen.
* Ze handelden niet in strijd met gerechtelijke bevelen. Zij betaalden hun kinderalimentatie altijd op tijd en lieten zien dat ze binnen de letter van de wet opereerden.
* Ze voltooiden een uitgebreide cursus ouderschap, en verwierven daarin kennis, vaardigheden en methoden. Hun opvoedingskwaliteiten waren superieur.
* Ze waren fatsoenlijke, nette mensen. Het was duidelijk dat ze van hun kinderen hielden.

[The Driver]

Allemaal niet zo vreemd, moeder brengt het kind in een loyaliteitsconflict door steeds negatief over zijn vader en vriendin te praten.
Probeer moeder maar eens gezond verstand bij te praten, gaat je niet lukken hoor.

Is er niemand van de familie van haar kant, waar je een beetje mee op kan schieten en die moeder duidelijk kan maken dat het in het belang van het kind is, dat moeder positief praat over de vader ?

En anders trek je inderdaad niets aan van haar frustraties en meningen en negeer haar verder.