hopeloos

[ikke]

drie jaar geleden kreeg ik een leuke vriendin, alles ging super en leuk.
van de 1 op de andere dag was ze zwanger, en dat was eigenlijk wel prima omdat ik een eigen woning had en er wel klaar voor was, en zij dacht ik ook.
nadat ze zwanger was veranderde er in eens een hele hoop, ze klaagde altijd constant ruzie zoeken. Ze bleek dus serieuze borderline patiënt te zijn al jaren.
ze zei ook letterlijk toen ze zwanger was, "nu ga je toch niet meer bij me weg" wat ze ook serieus meende en ook aardig gelijk in had. tot aan de bevalling was het 1 en al ellende
schreeuwen, alle mensen waar ik contact mee had waren hoeren en mijn vrienden allemaal teringlijers enz. het was altijd ruzie, waar ik ook wel aan mee gedragen zal hebben voor een gedeelte, door er op te reageren na verloop van tijd, ik werd het gewoon echt zat. maar goed ik met mijn goede bedoelingen en naïeve gedachten denken van nou komt vast wel goed zij in therapie en dan maken we er uiteindelijk wel wat van, ik mee zwangerschapsgym overal in steunen om het beste er van te maken.
nou goed op een gegeven moment wilde ze in eens trouwen, maar ik zag dit eigenlijk nog helemaal niet zitten omdat ik eerst maar eens wilde zien hoe het allemaal ging verlopen.
ik had nog wel voorgesteld om te trouwen op huwelijkse voorwaarden, terwijl ik helemaal niet wilde trouwen, maar om haar dan wat tegemoet te komen dacht ik nou dan zo iets.
maar dit was dus niet oke en weer hele oorlogen en weet ik het allemaal.
nou goed de bevalling kwam er aan en ik vol goede moed en spanning naar het ziekenhuis met haar en haar moeder.
haar moeder mee aan het bed, ik wilde haar ondersteunen maar ik moest oprotten, haar moeder moest haar ondersteunen, ach ja prima nooit tegen een vrouw in bevalling in gaan dacht ik nog.
onze dochter werd geboren en het was echt super gaaf, ik voelde me zo trots!!
wij moesten 3 dagen blijven omdat zij medicijnen gebruikte voor bordeline.
ik had 3 weken vrij genomen dus was allemaal geen probleem.
toen kwam het moment dat ik mijn dochter aan ging geven, ik had gelukkig het kind al erkend voordat ze geboren was. we hadden afgesproken dat ze mijn achternaam zou krijgen, en nu 1 dag na de bevalling ja hoor haar achternaam. ze gaf geen toestemming voor mijn achternaam omdat ik eerder niet wilde trouwen.
ik had hier een hele stampij van kunnen maken en ik wist wel waar dat op zou uitlopen.
dus ik had het maar gedaan in het belang van mijn dochter en omdat ik bang was dat ik anders haar eerste weken niet eens zou mee maken, sta je daar trots op het stadhuis omdat je net een kind hebt gekregen, maar met pijn in je hart een naam te geven.
nou goed ik denk nog daar kan ik me nog wel overheen zetten, als ze later trouwt dan zal ze ook wel weer een andere naam krijgen.
de eerste 3 weken gingen prima ik had nog vrij en het leren verzorgen van onze dochter is wat onwennig maar zoals iedere nieuwe ouders zal je daar gewoon door heen moeten zetten en veel leren.
na die 3 weken ging ik weer werken en ik merkte dat mijn vriendin het allemaal niet aan kon, constant klagen over buikpijn vermoeidheid altijd wel wat.
nu had ik al geleerd dat ze erg goed was in manipuleren en haar zin te krijgen door te liegen en aan te stellen. dus ik geloofde er eigenlijk weinig van. nu ging ik s'ochtends om 6 uur bed uit om te werken en de hele dag op de weg te zitten, zij lag tot soms 11 uur 12 uur op bed, haar moeder kwam eigenlijk iedere dag overdag haar helpen en deed eigenlijk de hele verzorging van onze dochter, als ik thuis kwam probeerde ik zo veel mogelijk te doen, maar s'nachts er uit gaan deed ik niet omdat ik vondt dat zij er dan maar uit moest,
overdag sliep ze vaak veel, en deed haar moeder voor 80% alles, s'avonds deed ik weer veel. ik had het idee dat ze het toen wel prima vond zo, lekker makkelijk.
op een gegeven moment was ik er wel een beetje klaar mee, me schoonmoeder nam onze dochter steeds vaker mee naar huis en ik zag dat eigenlijk helemaal niet zitten.
toen kwam er een flinke ruzie zij alles kapot gooien in huis, dus ik wilde haar er uit zetten en ze vertikte het om te gaan, op een gegeven moment heb ik haar bij haar keel gegrepen om haar het huis uit te krijgen, ik had voor die dag nog nooit iemand aangeraakt en schrok gewoon van mij zelf. ik kon niet geloven dat iemand mij zover kon krijgen. goed heel gezeik die moeder van haar als een dolle door mijn huis heen stieren mij bij mij keel gegrepen, op een gegeven moment was ik zo ver dat ik de politie belde omdat ik gewoon bang werd van mijn eigen gedachten. politie geweest nou goed hun al haar spullen gepakt en dat was het dan, we besloten allebei geen aangifte te doen omdat het toch weinig uit haalde we hadden allemaal schuld en voor onze dochter zou dat ook niks oplossen.
2 dagen later kwam ze steeds langs met onze dochter, die gebruikte ze eigenlijk gewoon om weer bij mij langs te komen, ze wist donders goed dat onze dochter mijn zwakke punt was. nou goed sorry dit sorry dat zal nooit meer gebeuren. ik trapte er toch weer in, een week later ging ik er wel op aandringen dat ik gezag wilde want ik zag het allemaal weer gebeuren, een hoop ellende maar goed zij stemde in omdat ze anders alsnog kon vertrekken, maar haar moeder was er pertinent op tegen. Die wilde de macht over mij houden. Wij toch die papieren op gestuurd, duurde wel erg lang dus ik toch maar eens bellen naar de rechtbank, bleek dat ze een dag later nadat haar moeder constant op haar had ingepraat dat ze de papieren had laten vernietigen. Stond ik weer, maar goed onze dochter werd al half opgevoed door mijn schoonmoeder waar ik het al niet mee eens was, ik heb constant gevochten om onze dochter in ieder geval s'avonds en in de weekenden bij ons te hebben want ik vond nog steeds dat ze bij ons moest zijn, maar schoon moeder werkte dit altijd tegen. onze dochter moest op een gegeven moment naar het ziekenhuis ik had vrij genomen om mee te gaan, werd mij gewoon verteld dat haar moeder mee moest omdat onze dochter al zo vertrouwt was aan haar.
weer een berg ellende en ik denk nog nou ja toe maar, als het maar goed is voor onze dochter. na een half jaar kwam mijn schoonmoeder in eens met een vergoeding die ze kon krijgen 600 euro voor het verzorgen van onze dochter, ja hoor daar kwam het gezever pleegzorg en al die ellende er bij, zij officieel pleegmoeder en ik maar strijden om mijn dochter thuis te krijgen.
nu zijn hun zo goed in mooie verhalen en wijzen naar mij dat ik ook niet kon zorgen voor onze dochter, wat helemaal niet waar was ik vertikte het gewoon omdat zij altijd te beroerd was om te werken en gewoon op tijd uit bed te komen om te zorgen voor onze dochter.
ik al die tijd maar een beetje laten gaan(ik had het al zo'n beetje geaccepteerd dat een ander mijn dochter opvoedde) ik kon er toch niet heel veel aan veranderen want ik had toch geen gezag!! werd me regelmatig onder mijn neus gedrukt.
hele verhalen over die ene keer dat ik haar bij de keel gegrepen had en dat ik niet kon zorgen voor onze dochter, maar als ik aan kaartte bij pleegzorg wat er allemaal gespeeld had werd er eigenlijk niks van op papier gezet. schoonmoeder had hem al helemaal ingepakt. op een gegeven moment ging ik steeds meer er tegen in en zei ik dat ik het dan maar ging aanvechten. maar pleegzorg zei steeds dat we moesten proberen om de andere partij niet boos te maken en dat wel het moesten proberen goed op te lossen.
nu weer een jaar later merkte pleegzorg dat het hem een beetje boven zijn macht ging.
ik zat constant in de zorgen over een schoonmoeder die wel goed zorgt voor onze dochter maar een opvoeding geeft van een natte krant, en door die opvoeding zie ik mijn dochter gewoon veranderen in het zelfde als mijn vriendin wat ik dus echt niet wil. want depressies snijden in armen ruzie maken met alles en iedereen heb het allemaal gezien.
dat is niet wat je wilt voor je dochter.
nou uit eindelijk 2jaar en paar maanden verder zijn we dus uit elkaar gegaan en is jeugdzorg erbij gehaald omdat pleegzorg het niet kan handelen.
ik nog steeds aan geven dat ik me super zorgen maak dat de moeder allen gezag heeft
en dat ze nu wel doet alsof het goed gaat met haar maar dat het volgende week zo weer anders kan zijn, en een schoonmoeder die net zo geslepen is als haar dochter en het allemaal op 1 of ander manier op mij weet om te buigen, en bij hun is niks aan de hand gaat allemaal prima. er gebeurde daar ook wel het een en ander in huis tussen mijn ex en haar stiefvader die hadden ook regelmatig bonje, en zwegen daar over. wat jeugdzorg nu wel weet maar omdat mijn ex binnen een maand daar uit huis moest zijn omdat onze dochter daar ook woont was dat geen reden om daar melding van te maken of een voogd van jeugdzorg aan te stellen, het gaat daar immers nu allemaal in eens heel goed.
maar dat is wel omdat jeugdzorg over hun schouders mee kijkt.
maar goed nu komt er een soort van omgangs plannen en zal alles op papier gezet worden dat ik mijn dochter meer mag zien. ik mag nu alleen onder begeleiding van een familie lid (ook al heeft deze nog nooit een kind vast gehouden) 4 uurtjes zien in weekend en door de weeks een uurtje bij (ex) schoonouders thuis, die mij al jaren niet moeten en ik hun ook niet.
gezag ga ik nooit krijgen ook niet via jeugdzorg dat kan dus alleen via de rechter, en ook jeugdzorg zegt dat het goed op te lossen is met duidelijke en goede afspraken.
maar bij belangrijke beslissingen over mijn dochter wordt ik nooit betrokken of uberhaubt maar gevraagd hoe ik er over denk. ze hadden ook nog even vast laten leggen bij notaris dat als mijn ex overlijd haar moeder volledige voogdij krijgt. terwijl ik aan gekaart had dat ik me zorgen maakte wat er met mijn dochter zou gebeuren als de enige met gezag zou overlijden. maar ik had niet anders verwacht dat ze haar moeder zou toezeggen.
maar nu wat moet ik er nu allemaal mee, moet ik vertrouwen houden in jeugdzorg en vertrouwen op een goede regeling met het risico dat me dochter over een jaar of 14 ook helemaal verpest is door een pleegmoeder die opvoed als een vaatdoek. of toch naar een rechter en afdwingen dat ik meer te zeggen krijg? pleegzorg had wel gezegd dat ik mijn dochter nooit alleen zou krijgen, maar de moeder zou misschien ooit nog een kans kunnen krijgen. terwijl zij al jaren ellende overal veroorzaakt, en ik, tsja ik kan niet zorgen voor mijn dochter volgens hun omdat ik het toen vertikte om s'nachts er uit te komen omdat mevrouw tot s'middags op bed bleef liggen en haar moeder alles maar liet op knappen.
ik moet wel eerlijk zeggen dat ik in die 2 jaar wel zo af en toe niet mee ging naar onze dochter maar dat was puur omdat mijn schoonouders me zo mijn strot uit kwamen, ik kon daar gewoon niet iedere dag meer zijn, na wat mij allemaal geflikt was. maar ja ook dat wordt gelijk weer tegen mij gebruikt, dat ik zo vaak niet mee ging en dat ik niet geintresseerd zou zijn in onze dochter. maar ik was het vechten gewoon zat, ik kon dat gewoon af en toe niet meer op brengen, slapeloze nachten hoofd pijn, altijd wat.
nu wil ik wel wat eerlijke reacties zien hier op, en misschien had ik ook wel meer moeten doen en heeft het ook wel aan mij gelegen dan hoor ik dat ook graag.

[Casper]

Hopeloos, welkom!

maar goed nu komt er een soort van omgangs plannen en zal alles op papier gezet worden dat ik mijn dochter meer mag zien

Probeer naar dit soort concrete resultaten toe te werken. Dat is belangrijk. Wat gebeurd is, is gebeurd - dat is voorbij. Fouten zijn gemaakt, van allebei de kanten - jammer, maar dat is alleen nog interessant om van te leren in een volgende relatie.

Als je het gevoel hebt dat ex dwarsligt, dan naar de rechter om alsnog gezamenlijk gezag aan te vragen. Je dochtertje is nog heel jong en er is nog genoeg te beslissen in haar leven: met gezag sta je daarin een stuk sterker. Succes en pak het stapje voor stapje aan.

[Ronald81]

Beste Ikke,

Ik herken je situatie, na tijden van vechten om omgang met je kind ben je gewoon weg moe gestreden. Dit wordt ook tegen mij gebruikt.

mijn advies is om in ieder geval eenzijdig het gezamelijk gezag aan te vragen bij de rechter. Dit zou tegenwoordig, tenzij er uitdrukkelijke gegronde bezwaren zijn van de moeder, goed gekeurd moeten worden.

Ook kun je vragen om de minimale omgangs regeling vast te laten leggen bij de rechtbank. Hiermee weet je tenminste waar je aan toe bent.

Daarnaast gelijk een verzoek doen om haar verplicht te laten meewerken aan het opstellen van een ouderschaps plan.