lotgenoten

[papa Jemoo]

Hallo,

ik ben op zoek naar vaders die net als ik hun kind kwijt zijn geraakt door moeders die grof gezegd over lijken gaan om vader zo ver mogelijk bij hun kind vandaan te halen.

Ik ben mijn zoon inmiddels 8 maanden kwijt.Totaal geen contact meer met hem gehad.
Het enige wat ik weet is dat ze in Afrika zitten en wel in Kenya.
Ik kan daar niet zoeken ivm aangifte tegen mij wegens mishandeling en doodsbedreigingen.
Er wordt beweerd dat mijn zoon doodsbang voor mij is en ik zo ver mogelijk uit zijn buurt moet blijven.
Deze zaak is daar in volle gang.Geen vertrouwen in.
De rechtbank hier in Rotterdam weten niet wat ze hiermee aanmoeten,ik ben in afwachting van een uitspraak.
Ik heb geen vertrouwen meer in de rechtbank en de regering in nl.
Het ziet ernaar uit dat ik mijn zoon pas weer kan zien zodra hij zelf keuzes kan maken.

Ik ben teneinde raad en weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan.
Wie heeft ervaring in het loslaten en verwerken van deze traumatische ervaring?
groetjes

papa Jemoo

[Casper]

Het is inderdaad traumatisch - alsof je hart uitgerukt is, alsof je niet meer heel bent.

Wat helpt: lezen hierover, positieve actie ondernemen, praten met lotgenoten, het af en toe af van je af zetten, en ondanks alles goed voor jezelf zorgen - sporten, gezond eten, af en toe een leuke tijd voor jezelf hebben, etc.

Daarnaast: aangifte gedaan van ontvoering? is dat kansloos?

[papa Jemoo]

Hallo Casper,bedankt voor jou berichtje.

Het is precies zoals jij omschrijft;alsof je niet meer heel bent.
Nog nooit in mijn leven heb ik zulke intense pijn van binnen gehad.
Toen ik hoorde van de recherche dat J in de boeken stond als geëmigreerd naar Kenia stond stortte mijn wereld in en voelde het echt of dat ik op dat moment dood ging.Dat ging ik ook...van binnen.

Ik doe mijn best met de dingen die jij opnoemt,tijd voor mijzelf en mijn nieuwe vriendin.Goed eten,beweging en kan sinds kort ook weer plezier aan dingen beleven.

Ook heb ik geleerd om mijn gedachte niet de vrije loop te laten maar er controle op te blijven houden,is best zwaar want terugvallen is o zo snel gebeurd.

Aangifte had ik gelijk gedaan en het heeft niks opgeleverd tot nu toe.Het is ook geen ontvoering maar onttrekking uit de ouderlijke macht.
Het erge van alles is dat Kenia geen lid is van het int haags kinderontvoering verdrag.
Buitenlandse zaken,Justitie,noem ze maar op,niemand kan wat doen.
Gisteren zou de rechtbank in Rotterdam (meervoudige kamer,2e zitting)uitspraak doen maar
mijn advocaat is op dit moment aan het bellen waar de uitspraak blijft.Ze komen er gewoon niet meer uit.
Het klinkt misschien een beetje zielig maar ik voel mij zo in de kou staan en krijg steeds meer bevestiging dat alleen ik zelf alles kan veranderen.
Gaat mijn pijn over?word het minder?wat moet ik hier nou mee?

[Casper]

Gisteren zou de rechtbank in Rotterdam (meervoudige kamer,2e zitting)uitspraak doen maar mijn advocaat is op dit moment aan het bellen waar de uitspraak blijft

Hopelijk komt hier toch iets uit dat wat houvast geeft.

Gaat mijn pijn over?word het minder?wat moet ik hier nou mee?

Je pijn wordt heel langzaam minder, en het helpt om er op een positieve manier tegenover te staan. Sluit je er niet voor af, geef het een plaats. Laat het niet je leven domineren.

Ik realiseer me dat dat allemaal makkelijk gezegd is .....

[papa Jemoo]

Geachte heer Mulders,

Naar aanleiding van het faxbericht aan de Rechtbank werd ik vanmiddag teruggebeld door de medewerkster van de Rechtbank.
Zij berichtte mij dat naar alle waarschijnlijkheid de beschikking dinsdag 18 februari a.s. zal worden afgegeven.
Zodra de beschikking door ons is ontvangen, zal ik deze inscannen en naar u e-mailen.

Dit is dan het bericht wat ik gisteren ontving...
Wat ik al eerder aangaf,het vertrouwen is bij mij verloren.

Zo te lezen ben jij ervaring deskundig op dit gebied en zoals je weet gaat het echt met een golvende beweging...het nare gevoel is op dit moment niet zo sterk aanwezig maar dat kan elk moment veranderen...Dat kost een hoop kracht maar ik heb een klein voordeeltje en dat is dat mijn karakter altijd positief is ingesteld..zei de vader die inmiddels 8 maanden in puin heeft gelegen..

[EDA]

Wie heeft ervaring in het loslaten en verwerken van deze traumatische ervaring?

IK. al 22 jaar