Dagboekverhalen gezocht van wachtende ouders: Krabblz

[Krabblz]

Als gevolg van echtscheiding verliezen dagelijks bijna 40 kinderen het contact met één van hun (groot)ouders, waarvan ruim 30 met hun vader. Krabblz is op zoek naar (groot)ouders die op een nieuwe manier weer tot een vorm contact willen gaan komen

Ieder kind wenst een actief betrokken vader en moeder; wil leuk contact met zijn of haar opa en oma. En ieder kind heeft daar ook recht op. Helaas is dit voor kinderen in een echtscheidingssituatie niet vanzelfsprekend. Ouders zijn dan niet in staat het collega-ouderschap na de scheiding vorm te geven. Eén van beide ouders besteedt er ogenschijnlijk alle energie aan de andere ouder uit het leven van de kinderen te verbannen. Dit is vaak zo erg, dat kinderen daar vanuit angst en loyaliteit in meegaan en zelf het contact met de andere ouder verbreken. Het gebeurt ook dat de rechtspraak en hulpinstanties een wal bouwen tussen ouders en kinderen en die is maar moeilijk neer te halen.

De scheiding en het missen van de andere ouder is nooit door kinderen gewenst, hoe sterk zij zich soms kunnen uitspreken tegen de ouder waarmee zij geen contact hebben. Zij zijn en blijven altijd diep verbonden met hun wachtende vader, moeder, opa, oma of ieder ander familielid. Zij zijn het slachtoffer van de loyaliteitsstrijd waar zij door hun ouders worden in gestort.

Krabblz biedt ruimte aan wachtende ouders, opa’s en oma’s voor het plaatsen van dagboekverhalen. Wachtende (groot)ouders hebben geen contact met hun kinderen, maar met het plaatsen van persoonlijke verhalen zijn zij in staat dagelijkse activiteiten toch met hen te delen. Voor de wachtende ouder een hoopvolle en troostende ervaring; voor het verloren kind een fijne en veilige manier om geïnformeerd te blijven. Op een tijdstip dat hij/zij er klaar voor is. Om te kunnen uitvinden dat er altijd aan hun gedacht wordt. Nu, maar ook in het verleden.

Wij zijn op zoek naar (groot)ouders die reeds een aanvang willen maken met hun dagboekverhalen en daarmee deel zullen uitmaken van Krabblz op het moment dat wij ‘live’ gaan. Dit is rond eind september. Voor meer informatie of om u aan te melden kunt u terecht bij ondergetekenden.

Met vriendelijke groet,

Marjan Hoffman (Programmadirecteur)
marjan.hoffman@krabblz.nl

Ivor Brinkman (wachtende vader/voorzitter Stichting Family United)
ivor.brinkman@krabblz.nl

Krabblz wil de afstand tussen verloren kinderen en hun wachtende (groot)ouders verkleinen. Daar waar nu geen direct contact is de wachtende ouders de kans geven om aan hun (klein)kinderen te laten weten dat zij hen niet zijn vergeten en dat zij veel van hen houden. Maar ook om gewoon te laten weten hoe het met hen gaat. Zonder filter en in een veilige omgeving. Krabblz wil daarmee de weg naar contactherstel begaanbaar maken. Onze missie is het om al die tienduizenden kinderen die het contact met hun (groot)ouder kwijt zijn, weer terug te kunnen laten vinden. Krabblz is een initiatief van de Stichting Family United.

[JCC]

Wat een mooi initiatief en u kunt de hele problematiek rondom omgang zeer treffend beschrijven. (groot) Ouders die weer contact krijgen moeten zich wel realiseren dat niets meer zo is als (vaak) jaren geleden en dat je kind wel contact met je wilt maar toch moet overleven bij (vaak) de moeder waar dit stiekeme contact toch wel taboe is.

Ik zou zelf geen dagboekverhalen plaatsten, er schuilt teveel leed in en ik zou er niet aan moeten denken dat de verstotende ouder dit met genoegdoening zou kunnen lezen.

Ouder verstoting is een zieke mis-daad die kinderen tekent voor hun leven en, nog steeds, veel mannen aanzet tot wanhoopsdaden. Het is erg jammer dat de rechtspraak maar niet in kan zien dat er tegenwoordig erg veel mogelijkheden zijn om ook als (vaak) vader prima te kunnen zorgen, buitenom enkel en zoveel mogelijk betalen, en dat initiatieven zoals Krabblz toch wel noodzakelijk kwaad blijven.

Succes.

[Krabblz]

Dag JCC,

Hartelijk dank voor uw reactie. Ik begrijp uw terughoudendheid om in deze kwetsbaarheid te tonen, mede richting de verstotende ouder. In onze visie echter ligt in deze kwetsbaarheid juist te krijgt. Het is namelijk dat van hieruit en door middel van wat wij doen met Krabblz niemand u kan tegenhouden, u kunt zenden zonder dat iemand daar een stokje voor steekt en bent altijd bereikbaar voor uw (klein)kinderen, op het moment dat zij er klaar voor zijn. En dan lezen zij inderdaad de pijn, het verdriet en daar gaat het naar onze mening om. Maar ook dat ze kunnen lezen dat ze gemist worden en dat de brug om over te steken erg klein is. Mijn advies is dan ook, laat de angst voor de verstotende ouder varen en sla deze figuurlijk met de eigen kwetsbaarheid in het gezicht. Dat is ook waar ooit de (klein)kinderen naar willen zoeken.

We hopen u toch als dagboekschrijver te kunnen begroeten. Desgewenst kunnen wij u nadere informatie geven. Hoe meer mensen gaan schrijven, hoe groter dit een succes gaat worden. Let wel, dit is het eerste initiatief op deze wijze en als we dit met z'n allen doen, dan gaat er iets veranderen voor alle verstotende ouders.

In kwetsbaarheid sterk zijn zeg maar.

Met vriendelijke groet,
Ivor Brinkman

[JCC]

Ik kan uw gedachtegang volgen dat het belangrijk lijkt om, min of meer, gedocumenteerd te hebben hoeveel pijn en verdriet er is, zo heb ik er ook gefrustreerd over gedacht. Ik heb na verloop van jaren weer contact gekregen met 1 van mijn kinderen en dan is het niet belangrijk meer wat er allemaal is gebeurd en is geleden. Het is dan veel belangrijker om vooruit te kijken en af te tasten hoe je weer een levende band krijgt met je kind. De huidige beschikbare techniek speelt hierin een positieve rol is mijn ervaring.

De verstotende ouder krijgt na verloop van jaren vanzelf op haar bordje wat ze jarenlang onterecht heeft gezaaid. Kinderen worden groter, alimentatieplichten vervallen en er rest voor deze bepaalde groep niets anders dan hulpbehoevendheid.

Ik wil er ook nog even op wijzen dat kinderen er geweldig van langs kunnen krijgen als de verstotende ouder er achter komt dat er, hoe dan ook, contact is. Voor mij was dit de reden om het erbij te laten zitten, af en toe een kaartje of mailtje te sturen en te wachten/hopen op betere tijden. Puur voor de rust van de kinderen.

Nogmaals succes gewenst want het initiatief is mooi.

[Krabblz]

Dag JCC,

Hartelijk dank voor uw reactie, dit soort terugkoppeling is heel waardevol. Het maakt mij ervan bewust dat we nog meer duidelijk moeten maken waar we voor staan. Het helpt natuurlijk ook als we de website live hebben staan, want dan kunnen mensen zien hoe het eruit ziet en hoe veilig het is voor kinderen (daarom hebben we dit bewust buiten facebook e.d. gebouwd). Hoop dat we u kunnen overtuigen.

Helemaal mee eens dat kinderen niet zijn gebaat bij frustraties, woede e.d. Daarom gaat Krabblz over het hier en nu waar kinderen komen op het moment dat zij er klaar voor zijn. En dan is het heel mooi voor hun om te kunnen lezen hoe zij op welke manier dan ook deel hebben uitgemaakt van het leven van hun wachtende (groot)ouder. Helaas ben ik zal erg lang een wachtende ouder. Ik heb aspecten wel gezien, vele deskundigen gesproken en ben mij bewust van vele ins en outs. En er zijn er ook nog heel veel die ik nog niet ken. Maar ..... altijd bereid om te leren en nieuwe inzichten te verwerven.

Hartelijk dank voor uw betrokkenheid en goed weekend toegewenst.
Met vriendelijke groet,
Ivor Brinkman

[robje87]

ik denk niet dat ik hier wat aan heb mijn kleine kent me nog niet eens en is natuurlijk veel te jong vandaag 5 maanden....

[Casper]

Inderdaad een goed initiatief, we volgen het met veel interesse!

[Krabblz]

Beste Rob en Casper,

Dankjewel voor jullie reacties.

@Rob, 5 maanden, dat klinkt alsof alles nog heel vers is. Maar zelfs dan kan je straks op Krabblz al je verhaal kwijt. Hopelijk komt het contact snel weer tot stand en gaat het helemaal niet nodig zijn. Ik nodig je graag uit om begin oktober wanneer we vermoedelijk in de lucht zijn eens te gaan kijken. Ook voor kinderen die nu jong zijn kan het misschien ooit nog eens fijn zijn om te weten hoeveel hun vader/moeder/opa/oma destijds zich voelden, het gemis, wat ze graag hadden gewild, gewenst etc. Sterkte

Met vriendelijke groet,
Ivor

[robje87]

ik zal zeker een kijkje nemen ben benieuwd of ik het zelf ga gebruiken weet ik niet

maar ik steun zulke dingen van harte en ja is nog vers maar heb me zoontje dan ook nog nooit kunnen zien(ook geen foto) dankzij mama ....

[EDA]

En dan lezen zij inderdaad de pijn, het verdriet en daar gaat het naar onze mening om.

Naar mijn mening moeten kinderen verschoond blijven van deze info.

Mocht pijn en verdriet van en kind op het initiatief van het kind zich laten zien, DAN pas is er door de ouder(s) iets mee en aan te doen.

Maar een kind vanuit de ouder confronteren met het verdriet en de pijn van die ouder, op initiatief van de ouder is naar mijn, over het algemeen bescheiden mening, een slecht idee.

Een kind moet gevrijwaard blijven van "grote"mensen zaken.

[Krabblz]

Beste EDA,

Hartelijk dank voor je terugkoppeling. Door alle reacties die wij ontvangen wordt hetgeen wij voor ogen hebben steeds beter duidelijker.

Ervaren doet altijd meer dan 1000 woorden. Mag ik jou (en iedereen op het Dwaze Vaders forum) eens uitnodigen op onze website. Krabblz is inmiddels -geruisloos - al live te zien (http://www.krabblz.nl). We zijn nog wat aanloopuitdagingen aan het oplossen en de laatste teksten aan het toevoegen, maar dan staat de website ook en wordt ons platform op gepaste wijze gelanceerd.

Ik denk dat een bezoek aan Krabblz beter uitlegt wat we voor ogen hebben dan wat ik hier op dit forum kan uitleggen. Graag verwelkomen wij jou en anderen als dagboekschrijver. Hoe meer dagboekschrijvers, hoe meer kinderen weer kans hebben op enige vorm van contact. Iedereen is daarin vrij om te schrijven wat hem of haar goeddunkt in het belang van zijn/haar (klein)kinderen. Het is de groep van schrijvers die de inhoud en kwaliteit van Krabblz gaan bepalen en zij doen dat alleen voor hun (klein)kinderen.

Mocht je meer direct van gedachten te willen wisselen, dan hoor ik graag persoonlijk van je.

Met vriendelijke groet,
Ivor Brinkman

[EDA]

Je gaat (hier) in het geheel niet in op mijn bezwaren. Dat maakt jouw initiatief v
oor mij direct een NO GO!!

[The Driver]

Quote :Maar een kind vanuit de ouder confronteren met het verdriet en de pijn van die ouder, op initiatief van de ouder is naar mijn, over het algemeen bescheiden mening, een slecht idee.
quote
Een kind moet gevrijwaard blijven van "grote"mensen zaken.[/]
Unquote ""


Ik moet het met EDA eens zijn, ik vind dat kinderen daarmee niet belast moeten worden.

[Krabblz]

Heren,

Dank voor jullie reacties. We worstelen allemaal met het (hopelijk tijdelijke) verlies van onze kinderen en dat is iets dat ons in alle vezels raakt. Dat roep veel emoties op. En ik ben blij dat jullie je visie en gevoel delen. Daar kunnen we het initiatief alleen maar beter door maken.

Wat ik mij realiseer is dat onbedoeld de focus is komen te liggen op 1 zin van mij die een beetje een eigen leven gaat leiden op deze manier. Vandaar ook mijn oproep om op http://www.krabblz.nl zelf te gaan kijken. Ik denk dat jullie het een zeer integer en mooi initiatief zullen vinden. Zelf ben ik er erg trots op en vanuit (kind)deskundigen krijgen we veel positieve reacties.

@EDA, ik heb de keuze gemaakt om bovenstaande reden je uit te nodigen om op Krabblz te gaan kijken omdat ik hoop (en er ook wel een beetje op vertrouw) dat dit je bezwaren als sneeuw voor de zon zal doen verdwijnen. Ik begrijp uit je antwoord dat dit (nog) niet zo is dat je daarom zelfs voor jezelf een 'no go' uitspreekt en dat vind ik jammer. Ik zou je er ook graag bij hebben.

Laat ik kort even ingaan op je zorgen. In een normale situatie krijgen kinderen ook van ons mee of we blij, verdrietig, boos, uitgelaten etc. zijn. Zij leren dat we dit zijn als gevolg van wat er met ons gebeurt, wat we ervaren, wat anderen met ons doen etc. Kinderen die op afstand staan hebben ook recht te zien dat hun wachtende ouder nog steeds een vader, moeder, opa, oma van vlees en bloed is. Dat is wat ik ermee bedoel te zeggen. Dat ze kunnen zien dat we gewoon mens zijn. Krabblz is geen plaats om volwassen vetes uit te vechten en kinderen daarmee te belasten. Dat staan ook duidelijk in de doelstellingen en regels. Het is een plek om vanuit liefde en verlangen het lief en leed te delen dat een ieder kwijt wil rekening houdend met zijn haar kinderen.

Hoop dat ik jullie hiermee voldoende uitleg heb gegeven. Mijn gevoel zegt me dat we elkaar juist moeten helpen om een initiatief als dit zo goed mogelijk te maken in plaats van stelling te nemen. Ik wil graag leren en hoop dat jullie willen bijdragen. Dat ontstaat er iets moois dat ook weer een beetje bijdraagt aan het uit de wegruimen van het vreselijks waar wij en onze kinderen meer worden geconfronteerd.

Met vriendelijke groet,
Ivor Brinkman

[EDA]

In een normale situatie krijgen kinderen ook van ons mee of we blij, verdrietig, boos, uitgelaten etc. zijn. Zij leren dat we dit zijn als gevolg van wat er met ons gebeurt, wat we ervaren, wat anderen met ons doen etc.

" Normale " situatie???
Wat IS dan 'normaal'??
Zijn dat JOUW normen?
Of van de door jou aangehaalde 'deskundigen' ( die ik/wij nog niet kennen, kunnen kennen. )?

" Wat anderen met ONS doen ? "..... Is het niet voor ONS zaak juist los te komen van wat anderen met ONS doen en er zorg voor te dragen dan WIJ onze eigen weg uitstippelen los van wat anderen van ons vinden, met ons willen doen en laten?
Uitgaande van " wat anderen met ONS doen " legt de verantwoording bij die andere die dan iets met ONS doet, i.p.v. dat wijzelf verantwoordelijk zijn voor wat wij met ons LATEN doen.

Ik heb geen behoefte om mijn wrok en wraak omwille van wat een ander mij zou hebben aangedaan voor mijn kind en plein public op een website ten toon te spreiden, omdat het domweg een onvolwassen en verkeerd uitgangspunt is. IK ben verantwoordelijk voor of ik een ander mij wat laat aandoen en dat blijft ook zo. Ik behoef mijn kind daar niet mee te belasten. Ik zou trouwens mijn kind iets volkomen verkeerds voorleven.

Kinderen die op afstand staan hebben ook recht te zien dat hun wachtende ouder nog steeds een vader, moeder, opa, oma van vlees en bloed is.

Natuurlijk. Maarten Lejeune heeft daarover een mooi boekje geschreven: " Handleiding voor het stelen van een kind ". Dat beschrijft precies de maatschappelijke invloed inzake de rechten die kinderen en vaders in onze maatschappij hebben, namelijk GEEN. Op papier wellicht, maar dat is een wassen neus.

Zolang de rechten van kinderen niet bestaan is het dweilen met de kraan open en wordt kinderen, in het belang van die kinderen???, de ene helft van hun familie ontnomen.

Mijn kind heeft trouwens niets aan je initiatief, omdat het geen flauwe notie heeft van jouw site en deze ook niet snel bekend zal zijn.

Ergo: Naar mijn gevoel is de site die je wil verwezenlijken meer een site die jouw behoefte bevredigen zal, dan dat hij bijdraagt aan het welbevinden van kinderen. En dan is het vals. De site is dan ter meerdere eer en glorie van de initiatiefnemers en niet ten bate van kinderen. Een NO GO dus.