Ik wil hier graag mijn verhaal vertellen. Ik hoop dat jullie ook bereid zijn te reageren op een verhaal van de "andere kant" (moeder).
Ik lees en hoor overal op internet en tv verhalen over RvdK en BJZ die alleen maar moeders steunen. En ik snap er niets van...in mijn situatie rapporteren ze juist te positief over de (echt bedreigende) vader en vinden omgang heilig. Ik ben wel heel benieuwd naar jullie mening.
Ik ben moeder van een peuterzoon, uit een korte relatie. Ik had de relatie met mijn ex verbroken voordat ik ontdekte per ongeluk zwanger te zijn. Ik heb mijn ex verteld dat ik zwanger was en heel actief geprobeerd bij onze zoon te betrekken, ondanks een problematische relatie. Kan dat ook uitgebreid aantonen.
Uiteindelijk heb ik de omgang gestopt. Mijn ex was psychisch en seksueel mishandelend en bedreigend naar mij toe. Hij speelde sadistische spelletjes met mijn pasgeboren zoon, bracht hem expres in onveilige situaties om mij te treiteren en dreigde o.a. hem te ontvoeren. Ging ook daadwerkelijk naar een afgelegen boerderij in zijn moederland kijken, die wilde hij kopen om met onze zoon naartoe te verhuizen. Op een gegeven moment werd ik daardoor zo doodsbang dat ik niet meer zelf voor mijn kind kon zorgen. Hulpverleners zeiden te vermoeden dat hij psychopaat is. BJZ (vrijwillige hulp) adviseerde hem weg te houden en zei aan hem te merken dat er iets mis is. (Ik ben zelf aan alle kanten gescreend en heb geen persoonlijkheidsstoornis.)
Ex startte rechtszaak voor omgang en erkenning. Erkenning is afgewezen vanwege veiligheid en rust voor mij en mijn zoon.
Voor omgang Raad en BJZ (ander persoon) erbij. Praten een uurtje en laten zich volledig inpalmen. Allerlei prachtige verhalen over mijn ex, die totaal niet kloppen met de aantoonbare feiten. Omdat ik mijn poot stijf heb gehouden, komt er nu wel eerst uitgebreider psychologisch onderzoek. Maar wat leuke citaten:
- "Ontvoeringsdreiging? Waarheen? Ach, dat is een verdragsland, dan krijg je hem waarschijnlijk wel weer terug". Punt afgehandeld, wordt niet meer op ingegaan in rapportage.
- "Een psychopaat kan ook best een goede vader zijn, ook al kan hij zich niet inleven in het kind."
- "Je moet maar gewoon accepteren dat je kind het risico loopt mishandeld te worden, er zijn zoveel kinderen die dat risico lopen".
- "Omgang is goed voor het kind". Ik: waarom dan? "Omgang is ALTIJD goed voor het kind".
Mijn vragen aan jullie:
1. Zou een vader als deze volgens jullie ook omgang moeten krijgen? Wat is voor jullie de grens?
2. Als ik de tv aanzet of internet lees zie ik allerlei verhalen over heel normale liefdevolle vaders die hun kind niet mogen zien. Mijn persoonlijke ervaring is juist dat BJZ/Raad er ALTIJD omgang doorheen proberen te duwen, zelfs al is dat helemaal niet goed voor het kind. En dat je als moeder automatisch het stempel "weigerachtig" krijgt en als vader automatisch het stempel "liefdevolle vader". Heeft er iemand een verklaring??
![Confused :?](./images/smilies/icon_confused.gif)
![Confused :?](./images/smilies/icon_confused.gif)
![Confused :?](./images/smilies/icon_confused.gif)
Ik weet dat ik voor jullie de "tegenpartij" ben. Maar niet alle moeders zijn weigerachtige, wraakzuchtige bitches. Als ik mijn ex uit wraak had willen weghouden, had ik hem heel simpel gewoon niet verteld dat ik zwanger was.
Groet, en hopelijk wil er iemand reageren!