moeders wil is wet

[JCC]

Er was een tijd dat ik trots aan het hoofd van mijn gezin stond, naast mijn vrouw.

Ik werkte hard voor weinig maar we waren gelukkig met een paar kinderen waar ze zich als huisvrouw over ontfermde.

Toen kwam er een tijd dat allebei de kinderen hele dagen op school zaten, de lege tijd werd gevuld met sexy kleden, theekransjes, rond de deur hangen, winkelen en in de avonduurtjes bij die gezellige buurman op visite. Het ging van kwaad tot erger en op het laatst verkoos ze hele zaterdagen weg met hem boven de kinderen en mij, ik maakte er het beste van met de kinderen en wist in mijn hart dat dit niet goed kon gaan maar hoopte op een wondertje. Na een half jaar alleen maar geven en ook 's nachts niet meer thuiskomen liep de spanning zo op dat het me verstandiger leek om even mijn biezen te pakken en een aantal weken ergens anders te slapen. Het afscheid van de kinderen was heel erg vervelend maar toen ik weg was ging de vlag uit. Ik was niet meer welkom in mijn eigen huis.

De echtscheiding was zo geregeld, dit ging zo soepel dat de mediator in kwestie ons zelfs korting gaf op het over te maken bedrag. Ook het ouderschapsplan zat goed in elkaar, heel vervelend dit allemaal maar wel fijn dat we de dingen voor en over de kinderen goed hadden geregeld.

Na een maand of 4 links en rechts te hebben gekampeerd was de beschikking er en kon ik eindelijk een klein huisje kopen, wat fijn om niet meer dakloos te zijn, ook voor de kinderen. De kinderen kwamen en gingen en alhoewel ze ook leden maakten we er het beste van. Het was gewoon gezellig als ik er op terugkijk.

Na 6 maanden was de liefde met de buurman bekoeld en onder het mom van: hij kon niet overweg met de kinderen is ook hij gewieberd en toen begon het.

De kinderen vinden er niets aan bij je kreeg ik te horen door de telefoon 's maandags nadat ik ze onder protest op zondagavond naar mama's huis terugbracht. Ook bezoekjes aan pretparken, het zwembad, rondjes fietsen, krabben vangen op het strand konden ze niet meer bekoren. Kortom, er was niets bij papa te doen en er was ook niks aan.

Op een zekere vrijdag waren ook de papa weekenden voorbij. Toen ik ze kwam halen kwamen ze springend naar buiten maar ze werden weer naar binnen geroepen nadat ik had gevraagd of ik ze iets later thuis kon brengen. Papa gaat weer alleen weg zonder jullie was het. Slik... het leek me het verstandigste om weg te rijden zonder verdere escalatie maar wat een verdrietig moment, ook voor hun.

Op een zekere dag ging de telefoon: met de politie... schrik... is er iets ernstigs gebeurd vroeg ik? Nou, uw ex is hier geweest en u heeft ze aan de deur lastig gevallen zo verklaard ze samen met uw kinderen, uw dochter was heel erg overstuur dus ik raad u aan om uit de buurt te blijven en hiermee was het gesprek ten einde en ik bleef een poosje stomverbaasd naar de telefoon staren.

Niet veel later een email: de kinderen komen niet meer, via school is er melding gedaan naar het AMK toe, je mishandelt de kinderen als ze bij jou zijn dus ze komen echt niet meer.

's Avonds een chatje met mijn dochter die een heel ander verhaal vertelde als haar moeder en ze hoopte in ieder geval dat we zo stiekem contact konden houden. Als ze typte: NU dan stond mama achter haar en was ze dus weg uit de chat gaf ze nog ter uitleg.

Afijn, bemoeienissen van BJZ volgde, begeleiding bij ex thuis is er geweest en toen er bij papa begeleid kon worden tekende ze niet want dat was niet in het belang van het kind en schakelde ze een advocaat in.

Ik heb hier een stapel pro deo brieven liggen met de meest vreselijke aantijgingen die je maar kan verzinnen over wat je voor slechte dingen met kinderen kan doen, niets bleef on aangegrepen om via de rechtbank mij uit het ouderschapsplan te krijgen en mij het recht op omgang te ontzeggen.

Om een lang verhaal kort te maken: dochter heeft uit alle macht contact proberen te houden maar steeds moest ze het bezuren, de waarheid mag ook in deze niet gezegd worden, en op aanraden van haar advocaat, van zeer hoog niveau, was het van het grootste belang, voor winnen rechtszaak, dat elke vorm van contact verbroken werd. Ze was slimmer als haar moeder en als ik er aan terugdenk moet ik er een beetje om lachen, uiteindelijk heeft een mailtje naar mij op de pc van opa haar de das omgedaan en heeft ze het zo moeten bezuren dat elk contact sindsdien over is.

Nu, bijna 3 jaar strijden later wil ik mijn kinderen niet meer zien. Uitspraken die rechters doen is gelul in de ruimte voor haar, ze kan doen en laten wat ze wil zonder consequenties. Een rechter zei een keer toen ik hem confronteerde dat nog geen 1/10 na was gekomen aan tijd, door frustratie, van de vorige uitspraak: ik heb het met u te doen en daar moest ik het dan mee doen.

De kinderen zeggen nu ook tegen elke rechter/hulpverlener onder triomfantelijk gnoeven van de moeder: die vader willen we nooit meer zien, nooit meer naartoe en we willen niks meer met hem te maken hebben want hij slaat en schopt ons. Dit snijd door merg en been om elke keer te horen en elke keer wordt de afstand weer wat groter.

Wederom een verhaal op dwaze vaders, een lang verhaal in een notendop waar ontzettend veel verdriet achter schuilgaat. PAS meebeleven met je kinderen is iets wat je nooit mee zou mogen maken. Kinderen raken in de knel en komen in moeilijkheden, allemaal gesteund door rechtbanken, BJZ die ook, in het belang van het kind, helemaal niets doet buitenom rapportjes schrijven en advocaten die in hun handen wrijven en er belang bij hebben dat de onmin zo lang mogelijk voortduurt.

Rechters en instanties: bedankt voor jullie rechtvaardigheid, zorgvuldigheid en daadkracht!! Wederom een vader die alleen nog de titel vader draagt als het over betalingen gaat want daar blijf je natuurlijk wel goed genoeg als vader voor.

Wederom een vader die geen vader meer is wegens onbewijsbare aantijgingen, waarheidsbevinding doet niemand aan dus we nemen maar aan dat het waar is.

Ik praat het niet recht maar ik begrijp dat er mensen doordraaien, onder alimentatie uit proberen te komen, zelfmoord plegen omdat hun bestaan zinloos is zonder hun kinderen of de ander wat aandoen. Ik begrijp het echt want de huidige rechtspraak werkt het allemaal in de hand. In theorie kloppen de regeltjes allemaal perfect, alleen in de praktijk betekenen de termen: ouderlijk gezag, informatieplicht, ouderschapsplan en dergelijke gewoon helemaal niets voor de niet verzorgende ouder en wordt je gedwongen om een jarenlange juridische strijd te voeren die je ooit op zal moeten geven wegens het ontbreken van financiele middelen en de slopende werking ervan op jezelf en de langzaam doordringende wetenschap dat er eigenlijk niets te winnen valt.

Tot ziens, ook mijn, kinderen...

[TrotsePa]

JCC

Een erg ingrijpend verhaal. Zorg goed voor jezelf.

[Dwaze opa]

Inderdaad ;jou bijdrage JCC,niet alleen ingrijpend,maar ook een aangrijpend verhaal en zoals jezelf al zegt..''de hele mogelijke voogdij ellende in een praktijk- notendop''.
En kenmerkend voor de hele problematiek rond voogdij met moeders,die de naam moeder niet verdienen.


Bij je laatste zin;''Tot ziens, ook mijn, kinderen.....''zou ik het woordje ''ook'' weg willen laten..en weer willen gebruiken in de zin..''Ook'' voor jou is er licht aan het eind van de tunnel.Je kinderen ga je gegarandeerd terugzien,dat is mijn volle overtuiging...en wel om de volgende redenen.
Ondanks de tijdelijke indoctrinatie van je ex en de medewerking daarbij van de instanties,gaan je kinderen zich op een gegeven moment afvragen wie hun biologische vader is en gaan ze vragen stellen over het hoe en waarom.
Op korte termijn heeft moeders haar zin,maar op de wat langere termijn gaat ze gegarandeerd een probleem krijgen met dat wat ze uitgevreten heeft.
Ook datgene wat jij tot nog toe in de kinderen hebt kunnen investeren in de vorm van liefde en aandacht gaat ongetwijfeld zijn vruchten afwerpen...
Voor de ex geldt...je kunt wel tijdelijk je zin doordrijven met een veelheid en leugens en bedrog,maar niet tot in lengte van dagen...
Sterkte gewenst en mijn complimenten voor incasseringsvermogen en houding in deze..petje af!

[JCC]

Leuk dat je er een positieve draai aan probeert te geven dwaze opa, de kinderen komen wel als ze ouder zijn is een kreet die ik veel heb gehoord/gelezen. Ik denk dat dit ten dele waar is.

Ik denk dat de meeste herenigingen komen, als die al komen, als ze zelf kinderen krijgen maar dan nog.

Ont-vadering/PAS is volgens mij levenslang, wat erna gebeurd is het beste er maar van maken.


Er is niets zo fijn, om als gedaagde bij een zoveelste zinloze "rechts"zitting te zijn.

Recht dat bij voorbaat toch niet wordt uitgesproken, geeft weer brandstof om lekker verder te stoken.

De ene partij wordt gehoord, de andere heeft dikke pech. Dus geen aandacht voor het weerwoord voor u en dus ook geen uitweg.

Wat er gezegd wordt is aangenomen als waar, waarheidsbevinding doen we niet aan dus u bent altijd de sigaar.

Vele instanties kijken en liften mee, wie is er nou niet gebaat bij het beste voor het kind 's wel en wee?

Het draait bij deze instanties alleen om het incasseren van veel geld, verscholen achter het kind steunen ze de verzorgende ouder met verdrinken in klachten over drank of geweld.

Elke rechter neemt hun rapport aan voor waar, wederom bent u opnieuw altijd de sigaar.

Staan er regels in een rapport ten gunste van de ouder en het kind, dan verdraaien we die even want zo blijft de rechter ons gunstig gezind.

Even acclimatiseren en op naar de volgende keer, de uitslag is mij al bekend en doet geen zeer meer.

De afslag naar het recht is allang gepasseerd, dat is wat ik ervan heb geleerd.

[NogEenPap]

JCC, een vreselijk verhaal en ongelooflijk zwaar voor je.
Toch mag je het bijltje er niet helemaal bij neergooien dat je de strijd opgeeft kan ik mij voorstellen.

Blijf echter contact houden en stuur kaartjes met verjaardagen kerst etc. Maak er foto's van en doe alles in een plakboek.

Je kunt dan later nooit het verwijt krijgen dat je er niets aan gedaan hebt.
Echt het bloed kruipt waar het niet gaan kan ook bij kinderen en zeker als ze ouder worden gaan ze zich vragen stellen.

Als je dan niks hebt gedaan om toch een vorm van contact te krijgen houden (ook al is het allemaal minimaal in de vorm van kaartjes etc) dan is de kans groot dat je ze inderdaad niet meer zult zien.

Heel veel sterkte

[vergrandel]

Van zo een verhaal springen letterlijk de tranen in je ogen...helemaal omdat je weet dat het waar is...het Nederlands rechtssysteem is werkelijk een aanfluiting.

Heel veel sterkte. Hou jezelf bij elkaar want er komt een moment dat ze voor de deur staan en dan moet je er voor ze zijn.

[The Driver]

Ik mag mijn 2 jongste kinderen van de hulpverlening die bij moeder thuis komt, maar 1 keer per jaar een kaartje sturen, als ze jarig zijn.


Maar als ze hier voor de deur staan, dan ben ik er klaar voor !