mijn verhaal

[sdwv]

mindfield Geplaatst: 22 Okt 2005 10:19 am Onderwerp: mijn verhaal

--------------------------------------------------------------------------------
Ik ben blij dat ik mijn verhaal eindelijk eens kwijt kan aan mensen die met
hetzelfde probleem zitten als mij.

Ik ben een 23 jarige jongen en had al een jaar lang een zeer goede relatie
met mijn vriendin, nog nooit ruzie gehad, ik stond altijd voor haar klaar etc.

Zij woonde als 19 jarige nog bij haar ouders en vertelde me dat ze voor
haar dertigste een kind wilde hebben. Ik vertelde haar dat ik misschien
ooit kinderen zou willen hebben maar nu nog niet.

Op den duur waren we een maand naar Italië geweest en vroeg op een
avond 1 of ander 16 jarig meisje of ze soms zwanger was, mn vriendin
zij heel vrolijk "nee hoor"... Haar reactie vond ik al erg raar, een ander
meisje die ervan overtuigd is dat ze niet zwanger is zou gelijk maanden niets
meer eten..

Zelf had ik wel gemerkt dat ze iets dikker was geworden maar ze was zelf
een tijd geleden met sporten gestopt dat ze vijf dagen in de week deed en
ze houdt er erg van om te snoepen.. Ik was ervan overtuigd dat het daarvan
was.. Verder doet ze een opleiding in de verzorging waar ze
werkelijk alles over zwangerschap en verzorging leert, het lijkt me daarom
eigenlijk wel voor de hand liggend dat ze zelf wel aan kan geven en kan merken
of ze zwanger is of niet.

Uiteindelijk werd ik door haar opgebeld met het bericht dat ze zwanger was.
Ik was eigenlijk niet eens zo erg geschokt, later moest ik wel aan het idee
wennen, omdat je zogezegde levensplanning drastisch bij zal moeten worden
bijgesteld maar het was voor mijn gevoel iets waar we met zn drietjes wel uit
zouden komen. Totdat we drie dagen later bij de verloskundige zaten en deze
aan haar vroeg wanneer ze precies met de pil was getopt. Mn vriendin antwoorde
toen 11 weken !!!! ofwel drie maanden !!!!

In eerste instantie was ik er niet eens op ingegaan, ik dacht dat ik het niet goed had
begrepen ofzo, totdat ik het mn moeder en de vriendin van mn broer verteld.
Aan hun alsmaar groter wordende ogen zag ik al dat het fout zat.

Tot op de dag van vandaag beweerd mijn inmiddels ex-vriendin dat ze nooit
tegenover de verloskundige heeft beweerd dat ze 11 weken van de pil af
was, zelfs nadat ik contact met de verloskundige had gezocht die dit vervolgens
heeft kunnen bevestigen.
De moeder van mijn inmiddels ex-vriendin heeft ondertussen alles in mijn schoenen
proberen te schuiven. Ik zou er gewoon mee gekomen zijn zodat ik een smoes
zou hebben om onder het vaderschap uit te kunnen komen, het was mijn schuld
omdat ik geen condoom gebruikte etc.
Maar het gaat er helemaal niet om dat mijn ex-vriendin zwanger is geworden het
gaat erom dat mijn vriendin een aantal zaken omtrend de zwangerschap voor mij
als vader heeft verzwegen en dat ik het vreemd vind dat ik als vader blijkbaar het
recht niet heb om te weten wat zij al wist over de zwangerschap.


Ik ben nog drie maanden lang iedere dag van mijn werk naar mijn ex-schoonouders
gereden, die erop stonden dat haar dochter met ons dochtertje bij hen zouden blijven
wonen totdat mijn ex-vriendin haar opleiding af had gerond.
Na drie maanden heeft mijn ex-vriendin het uiteindelijk uitgemaakt.
Mede omdat ik niet meer gezellig mee wilde doen, ik was er omdat ik mijn
dochtertje graag wilde zien maar het vertrouwen in mijn vriendin en mijn schoonouders
was aardig weg...



Sinds het uit is gegaan heb ik 8 maanden maar zeer weinig gezien.
Mijn ex-vriendin en mijn ex-schoonouders houden goed de schijn op
dat ik een slechte vader ben en dat ik mijn ex-vriendin en mijn kind
verlaten heb.
Ik heb niets willen tekenen tot het moment dat ik en mijn vriendin en
ons dochtertje bij mij thuis zouden komen wonen. Ik heb mijn
dochtertje dus ook niet erkend. Dat ik dit niet heb gedaan komt mede
doordat ik mijn vriendin niet meer vertrouwde, ook komt er nog eens
bij dat mijn ex-vriendin maar vooral haar ouders ineens wilden dat ik
mijn huis op mijn naam maar ook op mijn ex haar naam zou zetten,
na alle strubbelingen die we net achter de rug hadden en het vertrouwen
dat ik in mijn vriendin en mijn schoonouders kwijt was geraakt wilde mijn
vriendin wel ineens trouwen.
Ik kreeg een beetje de nare nasmaak dat mijn vriendin en mijn schoonouders
een beetje achter mijn geld aanzaten, alsof ze alvast aan
het plannen waren dat ze vroeg of laat lekker veel geld bij me vandaan zouden
kunnen trekken, wat waarschijnlijk zou betekenen dat ik mijn huis kwijt zou
raken en veel geld en bezittingen aan hen af zou moeten staan.
Dit kan ik natuurlijk nooit hard maken omdat ik uiteindelijk niets heb getekend
maar het werd wel een erg enge situatie.


Nu het alweer 8 maanden uit is heb ik er veel moeite voor moeten doen om
mijn dochtertje te kunnen zien. Ik heb meerdere keren geprobeerd om voor
elkaar te krijgen dat ik mijn dochtertje een paar uurtjes in het weekend mee
zou kunnen nemen zodat mijn eigen ouders haar ook een keertje kunnen zien.
Mijn vriendin zegt vervolgens dat het goed is en een dag van tevoren zegt ze
het ineens af. Als ik haar vervolgens opbel dan roept ze dat ik geen rechten heb
en dat alle rechten bij haar liggen.
Ik vind dit misbruik.

Ik heb mijn dochtertje wel kunnen zien, de afgelopen twee maanden misschien
2 uurtjes. Daarbij maak ik wel iedere maand € 100,- over naar de rekening
van mijn ex-vriendin.

Ik heb contact met een advocaat proberen te zoeken omdat ik graag wilde
weten hoe sterk ik als vader in mijn recht sta om mijn dochter zo nu en dan
bij mij te kunnen hebben wanneer ik mijn dochter wel erken.
Maar daaruit blijkt dat mijn recht op dat moment niets meer is dan dat
nu het geval is. Het enige verschil is dat ik na erkenning wel verplicht
ben om iedere maand alimentatie te betalen. Daarnaast is het theoretisch
mogelijk om een bezoekersregeling op papier te laten zetten maar als de moeder
niet meewerkt dan gaan zij geen politie of iets dergelijks langssturen om te zorgen
dat ik als vader mijn dochtertje een daagje bij mij kan hebben. Ik vraag mij dan
af waarom ik als vader mijn kindje zou moeten erkennen. Ik ben toch haar vader,
daar veranderd een handtekening niets aan, verder trapt zo een erkenning mij als
vader alleen maar meer in de modder.