Wat als het andersom is ?

[sdwv]

ArmaniReen Geplaatst: 13 Apr 2006 12:15 am Onderwerp: Wat als het andersom is ?

--------------------------------------------------------------------------------
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum, ben hier gekomen via Google. Ik heb ook geen flauw idee of ik hier überhaupt wel goed zit, maar ik zoek ook niet meteen een oplossing, wellicht alleen een beetje begrip.

Mijn verhaal is het volgende:
Ik ben een vrouw van 26 jaar en heb 5,5 jaar een relatie gehad met een man van (nu) 28. Toen we net wat hadden, werd ik zwanger en we hebben samen besloten het kind te houden. Inmiddels is onze oudste zoon 5 en we hebben nog een zoontje van 3. Vorig jaar zijn we uit elkaar gegaan (dat is een verhaal op zich) en hij is teruggegaan naar zijn geboorteplaats. Dat is zo'n 100 kilometer van ons vandaan. Maar sinds hij terug is naar z'n 'eigen stad' (zoals hij het noemt), toont hij zeer weinig interesse in onze zoontjes. Belt nagenoeg nooit (want "de kinderen kunnen geen normaal gesprek voeren" .. Hallo, wat wil je, ze zijn 5 en 3 !), komt echt alleen maar langs als hij ze 'moet' ophalen voor het weekend dat ze bij papa zijn (om het andere weekend dus) terwijl hij voor z'n werk vaak genoeg hier in de buurt is, ga zo maar door. Eind vorig jaar zei hij vrolijk, toen hij ze weer kwam ophalen, dat hij dit jaar een maand naar Australië wilde gaan op vakantie. En nu niet meteen denken dat hij de kinderen wil meenemen, nee, hij heeft er zelfs totáál niet aan gedacht dat hij kinderen heeft waar hij rekening mee moet houden ! Ik denk niet dat hij ook daadwerkelijk op vakantie gaat i.v.m. het feit dat hij niet met geld kan omgaan en dus nog niks heeft gespaard, maar het maakt me allemaal zo droevig .. Wil hij soms óók van zijn kinderen af, nu wij uit elkaar zijn ? Zo ja, waarom zegt hij dat dan niet ? Waarom zegt hij dat hij ze mist (alleen als ik hem aanspreek op bijv. MSN, hij zal echt niet bellen om te zeggen dat hij ze mist) maar blijkt uit zijn daden dat hij ze liever kwijt dan rijk is ? Hij woont nu zelf bij zijn ouders (dus de opa en oma van onze kindjes) en daar maakt hij danig misbruik van. De kinderen maken hém niet wakker als ze daar slapen; die gaan allebei naar oma. Hijzelf doet niks anders dan computeren en tv kijken met ze; als er gewandeld of gefietst wordt, of als ze lekker buiten willen spelen, gaat oma met ze weg ! Ik weet het, ik moet me daar niet druk om maken .. Maar toch doe ik dat wel
Hier lees ik allerlei verhalen van vaders die DOLgraag hun kroost willen zien maar dat hun ex dwarsligt op alle mogelijke manieren. En ik lig dus absoluut niet dwars, ik wíl graag dat ze een band opbouwen met hun papa (ikzelf weet hoe het is om geen vader in je leven te hebben en dat gun ik niemand, en dus al helemaal mijn kinderen niet) en hij kan er niet warm of koud van worden. Hij heeft het tot op de dag van vandaag nog niet over de schoolvakanties gehad. Dat houdt dus in dat de kinderen met de meivakantie hier zijn en waarschijnlijk ook de hele zomervakantie (op die paar weekends na). Ik vind het niet erg, ze zitten me absoluut niet in de weg. Integendeel zelfs, het zijn enorm fijne lieve knulletjes ! Maar ik vind het zo zonde dat hun vader geen moeite doet om een band met ze op te bouwen.
Een poosje geleden ben ik tot de conclusie gekomen dat ik mijn energie hier niet meer in moet steken; het vrat me op en daardoor ben ik dus flink overspannen geraakt. En het is nog verspilde energie ook, want hij verandert zijn gedrag toch niet. Maar toen ik hem dit had gezegd werd hij boos, zei dat hij wél heel veel van ze houdt en ze wél heel erg mist, maar waarom merken wij daar dan niks van ? Menig vader zou een moord doen om zijn kinderen vaker te zien/met vakanties een week of langer te hebben. Maar nee, mijn kinderen hebben een enorme lapzwans als vader .. Een man die zegt dat hij wel met ze wil gaan voetballen (om even een voorbeeld te noemen) maar dat ze niet KUNNEN voetballen, wat dus inhoudt dat hij de hele dag bezig is om de bal op te halen. Denkt hij dat ze alles zélf wel leren ? Vindt hij nu echt alleen de dingen die ze al kunnen, leuk ?
Ik snap dondersgoed dat het enorm steekt (understatement) als je je kinderen wíl zien maar dat het niet kán, maar dít steekt evengoed. Ik zou ook niet weten hoe ik het op een andere - wellicht simpelere ? - manier aan hem duidelijk kan maken dat een vader-kind relatie erg belangrijk is. Weet iemand van jullie misschien nog een manier ? Of is het echt allemaal tevergeefs en moet ik deze 'strijd' opgeven ?


Anonymous Geplaatst: 13 Apr 2006 06:47 pm Onderwerp: Wat als het andersom is

--------------------------------------------------------------------------------
Hallo ArmaniReen,
Ja, dan weet jij ook hoe al deze vaders zich moeten voelen knap beroerd want je bent machteloos!
Probeer tevreden te zijn met de keren dat hij ze wel ophaalt als je door blijft zeuren dan vindt hij het op den duur helemaal niet méér leuk de jongens op te halen.
Alles moet wennen in zo'n periode en het geldt voor jullie beiden.
Waarom steek jij niet méér energie in de jongens ze hebben jou nodig als jij overspannen wordt dan hebben ze óók niets aan jou.
DE JONGENS WORDEN DUBBEL GESTRAFT!
Probeer dat maar dan zul je zien dat je véél gelukkiger wordt, je moet elkaar loslaten en elkaar met respect bejegenen. Elk individu heeft zijn eigen leven in de hand en dat moet zó blijven! Zou jij het leuk vinden als hij zo tegen jou deed, nee toch. Ga lekker aan de gang met de jongens en laat los daar wordt jou leven rijker van.

Groetjes, Iris


Trees Geplaatst: 19 Apr 2006 07:58 pm Onderwerp:

--------------------------------------------------------------------------------
Hallo ArmaniReen!

Ik weet precies hoe jij je voelt. Ik heb een dochter van zeven maanden en voed haar inprinciepe alleen op. Haar vader komt 1 dag (van elf tot 5) bij onze dochter langs. Vaak neemt hij haar mee naar zijn moeder. Hij heeft nog geen behoefte om haar een weekend te hebben, omdat hij nog niet zoveel met haar kan (en vroeg opstaan). Ook over de hoogte van alimentatie zijn we het niet eens.
Ik probeer zijn gedrag te accepteren voor zover dat mogelijk is. Ik heb mijzelf voorgenomen om zo positief mogelijk over hem te praten tegen onze dochter. Ik ben bang dat ze anders later loyaliteits problemen krijgt en hou dus de eer aan mijzelf.
Ik laat een advocaat de hoogte van de alimentatie vaststellen en verder hoop ik dat hij het vol houdt om zijn dochter te zien en misschien wil hij haar als nog een weekend (ik laat hem daar vrij in, want hoe meer ik push, hoe meer hij er tegen in gaat).
Ik wens jou heel veel succes, maar zet je kinderen op nummer 1 en jezelf op nummer 2. Hoop gewoon dat je ex ooit tot inkeer komt!

Groetjes,
Trees


John Geplaatst: 20 Apr 2006 08:17 pm Onderwerp: Re: Wat als het andersom is ?

--------------------------------------------------------------------------------
ArmaniReen schreef:
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum, ben hier gekomen via Google. Ik heb ook geen flauw idee of ik hier überhaupt wel goed zit, maar ik zoek ook niet meteen een oplossing, wellicht alleen een beetje begrip.

Mijn verhaal is het volgende:
Ik ben een vrouw van 26 jaar en heb 5,5 jaar een relatie gehad met een man van (nu) 28. Toen we net wat hadden, werd ik zwanger en we hebben samen besloten het kind te houden. Inmiddels is onze oudste zoon 5 en we hebben nog een zoontje van 3. Vorig jaar zijn we uit elkaar gegaan (dat is een verhaal op zich) en hij is teruggegaan naar zijn geboorteplaats. Dat is zo'n 100 kilometer van ons vandaan. Maar sinds hij terug is naar z'n 'eigen stad' (zoals hij het noemt), toont hij zeer weinig interesse in onze zoontjes. Belt nagenoeg nooit (want "de kinderen kunnen geen normaal gesprek voeren" .. Hallo, wat wil je, ze zijn 5 en 3 !), komt echt alleen maar langs als hij ze 'moet' ophalen voor het weekend dat ze bij papa zijn (om het andere weekend dus) terwijl hij voor z'n werk vaak genoeg hier in de buurt is, ga zo maar door. Eind vorig jaar zei hij vrolijk, toen hij ze weer kwam ophalen, dat hij dit jaar een maand naar Australië wilde gaan op vakantie. En nu niet meteen denken dat hij de kinderen wil meenemen, nee, hij heeft er zelfs totáál niet aan gedacht dat hij kinderen heeft waar hij rekening mee moet houden ! Ik denk niet dat hij ook daadwerkelijk op vakantie gaat i.v.m. het feit dat hij niet met geld kan omgaan en dus nog niks heeft gespaard, maar het maakt me allemaal zo droevig .. Wil hij soms óók van zijn kinderen af, nu wij uit elkaar zijn ? Zo ja, waarom zegt hij dat dan niet ? Waarom zegt hij dat hij ze mist (alleen als ik hem aanspreek op bijv. MSN, hij zal echt niet bellen om te zeggen dat hij ze mist) maar blijkt uit zijn daden dat hij ze liever kwijt dan rijk is ? Hij woont nu zelf bij zijn ouders (dus de opa en oma van onze kindjes) en daar maakt hij danig misbruik van. De kinderen maken hém niet wakker als ze daar slapen; die gaan allebei naar oma. Hijzelf doet niks anders dan computeren en tv kijken met ze; als er gewandeld of gefietst wordt, of als ze lekker buiten willen spelen, gaat oma met ze weg ! Ik weet het, ik moet me daar niet druk om maken .. Maar toch doe ik dat wel
Hier lees ik allerlei verhalen van vaders die DOLgraag hun kroost willen zien maar dat hun ex dwarsligt op alle mogelijke manieren. En ik lig dus absoluut niet dwars, ik wíl graag dat ze een band opbouwen met hun papa (ikzelf weet hoe het is om geen vader in je leven te hebben en dat gun ik niemand, en dus al helemaal mijn kinderen niet) en hij kan er niet warm of koud van worden. Hij heeft het tot op de dag van vandaag nog niet over de schoolvakanties gehad. Dat houdt dus in dat de kinderen met de meivakantie hier zijn en waarschijnlijk ook de hele zomervakantie (op die paar weekends na). Ik vind het niet erg, ze zitten me absoluut niet in de weg. Integendeel zelfs, het zijn enorm fijne lieve knulletjes ! Maar ik vind het zo zonde dat hun vader geen moeite doet om een band met ze op te bouwen.
Een poosje geleden ben ik tot de conclusie gekomen dat ik mijn energie hier niet meer in moet steken; het vrat me op en daardoor ben ik dus flink overspannen geraakt. En het is nog verspilde energie ook, want hij verandert zijn gedrag toch niet. Maar toen ik hem dit had gezegd werd hij boos, zei dat hij wél heel veel van ze houdt en ze wél heel erg mist, maar waarom merken wij daar dan niks van ? Menig vader zou een moord doen om zijn kinderen vaker te zien/met vakanties een week of langer te hebben. Maar nee, mijn kinderen hebben een enorme lapzwans als vader .. Een man die zegt dat hij wel met ze wil gaan voetballen (om even een voorbeeld te noemen) maar dat ze niet KUNNEN voetballen, wat dus inhoudt dat hij de hele dag bezig is om de bal op te halen. Denkt hij dat ze alles zélf wel leren ? Vindt hij nu echt alleen de dingen die ze al kunnen, leuk ?
Ik snap dondersgoed dat het enorm steekt (understatement) als je je kinderen wíl zien maar dat het niet kán, maar dít steekt evengoed. Ik zou ook niet weten hoe ik het op een andere - wellicht simpelere ? - manier aan hem duidelijk kan maken dat een vader-kind relatie erg belangrijk is. Weet iemand van jullie misschien nog een manier ? Of is het echt allemaal tevergeefs en moet ik deze 'strijd' opgeven ?
Zal je dit vertellen wat jij nu meemaakt maak ik als man mee en ik geef hem gelijk als hij het kan opbrengen om opnieuw te beginnen,hij denk ach ik krijg er toch alleen maar gezeik mee maar wilde jij de kinderen of hij bij de rechtbank