over de rug van mijn kind

[sdwv]

Anonymous Geplaatst: 07 Sep 2005 11:50 am Onderwerp: over de rug van mijn kind

--------------------------------------------------------------------------------
Hallo allemaal.

Ik wilde ook graag iets met jullie delen. Mijn ex-man is absoluut de dwaaste vader die er bestaat. En wel hierom.

Ik ben absoluut geen rancuneuze, haatdragende, wraakzuchtige ex-vrouw die haar kind zal gebruiken om iemand pijn te doen. Juist ik ben degene die co-ouderschap en vriendschap voorstelde bij de scheiding. Mijn ex-man heeft hierop gereageerd door te liegen, gebruiken en bedriegen.

Even in het kort. Nadat het met mijn zoontje, toen 3 jaar, niet goed ging, psychisch en lichamelijk, heb ik meermalen aan mijn ex gevraagd of er iets aan de hand was. Hij verzekerde mij dat de situatie waar mijn kind in verkeerde niet aan hem lag maar aan mij. Na 6 weken kwamen ineens alle leugens uit. Mijn ex was bij de Jehova Getuigen gegaan en mijn zoontje moest daar vrolijk aan mee doen en vooral niets zeggen tegen mamma.

Na een rechtszaak (met bewijzen van school en kinderbescherming) heb ik in het belang van onze zoon het ouderschap over hem gekregen. Er bleef echter een minime omgangsregeling bestaan van 1 keer in de twee weken van vrijdagmiddag tot zaterdagmiddag. Deze omgangsregeling heb ik altijd toegejuicht omdat ik het heel belangrijk vind dat er toch een band zou kunnen groeien tussen vader en zoon. Vanaf mijn zoons geboorte heeft vader niet echt de moeite gedaan om een band op te bouwen. De omgangsregeling is echter vanaf het begin niet of nauwelijks nagekomen. Daarbij moest mijn zoon toch steeds weer meedoen met het geloof van vader hoewel dit in de rechtszaak was besproken. Mijn zoon mocht dan weer niets zeggen tegen mij.

Mijn ex heeft toen na 2 jaar omgangsregeling belabberd nakomen deze ook nog eens eenzijdig per briefje gewijzigd van 1 keer in de twee weken een dag naar 1 keer in de maand. Dit volgens hem omdat hij geen geld kon betalen voor benzine twee keer in de maand. Ik wil hier trouwens wel even aan toevoegen dat ik voor mezelf geen alimentatie heb aangevraagd en voor mijn zoon pas na 18 maanden. Voor mijn zoon om op een spaarrekening te zetten voor als hij wil studeren. Mijn ex heeft zich toen failliet laten verklaren en heeft na de uitspraak dat hij niet draagkrachtig genoeg is om allimentatie te betalen een doorstart gemaakt met zijn bedrijf. Hij heeft ook nooit mijn zoon gebeld, bij ouderavonden geweest, voorstellingen, afzwemmen, rapportbespreking of uberhaubt aan mij gevraagd hoe het op school gaat of hoe het zowiezo met zijn zoon gaat.

Na de eenzijdige wijziging van de omgangsregeling heeft niet mijn ex maar zijn vrouw de omgangsregeling onderhouden. Dit was vanaf het begin niet 1 keer in de maand maar 1 keer in de 6 weken en soms zelfs 1 keer in de drie maanden. Zij kwam dan ook nog eens veel te laat ('s morgens afgesproken en de volgende dag pas komen) of gewoon helemaal niet. Daar zat mijn zoon dan weer met een tasje en ik moest weer bellen waar ze bleef. Ik werd dan gewoon uitgelachen en er werd dan vrolijk meegedeeld dat het toch niet doorging. Na een jaar ben ik gestopt met er achteraan bellen. Ik vind en vond dit niet meer mijn verantwoording. Na deze beslissing verliep de omgangsregeling helemaal idioot. Gewoon maanden niet en dan eindelijk weer eens maar dan ook weer drie keer verzetten of niet op komen dagen.

Daarbij komt trouwens ook nog dat mijn ex gewelddadig is en in het bijzijn van zijn kinderen en onze zoon zijn vrouw en haar kinderen in elkaar slaat en letterlijk de deur uitmept. Of ze zijn weer uit elkaar, of er is grote bonje, of er zijn grote problemen of ze gaan weer voor de zoveelste keer verhuizen. Mijn ex heb ik met tussenpozen van ongeveer twee jaar een keertje aan de telefoon. Al het tussentijds telefoonverkeer is met zijn vrouw.

In februari 2005 heb ik een telefoongesprek gevoerd met mijn ex. Ik heb hem opgebeld om met hem te praten over de omgangsregeling die na 7 jaar nog steeds niet schijnt te werken. Het enigste wat mijn ex kon doen was mij platschelden, verwijten maken, bedreigen en zeggen dat ik geen recht van spreken heb. Aan het eind van het gesprek schreeuwde mijn ex mij toe dat ik "hem" maar moest houden en dat we het wel zouden uitvechten in de rechtbank. Daarna werd zoals gewoonlijk (de ongeveer 7 gesprekken die ik getracht heb met hem te voeren) de hoorn erop gesmeten.

Sindsdien niets meer gehoord. Tot twee maanden later een hele serie dreigementen en scheldpartijen van zijn vrouw op mijn voice-mail. Hierin werd beweerd dat ik had beloofd dat mijn zoon zijn vader zou bellen en dat ik me niet aan de afspraak hield. Dit sloeg nergens op. In het telefoongesprek van februari had mijn ex geschreeuwd dat hij onmiddelijk mijn zoon aan de telefoon wilde hebben. Het was toen half 10 's avonds en mijn zoon lag al te slapen en als hij niet lag te slapen had ik het nog niet goed gevonden op dat moment. Niet onder die omstandigheden zou ik mijn zoon ergens tussen plaatsen op hun verzoek. Ik heb toen al tegen mijn ex gezegd dat onze zoon op bed lag en dat hij maar terug moest bellen op een ander tijdstip en als hij rustig was.
Toen ik dit uit probeerde te leggen toen ik zijn vrouw aan de telefoon had, luisterde ook zij niet eens. Een normaal gesprek ik gewoon al 7 jaar niet mogelijk. Ik werd ook weer door haar bedreigd, uitgescholden en volgens haar waren er ook andere manieren om mijn zoon te krijgen dan het gerecht.

Twee dagen later werd ik bij de directeur van school geroepen omdat de vrouw van mijn ex naar school had gebeld en had geeist dat mijn zoon onmiddelijk uit de klas gehaald zou worden en aan de telefoon zou komen. Natuurlijk heeft de directeur dit geweigerd en gezegd dat hij mij op de hoogte zou moeten stellen van het telefoontje. Ik heb meteen weer aangifte gedaan bij de politie.

Vervolgens weer 4 maanden niets gehoord. Totdat er opeens een kaartje in de bus ligt waarop staat dat mijn ex zijn zoon op die en die datum komt ophalen. Ik heb meteen mijn ex gebeld met de vraag hoe hij dit zag? Zelfs dit kleine zinnetje kon ik niet eens afmaken. Meteen toen hij mijn stem hoorde werd ik weer bedreigd, uitgescholden en beschuldigd van het weghouden van zijn zoon bij zijn vader. Juist niet! riep ik nog. Ik wil juist dat je de afgesproken omgangsregeling nakomt. Ik wil juist dat je hem vaker komt halen maar jouw reactie is dat ik "hem" dan mag houden. Er is gewoon geen doorkomen aan. We hebben niet eens 1 normale zin met elkaar kunnen wisselen. Schreeuwend en tierend gilde hij dat hij hoopte dat onze zoon zou inzien dat zijn moeder een leugenaar en kanker trut is. Dat hij dat in een telefoongesprek wel even duidelijk zou maken aan zijn zoon. Dat is nu net de reden dat ik mijn kind op zulke momenten niet aan de telefoon laat komen. Puntje bij paaltje, na dit laatste telefoongesprek niets meer gehoord. Voor hoelang?

Ik hoop eerlijk gezegd dat hij het nu helemaal laat afweten. Nu na 7 jaar ellende te zijn verlost van de onzekerheid, de ellende bij ex in huis en het constant aanpassen van onze eigen levens aan de zogenaamde omgangsregeling die ex claimt te hebben, leven we ineens in een rustig paradijs. Dan pas besef je wat voor inpact dit 7 jaar lang op je gemoedstoestand heeft gehad. Mijn zoon is nu ook veel rustiger, niet alleen in doen en laten maar ook in zijn hoofd. Mijn zoon is ook absoluut niet acherlijk, ik heb nooit een kwaad woord over zijn vader tegen hem gezegd, maar hij heeft nu wel de rust en de tijd en de leeftijd waarop hij zelf een mening gaat vormen over hoe de situatie is en was.
Als mijn ex echt alleen maar in het belang handeld zoals hij claimt te doen, dan zou ook zijn conclusie moeten zijn dat het nu mooi is geweest. Hij heeft 7 jaar de tijd gehad om iets op te bouwen, iets bij te dragen of gewoon samen te zijn met zijn kind en hij heeft het gewoon verkloot.

Dat wilde ik even kwijt.
Voor iedereen sterkte en geluk in je leven.
Milo


Marco/Monique Geplaatst: 07 Sep 2005 01:25 pm Onderwerp:

--------------------------------------------------------------------------------
Ik wilde dat wij zo'n ex vrouw tegenover ons hadden staan. Die wel in het belang van haar kinderen inziet dat het heel belangrijk is dat de kinderen beide ouders zien.

Petje af voor jou!

Wij willen zo graag de kinderen zien maar het wordt ons juist onmogelijk gemaakt. (lees ons verhaal maar eens!)

Veel sterkte en wijsheid toegewenst,

Marco/Monique