Co-ouderschap loopt niet goed

[bliep]

Hallo,

Ik ben nieuw op de site en mijn huidig co-ouderschap 50/50 loopt niet goed doordat ik en mijn ex-vrouw steeds in een conflict terecht komen en ben op zoek naar persoonlijk advies. Heb twee jongens van 3,5 en 5 jaar.

Mijn ex vrouw is in 2007 gediagnosticeerd voor Borderline, sinds juli 2014 officieel gescheiden, sinds april 2014 co-ouderschap ingegaan conform OP, sinds augustus niet meer bij elkaar wonend. Scheiding redelijk verlopen, konden het niet eens worden over zorgverdeling kinderen na scheiding, ik wou 50/50 co-ouderschap, zij omgangregeling zodat ze kon verhuizen als ze een nieuwe relatie zou krijgen. Einde van scheiding gingen we met een knuffel uit elkaar en samen de afspraak gemaakt om zoveel mogelijk als vrienden het ouderschap voort te zetten. Echter had zij verzwegen dat ze nog steeds contact had met de man die de reden was van de scheiding en inmiddels plannen had om met hem een relatie te beginnen. Uiteraard zag ik hierdoor de vriendschap in het water vallen, de nodige woorden en gesprekken over gehad maar uiteindelijk koos ze toch voor de relatie dan de vriendschap.

Begin ouderschap liep redelijk soepel, er waren wat kleine conflicten en er werd heen en weer met modder gegooid maar vertelde mezelf dat dit ''opstart'' problemen waren. De kinderen kwamen regelmatig even langs om een knuffel te komen geven, ik gunde haar van allerlei dingen buiten het OP om zoals de mogelijkheid om samen met de jongens te gaan sleeën of bv een dag carnaval te vieren etc.

Begin dit jaar kwam het ter sprake om de wisseldag naar een vrijdag te verplaatsen wat ik altijd heel erg graag wou. Omdat ik ondertussen bij mezelf merkte dat een week lang voor de kinderen zorgen intensief is en dat de kinderen de andere ouder nogal miste heb ik een voorstel gedaan om vaker per week te wisselen. (tijdens de scheiding heb ik dit voorstel ook al eens gedaan maar daar stond ze absoluut niet voor open, werd zelfs furieus omdat ze dacht dat ik nog meer eiste dan een co-ouderschap) Ze zou mijn voorstel opnieuw overwegen omdat ze zelf dit ook ervaarde maar wou eerst aankijken hoe een wisseldag van vrijdag zou bevallen en ik kon me daar voorlopig wel in vinden.

Een week later (een dag voor de nieuwe wisseldag) ontvang ik een email dat zij een afspraak had gehad met een medewerker van BJZ. (Dit bleek later een maatschappelijk werkster te zijn) Ze had met haar gesproken over in haar ogen onze; slechte communicatie en wou weten wat voor invloed dit had op mijn oudste zoon en vroeg toestemming om een gesprek aan te gaan met een kinderpsycholoog. Ze had tevens mijn voorstel over frequenter te wisselen besproken en dit zag zij niet zitten omdat zij van mening was dat ik andere huisregels aanhield dan zij en dat de maatschappelijk werkster (MSW) het hiermee eens was. Ex kwam wel met een tegenvoorstel om de kinderen eenmaal per week bij de andere ouder te laten eten maar dan enkel op de woensdag, precies op de dag dat mijn en haar ouders op de kinderen passen en ook meestal blijven eten wat de kinderen erg leuk vinden.

Verbaasd dat ik was, was mijn reactie dat ik een gesprek met een kinderpsycholoog te belastend vond en dat het mij beter leek dat we eerst met elkaar om tafel moesten gaan. Haar reactie hierop was niet al te mild, ik ontving beschuldigen dat ik mijn kinderen fysiek en geestelijk mishandelde en dat dit de echte reden was voor een gesprek met een kinderpsycholoog. Ze maakte mij uit voor narcist (herkenbaar?), ik toonde geen verantwoordelijk, gedroeg mij onvolwassen en dat ik niet in het belang van de kinderen dacht, etc, etc. Ze kwam ook direct terug op de afspraak om de wisseldag naar een vrijdag te brengen en dat ze weer terug wou naar een wisseldag op maandag.

De volgende dag ''geschokt'' en met twee teleurgestelde kinderen aan het ontbijt. Rond het middaguur die dag ex over kunnen halen dat ze de kinderen toch op kwam halen. Om toekomstig ''gezeur'' te voorkomen heb ik de afspraak over de nieuwe wisseldag per email bevestigd waarop er ineens over minuscule details gesproken moest worden zoals bv de overdracht van de knuffels, omdat ik van mening was dat we niet de dingen moesten veranderen die juist goed gaan en zich hebben bewezen heb ik haar kunnen overtuigen om de details te laten zoals ze waren. Echter hierdoor heb ik niet goed opgelet in de vastlegging dat zij een wisseltijd van 1700 aan wou houden ipv 0830 zoals op de oude wisseldag van maandag. Foutje.....

Omdat ik enerzijds allang blij was met het tegenvoorstel om de kinderen 1 dag bij de andere ouder te laten eten geprobeerd op de maandag ipv van de woensdag aan te houden omdat de maandag meer in het midden van de week was, wat mijn ex zelf graag wou en dat zo beide opa en oma's met de kinderen kunnen blijven eten. (iedereen blij iedereen wint) Het antwoord hierop was dat ze de maandag geen handige dag vindt en daar is het bij gebleven.

De contactgegevens kunnen achterhalen van de MSW en krijg te horen wat er werkelijk besproken was. Mijn ex had het gevoel dat mijn oudste niet lekker in zijn vel zat. Dit was meer dan logisch omdat zijn leventje ook op zijn kop stond, twee nieuwe huizen, hij zag zijn ouders niet meer samen, gestart met de basisschool etc. De kinderen hadden ook een soort van verlatingsangst gecreëerd waar mijn ex van op de hoogte was vanwege de verbouwing aan mijn huis die ik grotendeels zelf heb uitgevoerd en daardoor weinig tijd aan hun kon besteden. Over het frequenter wisselen kon ze zich gewoon in vinden omdat dit juist vaker voorkwam bij jongere kinderen maar dat de ''basis'' eerst goed moest zijn om af te wijken van het OP.

Al vrij snel merkte ik dat een wisseltijd van vrijdag 1700 uur niet handig is, beide mannen zitten de hele vrijdag in haar week op de opvang en regelmatig waren mijn mannen de laatste die door mij om 1700 werden opgehaald. Ik wilde ook graag het weekend vroeg starten met mijn mannen. Toch weer de papa-strijdschoenen aangetrokken en contact gezocht met ex om de wisseltijd naar 0830 uur te brengen. Ik had er beter niet aan kunnen beginnen, werkelijk elk argument raakte kant noch wal maar het toch voor elkaar gekregen dat ze de tijd naar 0830 uur wou brengen. Zucht... eindelijk dacht ik.. totdat... Ze wou in het hetzelfde overleg mijn toestemming om de oudste twee weken van school te halen om in het voorjaar op vakantie te gaan. Ik zag de bui al hangen...omdat de oudste na een moeizame start op school eindelijk een beetje zijn draai gevonden had kon ik me daar niet echt in vinden om hem 2 weken van school te houden. Hierop kwam ze direct weer terug op de afspraak wisseltijd vrijdag 0830 uur. Prima dacht ik, schaam je en heb het er maar bij gelaten.

Het was inmiddels tijd om de zomervakanties aan elkaar door te geven. Ik heb doorgegeven dat ik een weekje weg wil met mijn mannen en dat het mij niet uitmaakt hoe de andere weken verdeeld zouden worden zodat zij flexibel is voor het plannen van haar vakantie. Hiermee was ze het niet eens uit het niets de afspraak uit het OP uitbreidde dat de zomervakantie exact door de midden moest en dat daardoor de week die ik wou boeken één dag over het midden zou gaan, dus ik had volgens haar pech. Zucht.....discussie geen zin. En vakantie geboekt.

Een aantal weken later staat mijn ex voor mijn deur omdat ze de handschoenen was vergeten over te dragen, krijg ik een hoop kritiek en een wijzend vingertje dat ik altijd de handschoenen moest trekken. Ik dacht prima meid, heb haar kortaf gedag gezegd en wou de deur sluiten totdat ze haar voet ertussen zette, vriendelijk verzocht om haar voet te verwijderen waarop ze vervolgens met gebalde vuist mijn woning binnen wou komen, mezelf verweerd en haar de deur ''uit'' gezet.

Tijdje later brief van Veilig Thuis op de mat. Het blijkt dat mijn ex een melding van huiselijk geweld heeft gedaan. Tijdens het gesprek met VT een hoop verwijten, leugens, verdraaide feiten rustig aangehoord en kreeg daar de complimenten nog voor en rustig mijn kant in grote lijnen verteld. We moeten van VT in gesprek gaan met de MSW.

Vanuit de MSW het verzoek om punten uit het OP te noteren wat voor de conflicten zorgt. Mijn antwoord was direct dat de conflicten niet door het OP worden veroorzaakt en dat we op zoek moeten naar de kern van de problematiek maar onder druk van VT toch wat punten eruit gehaald die wel wat opheldering konden gebruiken.

Eerste gesprek met MSW: Eerste woord uit de mond van mijn ex was een dikke leugen dat ze absoluut geen akkoord had gegeven om de wisseltijd naar vrijdag 0830 te brengen waarop ik even mijn emoties liet gaan; resultaat alle afspraken omtrent wisseldagen terug naar het OP maar op mijn verzoek wel geparkeerd voor een volgende afspraak. Al de overige punten die ik had ingebracht werden vrijwel direct afgewezen met persoonlijke argumenten. Alle punten van mijn ex puur gericht op zelf belang waarbij zelfs afspraken die wetenschappelijk zijn onderzocht zoals een fysiek contactmoment met de andere ouder tijdens de zomervakantie er aan moesten geloven zodat ze drie weken aaneengesloten op vakantie kon met haar nieuwe vriend. (drie weken lang zonder de andere ouder te zien in een gelijkwaardig ouderschap is voor een kind te lang).

Omdat ik allang door had dat we niet tot elkaar konden komen naderhand contact gezocht met de MSW dat ik enkel de punten van de wisseltijd en mijn vakantie rond wil krijgen en het voorlopig daarbij wil laten en dat er eerst gewerkt moet worden aan de basis. Echter is dat er niet van gekomen doordat het verschrikkelijk mis ging bij een fysieke overdracht waar mijn ex mij weer aanvloog in het bijzijn van de kinderen. Uiteraard weer een melding van huiselijk geweld vanuit haar waardoor nieuwe zorgmelding naar VT. Later aanklacht mishandeling.

Tijdens het tweede gesprek bij VT, ex zeer emotioneel dat ze niet snapt dat we niet tot elkaar kunnen komen en dat ik volledig ongeschikt ben als vader en dat ze liever de kinderen in een pleeggezin wil plaatsen dan te ruziën over de kinderen. Veiligheidsplan opgesteld, en onderzoek gestart of co-ouderschap voortgezet kon worden. Mijn ex was inmiddels weer gekalmeerd en verteld heel leuk dat ze juridische stappen overweegt om tot een omgangsregeling te komen. Net of dat de problemen tussen ons zal oplossen. Ik taste nog steeds in het duister wat nu het echte of haar ‘’probleem’’ was. VT hielp daar ook niet in mee.

In het tweede gesprek met de MSW was de medewerker van VT op mijn verzoek ook uitgenodigd en het punt over de wisseltijd kwam weer op tafel, wederom weer nieuwe argumenten waarin ze zich tegenspreekt om een tijd van 1700 uur aan te houden. Zomervakantie vastgelegd. Einde gesprek. VT uit de picture, verder met hulpverlening.

Derde gesprek met MSW en inmiddels een tweede MSW erbij aangeschoven. Omdat ik inmiddels de ex en de situatie zo spuugzat was en rust wou mij zeer pragmatisch opgesteld, en geen enkel woord meer vuil gemaakt en niet meer in discussie gegaan, resultaat is dat het OP aardig uitgedund is en de wisseldag terug is naar de maandag 0830 uur. Ex weer heel emotioneel, vol met verwijten en dat ze niet begrijpt dat we niet tot elkaar kunnen komen terwijl ze feitelijk gezien zij juist degene is die alle antwoorden hierop heeft.

Eindelijk rust, dacht ik; vervolgens meest absurde verwijten, zwartmakerij richting MSW, valse meldingen dat ik niet mee wil werken aan een huisarts bezoek, Als ik door een miscommunicatie de kinderen te vroeg kom halen voor vaderdag staat ze in het bijzijn van de kinderen te brullen dat ik mijn afspraken niet na kom. ze maakt communicatie via email, sms whatsapp onmogelijk door mijn adressen telefoonnummers als spam te rapporteren. Ze staat boos voor mijn voordeur vanwege een tas met vuile kleding waarvoor ik nog niet de gelegenheid had om deze te komen brengen conform nieuwe afspraak dat dit niet gebeurt op een vaste dag en belt de politie op dat ik de deur niet open wil doen doordat ik juist deze niet open wil opendoen uit angst voor een escalatie, melding huiselijk geweld en opnieuw zorgmelding naar VT.

Tot zover mijn verhaal en nu mijn zorgen.

Ik heb de angst dat mijn ex alles in het werk wilt stellen om aan te tonen dat een co-ouderschap niet werkt tussen ons. Ik merk aan mijn mannen dat ze last hebben van de spanningen, ik krijg met regelmaat van de mannen te horen dat mama heel boos op mij was om de kleinste dingen die in een huwelijk met een simpele sorry worden opgelost. De kinderen missen mij en hun moeder nog steeds heel veel en het is erg frustrerend dat ik ze niet kan helpen omdat hun moeder niet open staat om frequenter te wisselen en de echte reden verstopt achter leugens. Ik vertel ze dat ze mij altijd mogen bellen of dat ze altijd langs mogen komen als ze mij erg missen maar krijg te horen dat dit niet mag van mama, want nee is nee bij mama. Bij de fysieke overdrachten praat mijn ex zeer negatief over mij tegen de kinderen, houd wijs mijn mond om escalatie te voorkomen maar het doet verrekte veel zeer als ik de uitdrukking op zijn gezichtjes zie dat ze niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Die trend zal in haar huis geheid voort worden gezet.

Ik kan moeilijk de rest van het ouderschap op eieren blijven lopen maar ik heb zelf geen invloed op haar en ook net via haar vrienden/familie en heb een behoorlijke drang dat iemand mijn ex eens goed de waarheid verteld, even goed door elkaar schud en dat ze er van bewust wordt gemaakt waar ze mee bezig is. Vertrouwen dat we via de hulpverlening tot een oplossing ‘’de waarheid’’ te komen heb ik niet meer omdat ze heel mooi kan praten.

Graag advies, tips, stof om over na te denken.

Groet, van een zorgelijke papa

[ll2014]

Heftig verhaal....

Ik herken er best veel elementen in helaas.
Een co-ouderschap werkt alleen als beide ouders dit echt willen en is juridisch ook moeilijk af te dwingen.

Ik heb zelf ook te maken gehad met een niet goed werkend co-ouderschap. Mijn hex zat ook alles te doen om het te frustreren.
Wij hadden woensdag als wisseldag afgesproken en dat liep eigenlijk prima.
Omdat ze wist dat dit voor mij eigenlijk de enige mogelijkheid was om mijn werk met de zorg te combineren wilde ze dit veranderen zodat ik er problemen mee had.
Om één of andere reden zijn er eigenlijk altijd maar twee doelen die hexen in dit soort situaties nastreven, in de eerste plaats zoveel mogelijk geld binnenharken en op de tweede plaats de ex-partner zoveel mogelijk pijn doen.
Helaas zijn de kinderen hier meestal slachtoffer van.

Belangrijkste advies is om in ieder geval de rust te bewaren.
Daarnaast moet je voor jezelf beslissen wat je einddoel is.
Een niet werkend co-ouderschap zal i de praktijk vaak eindigen met kinderen bij één ouder en een omgangsregeling voor de ander.
Co-ouderschap is eigenlijk net zoiets als twee kapiteins op een schip en dat gaat alleen maar goed als je het goed met elkaar kunt vinden en dat is nu juist meestal niet het geval, je bent tenslotte niet voor niets uit elkaar gegaan...

In mijn geval was het iets eenvoudiger omdat mijn zoon al 10 was op moment van scheiding en 12 op het moment van rechtszaak door hex aangespannen en dus een eigen mening kon geven.
Hij koos er overduidelijk voor om meer bij vader te zijn en dat heeft het gerechtshof in hoger beroep ook gehonoreerd.
Sinds die tijd is het wat mij betreft ook rustiger en duidelijk beter voor mijn zoon, hoewel ik het nog elke dag zonde vind dat hex totaal niet meer wil communiceren en ook absoluut mij nergens wil tegenkomen.
Volgens mij moet dat schadelijk zijn voor een kind en het vreemdste vind ik dat ze dat zelf als geen ander zou moeten weten, haar ouders zijn ook gescheiden en haar moeder wil ook absoluut geen enkele vorm van contact meer met haar vader.
Zou dit erfelijk zijn, of gewoon het slechte voorbeeld van moeder......

[bliep]

Dat mijn ex mij pijn wil doen geloof ik niet en geld binnen harken is in mijn situatie niet van toepassing.

Dat ex bewust mij en helaas daarbij ook de kinderen dwars zit is een feit. Ik kan alleen niet begrijpen dat ze mij nog verwijten durf te maken en dat ze sterk van mening is dat ik het ouderschap frustreer. Ik vind het nogal moeilijk om te geloven dat iemand ook zo in elkaar kan zitten maar wellicht heeft dit met haar borderline stoornis te maken?

Het ging pas verkeerd tijdens de scheiding waar ik meer voor de belangen van mezelf en de kinderen op kwam en kennis maakte met het ''monster'' achter haar masker.

Ze denkt waarschijnlijk dat ze nog steeds de controle over mij heeft maar haar charmes hebben geen hebben geen invloed meer op mij waardoor ze de grip verliest waardoor het nu steeds verkeerd gaat. Zelf denk ik dat dit de ''kern'' is van de problematiek.

Dat er wat moet veranderen is duidelijk maar hoe pak ik dit nu aan? De hulpverlening loopt nog, kan ik haar verplichten via VT oid om haar deel te laten nemen aan therapie oid zodat ze ''leert'' wat haar gedrag voor invloed heeft op het ouderschap?

[ll2014]

kan ik haar verplichten via VT oid om haar deel te laten nemen aan therapie oid zodat ze ''leert'' wat haar gedrag voor invloed heeft op het ouderschap?

Ik zou niet weten hoe je een ander iets kunt verplichten.

Het is van afstand altijd moeilijk oordelen, maar het lijkt mij vooral een machtsstrijd die je ex en misschien jij ook wel voeren.
Je moet je afvragen of de zaken waarover jullie strijden echt de moeite waard zijn.
Voor een objectieve buitenstaander zijn de zaken waar jullie strijd over voeren waarschijnlijk onbelangrijke zaken, maar voor jullie lijken ze enorm belangrijk.
Zelf heb ik dit ook aan den lijve ondervonden, ook bij ons is veel te doen geweest om tot een verdeling van vakanties te komen en als je het objectief bekijkt maakt het niet zoveel uit of je verdeeld in 2x 3 weken of een totaal andere verdeling.
Jij stelt dat onderzoek heeft uitgewezen dat 3 weken te lang zou zijn voor een kind om één van zijn ouders niet te zien. Ik vraag me af hoe je zoiets zou moeten bewijzen, maar hoe moet dat dan met bijvoorbeeld kinderen van militairen die worden uitgezonden....
Ook kan worden bewezen dat scheiden slecht is voor kinderen, maar dat is nog geen reden om niet te scheiden. Bij elkaar blijven kan soms nog slechter zijn voor de kinderen.
In jouw geval denk ik dat het ruzie maken over hoe de vakanties moeten worden verdeeld wel eens slechter zou kunnen zijn dan het opdelen in 2x 3 weken...
En ik weet waar ik het over heb want ik vind zelf de 3 weken vakantie dat mijn zoon niet bij mij is ook na 4 jaar nog altijd vreselijk.
Het is niet altijd gemakkelijk om maar toe te geven aan de ander, en je moet ook zeker niet in alles altijd je ex haar zin geven, maar vraag wel bij elk meningsverschil af wat je nu eigenlijk objectief gezien verliest als je haar haar zin geeft.
Veel van dit soort kleine punten zal je ook nooit kunnen afdwingen via een rechter, die besluit ook alleen maar op grote lijnen en als blijkt dat jullie gedrag naar elkaar schadelijk is voor de kinderen kan er ook een oplossing komen waar jullie geen van beide op zitten wachten, of een oplossing waarbij jij veel minder hebt dan wat je nu hebt.

[bliep]

Bedankt voor je reactie.

Ik ben ook een strijder, karakter trekje maar tijdje geleden al ingezien dat dit geen zin heeft.

In het OP is opgenomen dat er in begin derde week van zomervakantie contact moet zijn met de andere ouder. Stond echter niet in wat voor soort contact. Ex dacht skype en ik wist zeker fysiek contact, om dit uit de wereld te helpen contact gezocht met toenmalige scheidingsregelaar, zij heeft bevestigd per mail dat wij fysiek contact hebben afgesproken obv de onderzoeken. In telefoongesprek met haar vertelde ze ook dat ze dit antwoord ook aan ex had verteld. Wel een aantal dagen ervoor dat dit punt op tafel kwam waaruit de conclusie kan worden getrokken dat ex op de hoogte was van die afspraak.

[Oma Tobben]

Beste Bliep,

Dit komt me allemaal akelig bekend voor.
De hex van mijn zoon is niet gediagnosticeerd als borderliner, maar is er zeker een.
Het probleem met dit soort mensen is, dat ze alleen de redelijkheid inzien van hun eigen ideeën, eigen fouten niet zien, ervan uitgaan dat zij altijd gelijk hebben, zodat alles wat de ander, en ieder ander, aandraagt, automatisch gezien wordt als een rechtstreekse aanval op hun persoontje, en hun persoontje staat precies in het midden van het universum...
Er valt met onze hex niet te praten, ze kent geen compromissen, spreekt al jaren lang kwaad over mijn zoon, vooral waar onze kleinzoon bij is, beschuldigt hem van alles wat lelijk is, stuurt de politie op hem af, liegt, bedriegt, manipuleert....

Ze heeft zelf Jeugdzorg ingeschakeld, toen mijn zoon, net als jij, weigerde zijn zoontje naar een kinderpsycholoog te laten gaan, omdat het probleem niet bij onze kleinzoon, maar bij de moeder lag, maar die wilde, ook tijdens het huwelijk al, niets weten van een bezoek aan een psycholoog. Ze was toch zeker niet gek?

Probeer alsjeblieft verre te blijven van Jeugdzorg. Wij hadden, in ons onbenul, in het begin nog het idee, dat zij de situatie wel zouden doorzien, het was immers een team, ze zouden zich toch niet allemaal laten inpakken door de hex? We verzamelden bewijzen (opnamen van gesprekken, verklaringen van derden, emails van de hex), dat zij degene was die weigerde te communiceren, kwaadsprak, loog, iedereen tegen elkaar probeerde op te zetten. Bewijzen, want Jeugdzorg wilde niet inzien dat de hex de boel saboteerde. Jeugdzorg doet niet aan waarheidsvinding. Dat is handig voor de moeders, want zo kunnen ze alles aan elkaar liegen, de man beschuldigen van van alles en nog wat, en Jeugdzorg zegt dan: 'Jullie communiceren niet goed, dus co-ouderschap is niet goed, het kind moet maar minder naar de vader'.
Omdat de hexen geen scrupules hebben -alles gaat over de rug van het kind- winnen ze de strijd altijd. Ik denk geregeld: het is niet zo dat ze een kind heeft, maar het kind is voor haar een middel om moeder te zijn. Want bij haar draait alles om haarzelf, alles, inclusief onze kleinzoon.

Welwillende en het goed met ons menende mensen troosten ons door te zeggen dat het wel goed zal komen als het kind ouder wordt en zelf dingen gaat opmerken. Maar wij denken zelf, dat dat nooit gaat gebeuren, het kind wordt zo gemanipuleerd en dag in- dag uit volgepompt met kwaadsprekerij, dat we vrezen dat het voor de rest van zijn leven verknoeid is. We zien de resultaten gebeuren, ze heeft er groot succes mee. Je staat erbij en kijkt ernaar en kunt niets doen. Behalve dan natuurlijk steeds tegen het kind zeggen en laten merken hoeveel je van hem houdt. Misschien blijft daar toch ook wat van hangen. Waarvoor het natuurlijk wel nodig is, dat je je kind(eren) nog ziet. Houd dat goed in gedachten. Want hexen gaan heel, heel ver.

We zijn ons gevoel voor rechtvaardigheid totaal kwijt. Jeugdzorg, mediators, Kind-uit-de-knel-therapie, allemaal laten ze zich in de luren leggen door haar leugens. Alhoewel...op het laatst had Jeugdzorg wel door hoe de vork in de steel zat, alleen deden ze er niets mee. Ze zeiden zelf: 'We zijn erg moeder-gericht'.
Als moeder enorme blunders maakt, kijken ze de andere kant op, maar als jij, als vader, ook maar het geringste misstapje (in hun ogen) maakt, dan breekt de hel los.

Zo te zien aan je brief, is jouw hex van hetzelfde soort als die van ons.
Ik heb, na al die jaren strijd, gemerkt dat je ze het beste maar zo veel mogelijk over hun bolletje kan aaien, die hexen, al gaat het tegen elk rechtvaardigheidsgevoel in. Er tegenin gaan heeft geen zin, je krijgt nergens steun. (Alleen hier, op dit forum, en hopelijk in je familie). Alle instanties laten je in de kou staan. Niemand doet aan waarheidsvinding, en als de rechter -waar je onvermijdelijk een keer terechtkomt- een uitspraak doet in jouw voordeel, legt de hex dat kalmpjes naast zich neer en doet wat zij het beste acht. En daar doet niemand dan wat aan, want het kan niet afgedwongen worden in Nederland. En als het wel afgedwongen wordt, loopt het nog mis. Ik ken iemand, die zijn kinderen ook nooit meer zag omdat zijn hex ze weghield. De rechter legde de hex een dwangsom op, 100 euro per dag dat ze de kinderen bij hun vader weghield. Vader had, volgens het Ouderschapsplan, recht op 2 dagen per week. De ouders van de hex betaalden jarenlang aan het begin van de maand 800 euro en vader zag zijn kinderen nooit meer. Niets aan te doen, aan alle voorwaarden was voldaan. Schrijnend.

Ons is aangeraden, om een dagboek bij te houden, met alles wat er gebeurt en alles wat je als vader doet en gedaan hebt om je kinderen te zien en ze een zo prettig mogelijk leven te geven. Dat doe ik, ik schrijf al sinds de scheiding alles op, zodat onze kleinzoon, als hij zijn vader en ons later nog wil kennen en niet door die een-persoons-sekte zo gehersenspoeld is, dat hij afstand van ons allemaal neemt, dan kan lezen wat we gedaan hebben, wat er gebeurd is, hoeveel we van hem houden. De 'andere kant' dus.
Misschien ook een idee voor jou? Want ik voorzie, helaas, nog jaren strijd, waar je alleen maar slechter van wordt. Je kunt alleen maar hopen dat jouw ex niet bij het allergemeenste soort hoort en je nog wat gunt af en toe. Alles hangt af van de welwillendheid van je ex. Wat II2014 zegt is waar, strijd alleen over de echt belangrijke dingen, strijk haar zo min mogelijk tegen de haren in, laat haar maar winnen in kleine dingen, dan voelt ze zich goed. Het is te gek voor woorden dat je je zo op moet stellen, maar het is nu eenmaal niet anders.

Heel veel sterkte

[ex-papaTB]

Dat dat allemaal zo maar kan. Als vader sta je zoizo al achter en dan dit nog ? Van zulke mensen draait je maag toch binnenstebuiten.

[ll2014]

De rechter legde de hex een dwangsom op, 100 euro per dag dat ze de kinderen bij hun vader weghield. Vader had, volgens het Ouderschapsplan, recht op 2 dagen per week. De ouders van de hex betaalden jarenlang aan het begin van de maand 800 euro en vader zag zijn kinderen nooit meer. Niets aan te doen, aan alle voorwaarden was voldaan.

dat laatste klopt niet helemaal, het voldoen van de dwangsom geeft je geen rechten, net zoals het betalen van een snelheidsboete niet betekent dat je dus te snel mag rijden.

Ik denk juist dat het regelmatig betalen van een dwangsom wel eens zou kunnen betekenen dat je de situatie kunt veranderen.
Het is namelijk een onweerlegbaar bewijs van het je niet houden aan een uitspraak van een rechter, en daar houden rechters niet echt van.

[Oma Tobben]

Hopelijk is dat zo II2014. Voor deze mensen is het te laat, maar voor toekomstige gevallen is dit misschien een punt bij een volgende rechtszaak, dat als dat boetebedrag keurig van tevoren betaald wordt, er geen plan is de vader het kind te gunnen.

[TrotsePa]

In Nederland slaat de term co-ouderschap op het beurtelings verblijf bij de gescheiden ouders. Het is een algemene benaming, zonder juridische grond
Co-ouderschap zou zelfs kunnen betekenen dat je je kinderen eens per twee weken een dag in het weekend ziet, zolang je maar gezag hebt.

Dergelijkse (h)exen frustreren totdat er helemaal geen contact meer is. Wat bij mij een beetje rust gaf, was dat de wisseling op school plaatsvindt. Zij brengt hem, en ik haal hem daar dan op. Het is dan nog maar 1 keer in de twee weken dat ik hem bij haar breng en ze de deur dichtgoooid zonder blikken, blozen, aankijken. Als ik dan vooraf afscheid neem van mijn zoontje dan is dat het beste wat ik kan doen.

Uiteraard is het wishfull thinking dat dit de problemen oplost. Ook het wijzigen naar eens per twee weken een weekend is niet de oplossing. Je kinderen gaan dan mogelijk sporten, je ex gaat 200km verderop wonen en je hebt nog steeds hetzelfde probleem, maar dan een stukje erger.

Sterkte..

[ll2014]

Co-ouderschap zou zelfs kunnen betekenen dat je je kinderen eens per twee weken een dag in het weekend ziet, zolang je maar gezag hebt.

Dat ben ik niet met je eens, wat jij beschrijft wordt normaal gesproken een omgangsregeling genoemd.
Ik weet ook wel dat co-ouderschap wettelijk niet gedefinieerd is, maar algemeen wordt gesteld dat het kortste verblijf meer dan 35% bedraagt. Gezag heeft er in principe niets mee te maken, theoretisch is een co-ouderschap mogelijk terwijl maar één ouder gezag heeft, niet echt logisch, maar aangezien co-ouderschap dus geen wettelijk begrip is, staat het wel wettelijk geregelde gezag er helemaal los van.

Je hebt helemaal gelijk dat het voorkomen van contact de problemen niet oplost, maar ook ik weet uit ervaring dat het wel rust geeft. Ik heb ook helemaal geen enkel contact meer met hex, ook niet schriftelijk of iets dergelijks, als ik haar toevallig eens op de school van mijn zoon tegenkom en groet heeft ze zelfs het fatsoen niet eens om terug te groeten. Ik snap niet dat ik ook samen met zo'n onbeschofte randdebiel heb kunnen samenwonen, maar liefde zal inderdaad wel blind maken zoals het spreekwoord ook zegt.
Ik denk nog altijd dat het beter voor mijn zoon zou zijn als ik normaal contact zou kunnen hebben met mijn hex, en wil dat ook wel, maar voor contact zijn er twee nodig...

[Voiceless]

Nu ben ik het niet helemaal met II2014 eens. Een omgangsregeling heeft een ouder zonder gezag. Die heeft recht op omgang.

Hebben beide ouders gezag, dan heeft het kind recht op een gelijkwaardige opvoeding en verzorging door beide ouders. De praktische uitwerking hiervan is een zorg- en contactregeling. De ouder heeft daarin geen recht, alleen een plicht.

De Nederlandse wet kent geen co-ouderschap. In de praktijk wordt een zorgregeling waarbij de zorg praktisch gelijk is een co-ouderschap genoemd. Meestal is dat 50-50, maar instellingen zoals de belastingdienst houden alles tussen 40-60 aan.

De rechters hanteren een aantal indicaties voor een niet gelijke verdeling. Naast praktische zaken zoals afstand en zorgverdeling tijdens het huwelijk, is de belangrijkste de communicatie. Is die niet goed, maakt niet uit door wie, dan is het snel einde oefening.

Terug naar het topic, jouw hex is druk bezig de 'co-ouder' afspraak uit het OP onderuit te halen. En zoals velen hier al ervaren hebben, ze kan er zeer succesvol in zijn. En wat ik lees ze gaat er ver in. Het beste advies is al gegeven, zoek de rust en hou de instellingen ver uit de buurt. Je kunt anders wel eens van de regen in de drup komen.

[DarthVader]

Co -ouderschap werkt zoals hierboven beschreven alleen als beide partijen willen dat het werkt.

Voor een borderliner is het nakomen van dit soort afspraken zo goed als onmogelijk.

Ja, kinderen zijn het meest gebaat bij een opvoeding waarin zowel vader als moeder een gelijkwaardig deel van de opvoeding op zich nemen. Maar dat is in een situatie waarin een van beiden niet een psychische stoornis heeft. Je ziekte van je hex drukt een stempel op haar sociale leven en dus ook op je kinderen.

70% van de kinderen met een borderlineouder (die een groot gedeelte van de opvoeding bepaalt) ontwikkelen zelf psychische stoornissen.

Heb je 'bewijs' dat zij een borderlinestoornis heeft ?
Zo ja, dan zou ik me in het belang van de toekomst van je kinderen serieus afvragen of het mogelijk is om een situatie te scheppen waarbij jij het hoofdverblijf kunt verkrijgen.

[bliep]

Ik heb een kopie van haar rapport waarin staat dat ze de diagnose heeft. Dit weet zij ook.

Volgende week hadden ik en mijn ex een afspraak staan bij de maatschappelijk werk. Bij de overdracht van afgelopen maandag wou mijn ex een discussie starten in bijzijn van de kinderen waarop ik gezegd heb dat ik haar volgende week wel zie, graag nu even niet. Van haar een reactie terug dat ze de afspraak niet kon/wil nakomen en dat maatschappelijk werk hier al een langere tijd van op de hoogte was.

Op mijn dringend verzoek de afspraak kunnen vervroegen naar vandaag, haar MSW had mijn ex verzocht om ook aanwezig te zijn. En eindelijk een waar gesprek gehad. De ''etter'' kwam een beetje bovendrijven waar me wat mee kunnen. Wel een hoop leugens, verdraaien van feiten etc maar niet op ingegaan en waar nodig gecorrigeerd. Ik heb ook mijn beklag gedaan dat de hulpverlening verkeerd was opgestart en dat ik nu pas het idee had dat er geconcentreerd werd op de werkelijke problematiek.

Tijdens het gesprek kreeg ik van mijn ex kreeg te horen dat zij juridische stappen wil ondernemen voor een begeleide omgangsregeling omdat ze van mening is dat de hulpverlening geen zin meer heeft maar staat er wel voor open. Zij heeft volgende week een advies gesprek met een advocaat. Mijn vermoedens dat ze de kinderen van me wil afnemen was daarmee bevestigd. Ik denk dat er niets uit gaat komen omdat ze eigenlijk niets heeft. De kinderen doen het uitstekend en er zijn geen signalen vanuit bv school dat het niet goed met ze gaat en dat tenslotte de hulpverlening nog loopt. Ik ben wel bepaalde afspraken die zijn gemaakt niet nagekomen maar zij ook en mijn emoties/frustraties zijn wel eens in een email leesbaar.

Helaas geeft het me wel de nodige stress, kan iemand die wegnemen

[aad1]

Ik herken me in uw verhaal en het verhaal wat "oma Tobbe" schrijft zou door mijn eigen moeder geschreven kunnen zijn.

Ik heb wel bewijs dat in de vorm van een onderzoek dat mijn ex aan borderline lijdt. En nog wel aan de zware vorm "low level" wat dus zwaarder is dan "high level" itt tot wat de meeste mensen inclusief huisartsen en mensen werkzaam bij de raad vd kinderbescherming (RVDK) en jeugdzorg (JZ) etc denken. Mijn ex is volgens de instanties echter automatisch genezen van de borderline stoornis omdat de diagnose meer dan twee jaar geleden is gesteld. De rechter ging hier helaas in mee. Verder staat in de diagnose dat de borderline psychodynamisch van aard is. Ik heb inmiddels een cursus omgaan met borderline voor naasten gedaan en ik weet inmiddels dat psychodynamisch juist een kenmerk van de stoornis is. (In de rechtbank gebruikte de RVDK de toevoeging psychodynamisch om de borderline stoornis af te zwakken.) Dat borderline geen hoofdpijn is die vanzelf overgaat, maar een stoornis die alleen met behandeling gedeeltelijk gecontroleerd/onderdrukt kan worden doet er niet toe in nederland.

Ik heb zelf aangestuurd op ondertoezichtstelling (OTS) en heb daar nu enorme spijt van. Mijn ex maakt mij zwart en bedreigt mijn dochter om leugens over mij te vertellen tegen haar psychologe. Ik heb vele opnamen van geweld van mijn ex tegen mijzelf (waarvan Steunpunt huiselijk geweld mij veroordeelde voor het hebben opgenomen van mijn eigen mishandeling want dat zou haar alleen maar kwader maken!!!!!!) en mishandelen van onze kinderen, en vele opnamen ten door mijn dochter op school gemaakte tekeningen van hoe zij bedreigd en mishandeld wordt door niet alleen mijn ex maar sinds Mei 2015 ook door de moeder van mijn ex. Die moeder is de reden van de borderline stoornis van mijn ex, daarvan ben ik overtuigd. Dit aangezien mijn ex door haar moeder haar hele jeugd zwaar mishandeld is en ze gaan nog regelmatig echt fysiek met elkaar op de vuist, zelfs in bijzijn van anderen inclusief onze kinderen.

Mijn situatie is nu zo dat JZ openstond om te praten over aanpassing omgangsregeling zodat de dagen dat ik mijn kinderen heb meer rekening houden met mijn werk aangezien ik Partner alimentatie en Kinder alimentatie betaal en ex zegt niet te werken en wilde ook geen verplichtingen van haar kant doorgeven zodat daar rekening mee gehouden kon worden. Toen in dat gesprek mijn ex helemaal hysterisch begon te doen omdat ze zag dat JZ in mijn wensen meeging, dacht ik dit gaat goed voor mij. Ze maakte de gezinsvoogden uit voor van alles en nog wat dus het kon niet beter dacht ik. Maar toen draaide JZ opeens helemaal om. Er werd gezegd dat wij als ouders niet kunnen communiceren, en ondanks dat de reden daarvoor volledig bij mijn ex ligt, is het dan volgens hen beter dat de omgangsregeling versoberd wordt voor beide ouders of 1 van de ouders. Ik vroeg daarop of het in de praktijk dan mogelijk zou zijn dat ik de kinderen dus meer zou gaan zien dan nu het geval was (ik heb ze nu gelukkig nog bijna 40% van de tijd) of dat het feit dat ik wel de verplichting heb in de vorm van werk en ex niet dus zou betekenen dat ik hoe dan ook de kinderen minder zou gaan zien. Daarop werd geantwoord dat dat in de praktijk inderdaad daar op neer komt in nederland. Ik heb nog gevraagd of het wat uit zou maken als ik per direct mijn baan op zou geven. Daar zouden ze op terug komen maar dat is tot op heden niet gebeurd en voor zover ik weet helpt dat ook niet, ben ik verplicht te werken. Mijn moeder heeft inmiddels wel haar baan opgezegd en diploma gastouderopvang gehaald om zodoende officieel bewijs te hebben voor de kinderen te kunnen zorgen als ik zelf aan het werk ben (ik ben regelmatig op zakenreis naar het Verre Oosten wat het natuurlijk onmogelijk maakt om tijdens mijn reizen zelf volgens de huidige inflexibele omgangsregeling voor mijn kinderen te zorgen).

Waar het op neer komt;
1) Borderline diagnose heb je niets aan want je mag het niet eens gebruiken (privacy schending).
2) Opnames van mishandeling van jezelf of je kinderen heb je niets aan want JZ doet niet aan waarheidsvinding en veroordeelt vader juist voor het opnemen van mishandelingen (en indien heimelijk gemaakt ook hier weer privacy schending).
3) Zelfs als er wordt geaccepteerd dat ex aan borderline lijdt en behandling daarvan mogelijk het lijden van de kinderen kan verminderen heb je er niets aan. Niemand kan in nederland gedwongen worden in therapie te gaan voordat er een strafrechtelijke misdaad is begaan. Het komt er dan zoals ik het begrepen heb op neer dat voordat je ex de kinderen of derden, in bijzijn van neutrale getuigen, blijvend letsel toebrengt (een beschadigde zenuw bij mijn dochter die nog dagenlang voor tintelingen in haar arm zorgden is volgens de huisarts geen blijvend letsel weet ik zelf inmiddels uit ervaring), er niets afgedwongen kan worden. Maar juist op het moment dat dat gebeurt zou die borderline misschien als excuus kunnen dienen en therapie het "op kunnen lossen". Dus dan is het beter die hele borderline weg te laten uit het verhaal, aangezien de kans dat therapie veel verschil gaat maken waarschijnlijk ook niet zo groot is.

Het is erg triest maar het is gewoon de realiteit dat je in nederland al met 1-0 achterstaat als vader en al met 2-0 als werkende vader. Het beste advies wat ik kan geven is dat u zich opgeeft voor de cursus "omgaan met borderline voor naasten". (Officieel moet degene die aan borderline lijdt dan in behandeling zijn bij PSYQ maar dat was in mijn geval niet zo, en ze begrijpen daar dat juist de gevallen die niet behandeld willen worden, de ergste gevallen zijn, en dan kun je toch aan die cursus mee doen. Wel zit er een wachtlijst aan de cursus dus houdt daar rekening mee.) Op die manier leert u de stoornis begrijpen en ook hoe er mee om te gaan. In discussie gaan met iemand die aan borderline lijdt heeft op het moment dat bij die persoon de emoties al iets op aan het lopen zijn totaal geen zin. Dat is heel belangrlijk om te beseffen.

Sterkte ermee