Moeder is ontzettend eigenwijs

[Epapa]

Hallo allemaal,

Zojuist heb ik mij geregistreerd, omdat ik gewoon eens een andere kijk op het verhaal wil hebben van "vreemden".

Even alle feiten op een rij ( om het verhaal zo kort mogelijk te houden )
- 3 jaar geleden, heb ik mijn partner leren kennen.
- Ze had geen inkomen ( behalve uitkering dan )
- We woonden 125 KM uit elkaar en wilden nog zeker niet gaan samenwonen.
- Ik had geen kinderwens, zij wel.
- Binnen 3 maanden was ze zwanger
- Ze heeft destijds het kind niet weg laten halen en ik besloot mijn verantwoording te nemen.
- Beide verhuist naar Centraal Nederland (i.v.m. mijn werk ), we hadden immers een extra kamer nodig.
- zij heeft zich altijd schuldig gevonden over het feit dat ze het heeft laten zitten, maar kinderwens was groter.
- ik heb heel veel moeite gehad om onze zoon te accepteren, maar ik draaide ook bij, ik gun hem de hele wereld en alles wat zijn hartje begeert.
- Op het moment dat we gingen samen wonen, was ons gezamelijk inkomen zodanig hoog dat ze gekort werd... we gingen 600 euro netto achteruit, deze klap heb ik moeten opvangen.
- ze had schulden, deze heb ik allemaal afbetaald.
- ik ben tussendoor van baan gewisseld, ben er met salaris 25% in gestegen qua brutosalaris, wederom verhuist ( grotere woning ( particuliere sector )) we bleven in de regio Centraal Nederland wonen, ik wilde graag dicht bij het werk zitten zodat ik niet alleen maar aan het rijden was en dus op tijd thuis kon zijn.
- Mijn (inmiddels) ex is te lui om te werken, in 3 jaar tijd heeft ze geen stap gemaakt, ik heb alle kosten moeten maken en dragen en ik werd het zat.
- Het match gewoonweg niet en om nou bij haar te blijven, onze doelen zijn ontzettend verschillend, onze meningen tevens ook en om nou voor onze kleine man bij elkaar te blijven, is ook weer zoiets, dus ik trok afgelopen week de stekker er uit, ik accepteer het niet meer dat ik ongelukkig door het leven ga met haar.
- We zitten qua opvoeding gelukkig wel op 1 lijn, we willen het beste voor onze kleine man.
- Beide willen we eigenlijk co ouderschap, maar daar gaan we:

- Ze wilt verhuizen naar waar ze vandaan kwam ( 125 KM dus verder ), in de buurt van haar familie
- Ze heeft geen inkomen ( wajong )
- Geen rijbewijs

Ik heb haar verteld, als ze co ouderschap wilt, in het belang van onze zoon, dat ze in de regio moet blijven ( en ik heb een behoorlijke straal mee geven van +/- 20/30 KM, aangezien ik wel mobiel ben en ook bereid ben om telkens op en neer te rijden ), zo kunnen we een 7 om 7 plan opstellen, maar aangezien ik fulltime werk, vinden we het beide niet bevorderlijk voor hem dat hij fulltime naar het kinderdagverblijf gaat, dus 4 om 3 dagen zou idealer zijn.

Ze is het er helemaal mee eens op 1 ding na: Ze wilt niet in de regio blijven wonen, want ze heeft hier niemand, ze word op voorhand al ongelukkig en dat gaat ten koste van onze kleine man.

Of ze gaat 125 KM verder op zitten en verwacht van mij dat ik hem dus haal en breng en dus alleen op vrijdagavond kan ophalen en zondag weer terug brengen, dit heb ik overigens geweigerd.

Ze verwachte toen van mij dat ik ook maar moest verhuizen, ik heb een auto, dus ik kan prima elke dag 3 kwartier reizen naar mijn werk ( volgens haar deed ik dat vroeger ook al en kan het nu dus ook maar weer doen)... dit heb ik overigens ook geweigerd, ik ging bewust dicht bij m'n werk wonen, zodat ik meer tijd over had om thuis te zijn voor mijn gezin.

Dus even concreet:
Of ze blijft in de regio en het word makkelijker voor beide en dus beter voor onze zoon, of ze gaat en ik zie hem amper en kan ik dus naar haar pijpen dansen.

Ze heeft vandaag een mediator ingeschakeld ( prima hoor ), maar gevoelsmatig zegt me iets dat zij niet denkt in het belang van het kind en is dus mediation overbodig, aan de andere kant, is ze zo eigenwijs, dat ze TOCH haar zin door gaat zetten, dus ook gaat verhuizen... want ze wilt immers "gelukkig" door het leven, zij eerst daarna de rest ( dat is tevens 1 van de redenen waarom ik de relatie stop heb gezet ).

Wellicht handig om mee te nemen:
We hebben beide ouderlijk gezag, zijn niet getrouwd, geen partner registratie, huren particulier.

Ik twijfel echter of ik de mediation door moet laten gaan of gelijk een advocaat in de armen moet gaan slaan.

Ik ben heel erg nieuwsgierig naar jullie mening en eventuele advies zou ik van harte nemen.

[kiekiek]

Ze wilt niet in de regio blijven wonen, want ze heeft hier niemand, ze word op voorhand al ongelukkig en dat gaat ten koste van onze kleine man.

Of ze gaat 125 KM verder op zitten en verwacht van mij dat ik hem dus haal en breng en dus alleen op vrijdagavond kan ophalen en zondag weer terug brengen, dit heb ik overigens geweigerd.

Ze verwachte toen van mij dat ik ook maar moest verhuizen, ik heb een auto, dus ik kan prima elke dag 3 kwartier reizen naar mijn werk ( volgens haar deed ik dat vroeger ook al en kan het nu dus ook maar weer doen)... dit heb ik overigens ook geweigerd, ik ging bewust dicht bij m'n werk wonen, zodat ik meer tijd over had om thuis te zijn voor mijn gezin.

Ik denk dat je zelf wel een vermoeden hebt wat er gaat gebeuren: zij gaat op een gegeven moment met jullie zoontje verhuizen richting haar familie.

Aan jou nu de keuze:

Dan wel blijven wonen waar je nu woont en voor de omgang op en neer te gaan rijden. Brengen kan zij uiteraard ook met ov, daar is geen auto voor nodig. Dat betekent voor haar om het weekend een retourtje voor haar zelf. Jullie zoon kan gratis reizen.

Dan wel de woning verkopen en bij haar in de buurt gaan wonen. Je kan kleiner wonen en mogelijk dus goedkoper. Je reistijd wordt dan 3 kwartier naar het werk en aanmerkelijk minder voor de omgang. Ook dan kan zij hem brengen, waarbij haar kosten lager uitvallen.

Over het algemeen zal een rechter stellen dat het enige juiste signaal voor een kind is dat de moeder brengt en de vader terugbrengt. Daarmee laat je beiden aan het kind zien dat je achter de omgang staat.

[Epapa]

Ik denk dat je zelf wel een vermoeden hebt wat er gaat gebeuren: zij gaat op een gegeven moment met jullie zoontje verhuizen richting haar familie.

Ik acht de kans groot dat ze terug gaat verhuizen, maar ik lees hier in meerdere topics, dat ik het kan tegenhouden.... weegt dat niet op?

Aan jou nu de keuze:

Dan wel blijven wonen waar je nu woont en voor de omgang op en neer te gaan rijden. Brengen kan zij uiteraard ook met ov, daar is geen auto voor nodig. Dat betekent voor haar om het weekend een retourtje voor haar zelf. Jullie zoon kan gratis reizen.

Ze wilt in het OP dit laten vast leggen, dat zij bereid is om hem ook te brengen/halen, echter is het zo dat ze financieel er zo op achteruit gaat, dat dit onmogelijk is. Ze gaat zich dus niet aan de afspraken houden.

Dan wel de woning verkopen

Betreft particuliere huur getekend door beide, met zeker nog een jaar te gaan.

en bij haar in de buurt gaan wonen.

Ik kan als ouder ( met gezag ) dit toch weigeren?

Je kan kleiner wonen en mogelijk dus goedkoper.

Kleiner kan, goedkoper niet, ik heb een te hoog inkomen hiervoor.

Je reistijd wordt dan 3 kwartier naar het werk en aanmerkelijk minder voor de omgang.

Dit is inderdaad een overweging, echter kosten technisch zal mijn werkgever dit nooit goedkeuren ( lange afstand ) en is dit niet haalbaar voor mij.

Ook dan kan zij hem brengen, waarbij haar kosten lager uitvallen.

Zoals aangegeven houd ze geen geld over, ze heeft immers een gat in de hand en houd altijd braaf haar handje op en doet geen enkele moeite.

Over het algemeen zal een rechter stellen dat het enige juiste signaal voor een kind is dat de moeder brengt en de vader terugbrengt. Daarmee laat je beiden aan het kind zien dat je achter de omgang staat.

Dus een kind uit zijn "vertrouwde" omgeving weghalen, bij zijn vader weghalen (en het onmogelijke van hem eisen), weghalen bij de mensen die hij hier ziet in de dagelijkse leven is dus bevorderlijker voor het kind, omdat de moeder perse wil verhuizen, die geen inkomen heeft, geen zicht op werk heeft en alleen maar dag droomt?

Dit lijkt mij niet in het belang van het kind, of zie ik het te zwart / wit?

[kiekiek]

Ik acht de kans groot dat ze terug gaat verhuizen, maar ik lees hier in meerdere topics, dat ik het kan tegenhouden.... weegt dat niet op?

Mijn ervaring is dat het voor een rechter weinig uitmaakt wat de reisafstand is. Voor het bepalen van een omgangsregeling is een wat kortere afstand makkelijker voor een rechter. Maar tegenhouden van verhuizen zal niet lukken. Je kan het nadrukkelijk verzoeken, maar meer ook niet.

Ze wilt in het OP dit laten vast leggen, dat zij bereid is om hem ook te brengen/halen, echter is het zo dat ze financieel er zo op achteruit gaat, dat dit onmogelijk is. Ze gaat zich dus niet aan de afspraken houden.

Daar ga je vanuit, maar zeker weet je dat niet. Ze wil het vastleggen, dat is al een hele stap. Als het er daadwerkelijk in staat en zij zou zich er niet aan gaan houden, dan kan je het vervolgens afdwingen via een kort geding. Een OP wordt als een beschikking door de rechtbank bekrachtigd en daar zullen partijen zich aan moeten houden.

Dus een kind uit zijn "vertrouwde" omgeving weghalen, bij zijn vader weghalen (en het onmogelijke van hem eisen), weghalen bij de mensen die hij hier ziet in de dagelijkse leven is dus bevorderlijker voor het kind, omdat de moeder perse wil verhuizen, die geen inkomen heeft, geen zicht op werk heeft en alleen maar dag droomt?

Dit lijkt mij niet in het belang van het kind, of zie ik het te zwart / wit?

Je ziet het grijs, jullie gaan uit elkaar en dan zijn er gevolgen. Wat wil je dan? Dat ze daar blijft wonen?

Heb je er wel eens aan gedacht om het over een totaal andere boeg te gooien:

Je zoontje blijft bij jou wonen en je ex krijgt een omgangsregeling. Als ik je verhaal zo lees, is dit het overwegen waard. De grote vraag is: is het praktisch haalbaar? Heb je opvang? Is er voldoende tijd voor je zoontje?

[ll2014]

Dus een kind uit zijn "vertrouwde" omgeving weghalen, bij zijn vader weghalen (en het onmogelijke van hem eisen), weghalen bij de mensen die hij hier ziet in de dagelijkse leven is dus bevorderlijker voor het kind, omdat de moeder perse wil verhuizen, die geen inkomen heeft, geen zicht op werk heeft en alleen maar dag droomt?

Dit lijkt mij niet in het belang van het kind, of zie ik het te zwart / wit?

Ik denk dat het argument van een vertrouwde omgeving voor een kind van ik schat 2 jaar niet zo'n geweldig sterk argument is.
125 km afstand als het onmogelijke voor jou zien, lijkt mij wat overdreven.
Ik zou het ook liever niet doen, maar heb het jaren achter elkaar gedaan.
Misschien is je werkgever er niet blij mee als je verder weg woont, maar als hij daarvoor niet iets specifiek in je arbeidscontract heeft opgenomen gaat het hem helemaal niets aan.
Als ik het goed begrijp wil jij graag een co-ouderschap waarbij je zoontje elk weekend bij jou is en door de week bij je ex.
Ik ben bang dat dat zeker op termijn niet gaat werken, het is namelijk straks als je zoontje naar school gaat totaal onevenwichtig. Je ex heeft dan geen enkel vrij weekend met je zoontje en jij kunt alle leuke dingen met hem doen.
Zij moet regelen dat hij op tijd op school komt en weer thuis komt.
Ik vind dat niet echt een co-ouderschap.
Zie het niet als een aanval maar meer als een spiegel die ik je voor probeer te houden.
Ik heb het gevoel dat je werk en carrière voor jou veel belangrijker is dan je zoon, en dat is op zich je goed recht.
Maar als dat zo is kan je misschien beter geen co-ouderschap kiezen.
Uit ervaring weet ik dat het heel lastig is om een fulltime baan te combineren met de zorg voor een kind.
In mijn geval lukt dit ook alleen maar omdat mijn werkgever flexibel is en mij de mogelijkheid geeft om thuis te werken.
Mijn zoon is ondertussen 14, dus die kan ook best af en toe een paar uurtjes alleen thuis zijn, maar dat is bij jou niet het geval.
Je zou ook een co-ouderschap 7-7 kunnen kiezen met woensdag als wisseldag.
Misschien is dat beter met je werk te combineren omdat je dan in ieder geval in elke werkweek een paar dagen hebt dat je volledig of zelfs extra kunt werken en dan heb je misschien op de andere dagen tijd genoeg voor de verzorging van je zoon.
Besef vooral goed dat je ongetwijfeld ergens concessies moet gaan doen.
Je kunt ook moeilijk van je ex eisen, die jij de bons hebt gegeven als ik het goed begrijp, dat ze volledig aan jouw wensen gaat voldoen en blijft wonen waar jij dat graag wilt.

[Epapa]

Ik denk dat het argument van een vertrouwde omgeving voor een kind van ik schat 2 jaar niet zo'n geweldig sterk argument is.

Als je het zo leest dan niet, maar hij word wel bij mij weggehaald en ziet mij dus beduidend minder, de band tussen hem en mij is sterker dan die van hem en zijn moeder, dat zij gaat verhuizen prima, maar moet ik het dan maar accepteren dat hij mee "moet"?

125 km afstand als het onmogelijke voor jou zien, lijkt mij wat overdreven.
Ik zou het ook liever niet doen, maar heb het jaren achter elkaar gedaan.

Mee eens

Misschien is je werkgever er niet blij mee als je verder weg woont, maar als hij daarvoor niet iets specifiek in je arbeidscontract heeft opgenomen gaat het hem helemaal niets aan.

Helaas is dit wel het geval.

Als ik het goed begrijp wil jij graag een co-ouderschap waarbij je zoontje elk weekend bij jou is en door de week bij je ex.

Als het aan mij ligt dan is 7 om 7 prima, echter werkt dit niet in de praktijk, ik werk fulltime, ben hier niet flexibel in. Het lijkt mij daarom beter om 4 om 3 te doen en desnoods wisselen indien nodig.

Ik ben bang dat dat zeker op termijn niet gaat werken, het is namelijk straks als je zoontje naar school gaat totaal onevenwichtig.

Op termijn inderdaad niet en wij weten beide dat 7 om 7 niet gaat werken.
Co ouderschap lijkt inderdaad gedoemd te zijn om te mislukken aangezien wij nu al een enorme strijd hebben over een "verhuizing".
Overigens is dit de enige "issue", voor de rest doen we normaal.

Zie het niet als een aanval maar meer als een spiegel die ik je voor probeer te houden.
/quote]
Ik ben heel erg blij met je input!

Ik heb het gevoel dat je werk en carrière voor jou veel belangrijker is dan je zoon, en dat is op zich je goed recht.

Werk is voor mij heel erg belangrijk, net zoals carrière maken, echter gun ik mijn zoon de wereld en als ik concessies moet doen, het zij zo.
Wat ik moeilijk kan verkroppen: Moeders houd handje op en alles komt aanwaaien en ik werk me uit de naad en mag creperen...en heb totaal geen zeggenschap in wat ik wil voor die kleine, althans zo komt het over.

Maar als dat zo is kan je misschien beter geen co-ouderschap kiezen.

Wellicht heb je gelijk, mediator is ingeschakeld, ik wacht rustig af en speur af naar "meningen" en "adviezen".

Uit ervaring weet ik dat het heel lastig is om een fulltime baan te combineren met de zorg voor een kind.

Ik zie hem niet graag 5 dagen naar een kinderdagverblijf gaan... dat is mijn hele probleem dus ook. Het is zo makkelijk als je niet werkt, maar als fulltimer en zonder vangnet ( kinderdagverblijf niet mee gerekend ) word het knap lastig waardoor het beter voor die kleine is, om bij zijn niet werkende moeder te blijven en het maar te accepteren als vader zijnde.

Besef vooral goed dat je ongetwijfeld ergens concessies moet gaan doen.
Je kunt ook moeilijk van je ex eisen, die jij de bons hebt gegeven als ik het goed begrijp, dat ze volledig aan jouw wensen gaat voldoen en blijft wonen waar jij dat graag wilt.

Ik begrijp heel goed dat ik concessies moet doen en natuurlijk kan ik niet van haar eisen om niet te verhuizen, maar moet ik het dan maar gewoonweg accepteren dan?

Ik lees hier op het forum dat ik als vader zijnde wel rechten en plichten heb, maar als ik het hier zo lees, lijkt het alsof ik alleen concessies mag doen, omwille van het kind.

Ik denk zelf dat de mediator niet helpt, omdat zij zo besluiteloos is.
Ik neig ook om deze stap te weigeren, maar ik heb ook geen zin een oorlog te starten, dit is niet in zijn belang en niet in die van ons.

Pfff frustrerend allemaal.

[Benadeelde]

Hoi Epapa,

Je vraagt om advies/mening die wil ik je best wel geven. Ten eerste je gaat uit elkaar, dus beide partijen gaan voor zichzelf kijken wat het beste is. Ik kan me voorstellen dat je ex terug wilt naar haar eigen omgeving. Daar is ook niets mis mee. Dat jij wilt blijven wonen waar je nu woont is ook niets mis mee, tenslotte heb je al het één en ander opgebouwd.

Echter beide partijen willen de zorg om de kleine behouden. Is ook nodig de kleine heeft beide ouders nodig.

De meeste van ons zitten op deze site omdat de omgang niet naar wens verloopt ondanks ouderschapsplannen etc.

Voor mij is het inmiddels een feit geworden diegene waarbij het kind staat ingeschreven trekt aan het langste eind. Het beste is dus net wat kiekiek zegt zorgen dat je zelf de zorg krijgt over jullie kind en de moeder de bezoekregeling. Ik denk wel dat dit een heftige strijd gaat worden want niemand wilt zijn kind missen. Gevolg van uit elkaar gaan. Gezien de afstand en dat jouw ex niet over financiële middelen beschikt zou ik voor de gehele zorg gaan, echter je moet dit wel vanuit je hart willen en het is een hele opgave. Wil je dat niet dan laat de kleine bij zijn moeder en kijk of de regeling van woensdag tot en met dinsdag iets voor je is wat een andere gewaardeerde schrijver heeft voorgesteld.

Je hebt uitstekende kinderdagverblijven waar je gerust gebruik van kan maken. Hoe denk je dat andere stellen het doen die financieel met zijn tweeën moeten werken en ook kinderen hebben.

Het gaat erom dat kinderen regelmaat en structuur hebben. Een kinderverblijf heeft het voordeel dat je op diverse tijden kunt halen en brengen en het gehele jaar open is. Alleen bij ziekte dien je vervangende oppas te hebben. Wat wel het allerbelangrijkste is dat je jouw kind aandacht en liefde geeft. Dat er een omgangsregeling met de moeder blijft bestaan. Moet jij op en neer rijden dan is het zo, denk aan je kind aan zijn toekomst en komt de moeder daarin tegemoet.

[ll2014]

Gezien de afstand en dat jouw ex niet over financiële middelen beschikt zou ik voor de gehele zorg gaan, echter je moet dit wel vanuit je hart willen en het is een hele opgave.

Helemaal met Benadeelde eens!
En ik kan je uit ervaring verzekeren, dat dit je carrière zeker gaat beïnvloeden, niet alles is op te lossen met een kinderdagverblijf of BSO.
Zoals je zelf al zegt wil je dat een kind ook geen 5 dagen per week aandoen.
En wat bijvoorbeeld als je kind ziek is? Op dat moment zal jij moeten regelen dat je vrij bent of een vangnet (ouders, familie, buren) hebt waar het kind kan zijn.
Zelf heb ik er ook best wel lang over gedaan om zeker te weten hoe ik verder wou gaan.
Ik heb besloten om in conflictsituaties tussen werk en kind te kiezen voor het kind, en heb ook vanuit deze overtuiging overlegd met mijn werkgever.
Ik was gedetacheerd bij een klant, en heb uiteindelijk in overleg met mijn werkgever besloten het dienstverband te beëindigen om bij de klant in dienst te gaan.
Dit was op termijn de enige oplossing om werk en zorg te kunnen combineren. Mijn werkgever kon absoluut niet garanderen dat ik binnen een redelijke reistijd van mijn huis te werk gesteld kon worden en daar had ik volledig begrip voor, zo gaat dat als je gedetacheerd bent.
Financieel had ik vast een betere carrière gehad als ik bij mijn werkgever was gebleven, maar door in dienst te gaan bij het bedrijf waar ik al lang gedetacheerd was, heb ik wel bereikt dat werk en zorg gecombineerd konden worden.

Dit zijn verschrikkelijk moeilijke keuzes, en jij lijkt er eigenlijk door verrast ondanks dat jij het initiatief hebt genomen om uit elkaar te gaan.

Je zou ook nog kunnen overwegen om werk te gaan zoeken in de buurt van waar je ex heen gaat.

Ik wens je veel sterkt en wijsheid bij het nemen van deze beslissingen en begrijp ook best je frustratie, je voelt je volledig machteloos.

Pas later ga je inzien dat je wel terdege invloed hebt.

[Epapa]

Dit zijn verschrikkelijk moeilijke keuzes, en jij lijkt er eigenlijk door verrast ondanks dat jij het initiatief hebt genomen om uit elkaar te gaan.

Verrast is niet het juiste woord, ik weet dat er veel op me af gaat komen en ik weet dat ik water bij de wijn moet doen, hier ben ik mij bewust van, echter ben ik ook een enorm botte droge lul dus ik ben erg blij met jullie input!

De relatie tussen mij en mijn ex partner zie ik echt los van de relatie tussen mij en mijn kind en in dit geval wil ik ook de beste zorg voor onze zoon.

Ik heb tevens overwogen om de zorg zelf over te nemen, zwaar, jazeker, wennen, zeker weten, ik moet natuurlijk een vangnet creëren en gelukkig heb ik wel die flexibiliteit met mijn werkgever, dus het is ook een grote overweging.... maar ik zie hem al aankomen: Moeders zal het natuurlijk niet funny vinden en dit niet accepteren.

Hoe kan het dat het bij jullie wel zover kwam? Hoe werd er gereageerd? Tips?

[kiekiek]

Helemaal eens met voorgaande reakties. Eerst gaan kijken of jullie zoontje het hoofdverblijf bij jou kan krijgen en of je dat praktisch en ook goed voor hem kan invullen.

Je kunt jullie ook zoontje bij haar laten wonen om er later achter te komen dat het beter was dat hij bij jou was gaan wonen. Zie die strijd maar te winnen, daar ben je jaren mee bezig, als het je al lukt.

Dit is nu dus het eerste punt wat je duidelijk moet gaan krijgen voor jezelf!

[ll2014]

Je kunt jullie ook zoontje bij haar laten wonen om er later achter te komen dat het beter was dat hij bij jou was gaan wonen. Zie die strijd maar te winnen, daar ben je jaren mee bezig, als het je al lukt.

Dat is inderdaad ook iets om zeker niet uit het oog te verliezen, eenmaal kwijt blijft vaak kwijt tenzij er aantoonbaar heel zware redenen zijn waarom het anders zou moeten.

Van belang is nu waarschijnlijk ook hoeveel tijd je tot nu toe aan je kind besteed.
Als moeder tot nu toe vrijwel volledig de verzorging op haar heeft genomen is dat een zwak punt voor je wat je zo goed mogelijk moet verbergen.
Hoe is op dit moment de situatie? Zijn jullie nog samen of is één van de twee al vertrokken?

[Epapa]

Van belang is nu waarschijnlijk ook hoeveel tijd je tot nu toe aan je kind besteed.
Als moeder tot nu toe vrijwel volledig de verzorging op haar heeft genomen is dat een zwak punt voor je wat je zo goed mogelijk moet verbergen.

Op dit punt zal ik het altijd verliezen, aangezien zij nooit heeft gewerkt en anders was het echt minimaal qua uren. "1 uur vond zij ook al een baan..."
Buiten mijn werktijden besteed ik natuurlijk wel de nodige aandacht aan die kleine man.

Hoe is op dit moment de situatie? Zijn jullie nog samen of is één van de twee al vertrokken?

We zijn nog samen, ze kan nog niet weg want ze heeft geen woning, weet niet waar ze terecht moet, geen inkomsten.. dus alles is vrijwel nog het zelfde, op verzoek van mij, anders was ze allang weg geweest...
Zodra ze een huis kan krijgen is ze ook weg, denk ik dan maar weer.

Ze heeft een mediator ingeschakeld, deze moet nog contact met mij opnemen, ik verwacht a.s. maandag.

We hebben afgesproken normaal tegen elkaar te doen en verder overleggen we wel (indien nodig, inzake de kleine ) aangezien het ook niet plezierig is om met elkaar nu in 1 woning te zijn op deze manier, maar goed, we proberen zo normaal mogelijk te doen waar onze kleine man bij is, denk dus aan, samen eten, samen hem naar bed brengen etc.

A.s. weekend ben ik weg, neem ik die kleine niet mee, volgend weekend is zij weg en dan neemt zij hem mee. Dus we proberen al wel zoveel mogelijk te plannen en te overleggen.

[ll2014]

A.s. weekend ben ik weg, neem ik die kleine niet mee, volgend weekend is zij weg en dan neemt zij hem mee.

En dat is nu al weer typisch een voorbeeld van ongelijkheid.
Heb je wel eens één of meer dagen alleen voor de kleine gezorgd?
Als je kans wilt maken op een substantieel deel van de verzorging toegewezen krijgen in een eventuele rechtszaak, zal je toch ook aantoonbaar ervaring daar in moeten hebben.
Probeer dus de komende tijd zoveel mogelijk in die richting te werken als je dat serieus wilt.
Misschien moet je haar eens voorstellen ook lekker een weekendje tot rust te komen zonder de kleine.
Kan jij ervaring opdoen en krijgt zij misschien ook het vertrouwen dat jij het aankunt.
Voor mij was het ook een sprong in het diepe omdat bij ons ook de klassieke rolverdeling was. Ik had het geluk dat we allebei voor een co-ouderschap gingen en bij elkaar in de buurt bleven wonen.
Als mijn hex niet zo verschrikkelijk hebberig op financieel gebied was en te lui was om meer te gaan werken, dan hadden we nu waarschijnlijk een goed werkend co-ouderschap gehad.
Haar hebberigheid heeft mij zo'n 14.000 aan advocaatkosten opgeleverd en ik heb nog steeds 10.000 euro van haar tegoed aan te veel betaalde kinderalimentatie volgens de rechter, maar ze betaalt gewoon niet.
Ik wil er maar mee zeggen dat je gelijk krijgen je ook een hoop kan gaan kosten, als ik haar haar zin had gegeven was ik waarschijnlijk goedkoper uitgeweest.
Zijn allemaal zaken die je moet overwegen voor je besluiten neemt.

[kiekiek]

en ik heb nog steeds 10.000 euro van haar tegoed aan te veel betaalde kinderalimentatie volgens de rechter, maar ze betaalt gewoon niet.

Als je dat zwart op wit hebt van de rechtbank: waarom zet je er dan geen gerechtsdeurwaarder op?

[ll2014]

Als je dat zwart op wit hebt van de rechtbank: waarom zet je er dan geen gerechtsdeurwaarder op?

Ik vrees dat ze dat op dit moment niet heeft, en van een kale kip valt niet te plukken.
Theoretisch zou het daardoor kunnen dat ze het voor elkaar krijgt dat ze het niet meer hoeft te betalen.
Voorlopig verreken ik het met de nog door mij te betalen KA van ongeveer 140 euro per maand.
Tegen de tijd dat het verrekend is is mijn zoon 21.
LBIO heeft mij daar schriftelijk toestemming voor gegeven en haar ook aangeschreven dat ze een betalingsregeling met mij moet treffen.
Maar ja wat wil je met iemand die niet communiceert.....

Kans bestaat dat ze voordat alles verrekend is een erfenis krijgt en dan wordt het een ander verhaal natuurlijk.